Incendium

Chapter 3

Edward

'Hey Edward, alles goed? Ken je me nog?

-------------

Ik sta met mijn mond vol tanden, wat moet ik nu zeggen? Dit is wel het laatste wat ik verwachtte. Ik dacht gewoon rustig te kunnen paardrijden, staat zij opeens voor mijn neus. En nu is het al te laat om weg te lopen. Ze heeft me al opgemerkt.

'Hoe zou ik jou nou kunnen vergeten, Liz.'

'Ik heet geen Liz meer. Ik heb het veranderd in Flame. Toepasselijk hé.' Ik zie dat ze een klein, maar verdrietig glimlachje om haar mond heeft.

'Je achternaam zeker ook hé?'

'Ja, het is een lang verhaal. Ik praat er liever niet over. Kom zitten.'

Ik blijf twijfelend staan. Ze is gevaarlijk, en dan naast haar gaan zitten. Kennelijk merkt ze dat ik twijfel  want ze zegt: 'Rustig maar, ik doe niets zolang je me niet kwaad maakt.'

'Zolang ik je niet kwaad maak?'

'Ook een lang verhaal. Kom gewoon zitten. Ik  vertrouw jou ook niet 100%, wie weet of jij wraak wil nemen.'

'Ik wil geen wraak nemen.' Voorzichtig ga ik naast haar zitten, ze draait haar hoofd rustig naar mij om, haar prachtige haar valt daardoor sierlijk over haar schouder. 'Ik heb het niet geverfd hoor, als jij je dat afvraagd.' 'Nee, ik weet dat het niet geverfd is.'

Ze kijkt me verbaasd aan.

'Lang verhaal.' Ze lacht, ze ziet er zo leuk uit als ze lacht, dan gaan haar ogen stralen. Zo zitten we dan een tijdje, we luisteren naar het rustige geluid van het bos. Flame heeft haar ogen gesloten en houdt haar hoofd naar achter. Er valt precies een straal zonlicht op haar, waardoor ze er nog mooier uitziet. Het lijkt zo net of haar haar lichtgeeft, er komt een rode gloed vanaf. Af en toe kijk ik even opzij om naar haar te kijken. Het voelt zo vertrouwd, alsof we al jaren vrienden. Deels klopt dat wel, vroeger waren wij beste vrienden, we deelden alles met elkaar, niet zulke belangrijke geheimpjes, we waren tenslotte zes. Onze ouders waren goede vrienden, totdat... Het is te pijnlijk om daaraan terug te denken. Een zwarte dag van mijn leven.

'Het spijt me.' De stem komt zo onverwacht, dat ik opschrik uit mijn gedachten. Flame kijkt mij aan, haar gezicht staat verdrietig. Het duurt even voor het tot me doordringt wat ze bedoelt, maar dan weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik sla mijn ogen maar neer. Aangezien ik niets zeg gaat ze verder: 'Ik weet dat sorry zeggen niet helpt, je krijgt je ouders er niet mee terug. Ik wil alleen dat je weet dat ik het niet op je ouders had gemund. Ik was een kleuter van zes die een loly wilde maar het niet mocht.'

'Ze waren er gewoon op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. Het was gewoon toeval.' Vul ik haar aan. 'Zo zou je het kunnen zien. Ik wist niet dat ik zoveel kracht had. Ik moest niet eens huilen, ik was alleen maar boos en toen...Je weet wat er gebeurde. Er ontstond een enorme vlammenzee.' De tranen staan haar in de ogen, het is goed dat ze het erg vindt. Een normaal mens bij wie ze dat geflikt had was nu gewoon weggelopen, maar ik wil haar troosten, haar in mijn armen houden en zeggen dat het goed, zoals ouders horen te doen. Ik schuif voorzichtig dichter naar haar toe en leg voorzichtig mijn arm om haar heen. Ze is gloeiend heet, het doet een beetje pijn maar ik hou vol. 'Het komt goed, ik weet dat je het niet expres deed.'

'Niet doen.'

'Wat niet?'

'Mij aanraken en zeggen dat het goed komt.'

'Waarom mag ik je niet aanraken?'

'Ik vind het niet prettig, oké.'

'Ik weet dat jou lichaamstemperatuur warmer is dan die van gewone mensen.'