Aşk,Aşkının Kalbine Dokunmaktır...

Mutluluğum,Mutluluğumuz...

    Üniversiteye.başlıyordum artık.Heyecanlıydım...Oldukça.Okula girdim iyi bir üniversitede okuyacaktım.Bu mükemmel bir şanstı...Okul çok kalabalık değildi,hata koridorların bomboş olduğunu söyleyebilirdim.Sınıfıma girdim.Girerken o ortaokul sıralarını anımsadım..Sanki birden önüme Alp çıkacakmış gibi geldi.Ama böyle bir şeyin olmayacağını biliyordum.Yerime oturdum.Ara hemen verilmişti dışarı çıktım.Birden nefes alamaz duruma geldim.Tam geri dönmüştüm ki biri bana çarptı.Önüne baksana dedim birden.Afallayarak yüzüme baktı.Buz kesmişti."Ada?" Şaşırmıştım.Adımı nereden biliyordu?Ardından ekledi."Ben Alp!"Nefesim kesildi.Nasıl Alp'ti.Yaramı daha da kanatmıştı.Dalga mı geçiyordu.Birden gözlerine kenetlendim.Oydu.Alp'ti.Onun gözleriydi.Nasıl oluyordu bu?Nefes alıp vermem hızlanmıştı.Kendimi onun kollarına bıraktım.

     Aşkım,ben seni çok özledim.Sana yalan söyledim.Biliyorum.Ama buna mecburdum.Hastaydım ve senin gözlerinin önünde eriyip gidemezdim.Yapamazdım.
      Yanağıma bir öpücük kondurup arkasını döndü.Tam gidecekken sesimi duydu:"Alp,Alp"Hemen arkasını döndü"Ada"

       Doktoru yanımda buldum.O da başucumdaydı.Bir an kalbim duracak gibi oldu.O,benim yıllardır öldü zannettiğim,aradığım ama bi türlü bulamadığım kişiydi.Şimdi onun yaşaması...Mucizeydi.Sarılmak için yaklaştı bana.Ona öyle kocaman sarıldım ki...Sanki bir imkansıza sarılıyordum.Gözyaşlarımı tutamadım.Hıçkıra hıçkıra ağlamıştım.Onu ilk gördüğümde tanıyamadım.Öyle değişmişti ki...Onun o eski halinden bir tek gözleri ve o kocaman gamzesi kalmıştı...

     O benim herşeyimdi.Bitmek bilmeyen tükenmeyen sevgim.O benim kalbimdi.Onun beni bırakmayacağını biliyordum.Bırakmadı da...