Incendium

Chapter 10

Flame

'Gaat het weer?' vroeg Zane. 

De gymles was afgelopen. Ik had de rest van de les aan de kant gezeten. Mijn hele lichaam deed weer ontzettend veel zeer. Aankleden was een hel geweest. IK had moeite om het niet uit te gillen. En dan keek iedereen me de hele tijd raar aan. Maar een paar vroegen hoe het met me ging. Het was allemaal zo awkward. Het was een van de weinige keren dat ik er iets om gaf. Normaal boeide het me helemaal niet wat andere mensen dachten. 

Samen met Zane en Edward liep ik naar de auto. Edwards gezichtsuitdrukking stond op onweer. Hij had zijn handen tot vuisten gebald en liep wel tien meter van Zane vandaan. Iets zei me dat hij boos was. 

'Ja hoor.' zei ik nochalant proberend over te komen.

'Ja hoor?!?' zei Edward duidelijk geërgerd. 'Het gaat me je? Serieus?!' 

Oké, geërgerd was niet het goede woord, misschien pastte woedend er beter bij.

'Flame, besef je niet wat hij gedaan heeft! Je viel flauw!'

Hij stond voor me neus stil en versperde me de weg. Zijn prachtige, zeeblauwe ogen keken mij woedend en bezorgd aan. Volgens mij stond Zane achter me, want Edward keek om de paar seconden over mijn hoofd heen. Terwijl hij dat deed vernauwde zijn ogen.

'Het was niet zijn schuld, Edward. Calm down.'

Ik zag dat hij mijn woorden niet kon geloven. Ik deed alsof er niets ernstigs was gebeurd. Want dat vond ik ook. Het was niet Zane's schuld. Hij wilde me nooit iets aandoen. Edward maakte er weer iets groots van. 

'Calm down? Waarom zou ik kalmeren? Die hufter heeft jou pijn gedaan! Het was zijn schuld.'

'Edward, het maakt mij niet uit. Hij kon er niets aan doen. Ik ben Oké.'  

'Oh ja...waarom krimp je bij elke aanraking van pijn in elkaar. Zie ik je  jouw prachtige ogen dichtknijpen van de pijn. Zag ik jou flauwvallen? En dan beweer jij dat je oké bent?' 

Edward raakte met de minuut opgefokter. Het maakte niet uit wat ik zei, hij zou me toch niet geloven. Van ergenis keek ik even de andere kant op. Ik zag waterdruppeltjes langzaam onze kant op rollen. Ze kwamen uit de grond, putten en van de bladeren. Dit was niet goed. Nog één ding en Edward zou ontploffen. 

'JIJ!' Edward wees naar Zane. Ik draaide me snel opzij. Het had bijna niets gescheeld of ik was me oog kwijt.  Zane stond rustig naar ons te kijken, met zijn handen in zijn zakken. Ik zag niets van woede in zijn ogen, zijn houding. 

'Dit is allemaal jouw schuld!' Edward zette een paar stappen naar Zane toe. Ze stonden recht tegenover elkaar. Zane haalden zijn handen uit zijn zakken. Hij was groter dan Edward en kwam dreigender over. 

'Wat? Heb je haar niet gehoord? Ze vindt het niet erg.' zei Zane.

'Het lijkt zo niet of je spijt heb, als je dat al kan hebben.' zei Edward.

Edward ging nog dichterbij. Het verbaasde me dat dat nog kon. Ik zelf stond aan de grond genageld. Mijn spieren wilden niet naar mijn hersenen luisteren, die bijna schreeuwde dat dit uit de hand zou lopen. 

'Ik heb er spijt van. Je weet hoeveel ik om haar geef.' Ook Zane had zijn handen tot vuisten gebald.

'Oh ja? Jij weet ook hoeveel IK om haar geef!' zei Edward.

'Dat van jou is niet echt. Dat weet je zelf ook.'  Beet Zane hem toe. 

Ik ving alles op. Alles drong tot me door. Ik nam de informatie in me op. Zane gaf om me. Edward gaf om me, maar dat was niet echt ofzo? Het werd steeds raarder en raarder. Ik bleef met grote ogen toekijken hoe alles uit de hand aan het lopen was. De waterdruppeltjes werden steeds groter en het werden er steeds meer.