Voorbestemd

Hoofdstuk 1

Voorbestemd.

Hoofdstuk 1
Assalam Alaikum allemaal!  Dit is dus mijn eerste hoofdstuk.  In het begin is het misschien wat kort, maar het wordt langer.  Dus ik wil je bedanken voor het lezen van mijn boek.  Het betekent heel veel voor mij. 

Jazakhallahu Khair, allemaal.  Geniet van het boek! 

Fairouz perspectief
" OPSTAAN FAIROUZ"
riep mijn schoonzus, die toevallig mijn schoonheidsslaapje verstoort.  "Wat wil je, Youssra!"  Ik kreunde in mijn zachte kussen. 
"Je moet opstaan. OF JE ZAL TE LAAT ZIJN VOOR SCHOOL", schreeuwde ze.  Ik keek naar de tijd.  WAT DE FUCK !?  De les begint over een half uur!  Ik ben zo'n idioot.  Oh Allah, ik hoop dat ik er op tijd ben!  Ik nam een ​​douche, trok een marineblauwe maxi jurk aan met een vest en mijn hijab.  Ik ging naar beneden om mijn gezin te begroeten en kuste me moeder en vader hun hoofd. Beslemma baba. Beslemma yemma.
Toen liep ik de deur uit.  Toen ik richting school was, besloot ik snel wat koffie te halen bij Starbucks.  Ik bedoel, ik ben Fairouz, ik ben GEBOREN om van koffie te houden.  Elke dag bid ik tot Allah om hem te bedanken dat hij ons mensen koffie heeft gegeven.  Dat is hoe geobsedeerd ik ben. .  Hoe dan ook, ik ben Fairouz.  Ik zit in de laatste maanden van mijn studie en ben op weg om verpleegster te worden.  Inshallah, op een dag zal al mijn harde werk alles waard zijn.  Maar voor nu moet ik werken aan het afstuderen en verder gaan in het leven. 

Ik heb een erg moeilijk verleden gehad, maar Alhamdulilah, het gaat goed.  Ik heb een geweldige broer, zijn vrouw die ik beschouw als een zus, mijn beste vriendin Maryam en mijn ouders.  Ik hou zo veel van ze.  Ik heb ook de islam.  De islam is wat mij sterk en gelukkig houdt.  Zonder mijn heer, ook bekend als Allah, zou ik niet zijn waar ik nu ben.  Terwijl ik in de klas ging zitten, in gedachten verzonken, had ik een heel ongewoon gevoel.  Ik weet niet waarom.
Later die dag besloot ik na school te blijven, in de bibliotheek met Maryam.

"Hey uhhh ... Fairouz...?"  zei ze wegkijkend.
"Ja lieverd ?"  Antwoordde ik, waardoor ze bloosde.  'Mijn ouders zijn mijn nikkah aan het voorbereiden met Abid ...' zei ze blozend.  "OH MIJN GOSH! ALHAMDULILAH! OH MIJN GOSH JOEJOEJJJJ!"  Gilde ik terwijl ik haar omhelsde terwijl ze een diepe kleur rood kreeg.  Het huwelijk is erg belangrijk in de islam.  "MIJN LITTLE MAR MAR WORD GROOT", zei ik.  Ze keek boos naar mijn bijnaam voor haar.  "Ok, kunnen we weer gaan studeren?"  kreunde ze.  Ik grijnsde en zei "maar natuurlijk binnenkort mevrouw. Binnenkort Abid Ahmed."  Ze bloosde en kreunde nogmaals.  Toen we weer gingen studeren, hoorde ik gelach uit de gangen.  Het leidde zo af.  Maryam en ik merkten dat we constant onze oren moesten bedekken.

Ik, de persoon die altijd lef heeft van ons twee, besloot om te gaan klagen.  Ik liep langzaam de bibliotheek uit en zag toen een groep van verschillende jongens en meisjes die allemaal iemand verdrongen.  Ze lachten allemaal en toen besloot ik wat dichterbij te gaan.  "Pardon" Op dat moment keek iedereen naar mij.  Ik stond in het middelpunt van de belangstelling.  Alle ogen waren op mij gericht.  'Kunnen jullie het laag houden. Er is daar een bibliotheek en we hebben rust nodig!'  Ik klaagde.  Ik had natuurlijk mijn blik neergeslagen, maar mijn stem was streng geweest en het kon me eerlijk gezegd niet schelen wat ze van me dachten.  Toen zag ik een man in het midden.  Hij was een gespierde, maar magere man, met zijn zwarte haar en prachtige lichtbruine ogen.  Hij had stoppels op zijn kin en hij zag er heel aantrekkelijk uit.  Hij zag er ook jong uit.  Er was een grijns op zijn gezicht te zien.  Astagfirullah, ik moet stoppen om zo te kijken.