Voorbestemd

Hoofdstuk 10

Fairouz perspectief * FLASHBACK *

Ik ging naar beneden voor het avondeten.  Zoals gewoonlijk had moeder ruzie met haar zus aan de telefoon en was vader aan het werk.  Ibrahim was bij  zijn vriend En mijn zus safae zat in haar kamer. Zoals gewoonlijk was het eten helemaal niet klaar, dus ik deed wat ik altijd deed.  En dat was om wat eten voor mezelf te maken.  Ik heb wat brood geroosterd en een ei gekookt.  Ik heb voor mezelf een heerlijk uitziende sandwich met eiersalade gemaakt.  Net toen ik klaar was, liep mijn moeder de keuken in om haar antidepressiva te zoeken.  "Mama, mag ik alsjeblieft met je naar bed?" Vroeg ik, in de hoop dat ze een ander antwoord zou geven.  "Nee, stop met het stellen van die vraag, het is irritant", snauwde ze.  Ze verliet de keuken en ik barstte in tranen uit.  Ik had helemaal geen goede dag.  Vandaag was de dag voordat karim, mijn beste vriend, ging verhuizen.  Ik haatte dit zo erg.  Ik rende naar mijn kamer.  Ik heb Ibrahim gemist.  Hij wist wat hij moest zeggen in een situatie als deze.  Hij was tenslotte de enige familie die van me hield.

Ik begroef mijn gezicht in mijn kussen en begon te huilen.  Ik was 12, je kon het me niet kwalijk nemen.  Al snel kwam safae binnenlopen. 'Wat wil je?'  Gromde ik.  "Wat is er, zwakke slet, waar huil je over?"  antwoordde ze lachend.  "Laat me met rust. Ik heb je pesterijen niet nodig" gromde ik.  Ze gaf me een klap en duwde me op de grond.  "Luister zusje, je durft tegen me te praten op deze manier, je komt in grote problemen", zei ze met een gemene glimlach.

Hoe reageer ik terug?  Het heeft geen zin.  Ze is 20 en ik ben pas 12. Ze verliet de kamer en stampte naar buiten.  Ik kon haar brullende lach horen toen ze wegging.  Ik sloop naar beneden en pakte de telefoon.  Ik draaide het enige nummer dat ik uit mijn hoofd leerde, behalve "911" en dat was dat van karim.  "Hallo?"  Ik hoorde de bekende stem door de telefoon.

'Hé! Ik moet zoveel inpakken!'  Hoor ik hem zeggen.  "Ik ga je missen" zei ik terwijl de tranen uit mijn ogen rolden.  We waren een duo.  Telkens als we gepest werden, hielpen we elkaar, kwamen we voor elkaar op.  Hij liet me dingen voelen die een 12 jarige niet zou moeten voelen.  Ik vond hem erg leuk.  En nu laat hij me hier achter.  "Ik ga jou ook missen", zei hij.  Ik hoorde hem snikken aan de telefoon.  Ik haatte het toen hij huilde.  "Ik haat het als je huilt, het maakt me van streek, want ik kan er niets aan doen", zei ik.  "Hetzelfde hier, en onthoud, hoe ver ik ook ga, je zult altijd mijn beste vriendin zijn", zei hij.  Ik hoorde hem glimlachen.  We hebben nog wat gepraat voordat hij moest ophangen, om te gaan slapen.

Ikzelf voelde mijn ogen sluiten, dus viel ik in een diepe slaap, denkend aan hem, en alleen aan hem.  Helaas duurden die dromen niet lang.  Rond 3 uur in de nacht werd ik wakker besefte ik dat ik vastzat. mijn handen en voeten vastgebonden met touw.  Ducktape op mijn mond.

Mijn hoofd voelde duizelig aan en ik kon me helemaal niet concentreren.  Mijn zus heeft me gedrogeerd.  Ik hoorde gelach op de achtergrond.  Op dat moment besefte ik dat het het gelach van mijn zus en haar vriend was.  Ik rook benzine en ik was te high om te beseffen dat mijn dood misschien nog voor me lag.  Blijkbaar was ik niet de enige persoon op de achterbank.  Een van de vriendinnen van mijn zus
begon mijn shirt uit te trekken.  Ik was te zwak van de medicijnen om iets te doen.  Ze trok mijn shirt uit en liet me naakt achter.  En toen deed hij dingen, dingen die tot op de dag van vandaag in mijn achterhoofd blijven. 
Gelukkig werd de vriend van mijn zus aangehouden omdat hij te hard reed.

Het laatste dat ik me herinnerde, was de pijn die door mijn lichaam stroomde, maar langzaam begon af te sterven.  Ik hoorde sirenes en agenten mijn naam zeggen.  Voordat ik het wist, raakte ik bewusteloos.

~~~~

Fairouz perspectief * Flashback Vervolg *

Ik werd wakker met piepende monitoren en Ibrahim die huilde.  Ik deed mijn ogen open, ik zag hem glimlachen en hij kneep in mijn hand.  Ik Lachte terug.  "Ibrahim , gaat het? Maak je alsjeblieft geen zorgen over mij, ik ben sterk", zei ik.  Ibrahim was te jong om overweldigd te worden door al dit drama.  Hij was pas 15. "Ik was je bijna kwijt, ik haat haar. Ik haat safae. Ik zal haar altijd haten", mompelde hij.  Safae pestte hem ook vaak.  Ze was een engel in het bijzijn van mijn ouders, maar ze was slecht geweest tegen ons, haar broers en zussen.  'Safae ...' zei ik, terwijl de brok in mijn keel zich vormde.  "Waar is safae?"  Vroeg ik.  Ibrahims  ogen verstijfden en zijn vuisten waren stevig gebald.  Tranen vulden mijn ogen.  'Ibrahim... waar is safae?'  Zei ik zachtjes.

'Ze is weg.', zei hij.  "Wh ..." begon ik.  'Ze is dood. Ze is dood!'  hij zei.  Ik barstte in tranen uit en snikte stilletjes in zijn overhemd.  'Bedankt dat je de enige bent die om me geeft', zei ik.  "Jij bent de enige persoon in deze familie die slim is", zei hij met een kleine glimlach.

Ik glimlachte terug en hij kuste mijn voorhoofd.  Ik kon geen betere broer vragen.  'Hé, is karim al weg?'  "Ja, maar voordat hij vertrok, hoorde hij van het ongeluk en kreeg hij een boze agressieve aanval omdat hij voor jou wilde blijven. Maar aangezien zijn vlucht op het punt stond te vertrekken, moesten zijn ouders hem het vliegtuig in dwingen", zei hij.  "Zijn ouders wensen je het beste, en ze zeiden dat ze veel dua voor je zouden doen", voegde hij eraan toe.  Ik glimlachte.

  "Op een dag gaan jullie waarschijnlijk trouwen", zei Ibrahim . "Dat is belachelijk. Niemand zou met me willen trouwen.  Ik had veel fysieke pijn, maar door met Ibrahim te praten, voelde ik me zoveel beter.  "Hé, nog een ding, waar zijn mama en papa", vroeg ik.  'Ze ondertekenen papieren zei hij met een stijve uitdrukking.  'We kunnen dit samen oplossen ...' zei ik.  "Inshallah" En dat was het. 

Na dit hele incident haatten mijn ouders Ibrahim en ik. Ze haatten mij om twee redenen.  Een daarvan is het feit dat ik hen de waarheid over safae liet erkennen.  De tweede reden was dat ze dachten dat ik haar had vermoord.

Ze hielden zoveel van haar en gaven haar geschenken, liefde en aandacht.  Dan waren er Ibrahim en ik. Ze wisten zelfs het volledige verhaal van wat er gebeurde toen de dokters bevestigden dat ik seksueel misbruikt was.  Zelfs toen namen ze niet eens de moeite en rouwden ze gewoon om haar dood.  Ik ben door hen lichamelijk en geestelijk mishandeld.  Ik hoorde constant hoe ik "een nutteloos stuk stront" was of hoe "het allemaal mijn schuld was" of zelfs hoe ik het enige was dat hen ervan weerhield te slagen in het leven. 

Eén ding hield ons echter allebei sterk en deed ons geloven dat er nog hoop voor ons was.  En dat was de islam.  in de islam was een van de grootste zegeningen voor mensen die niet om meer vragen.

Tegen de tijd dat ik 16 was en Ibrahim 19 was, negeerden onze ouders ons gewoon.  Ze erkenden ons helemaal niet.  Maar toen er een islamitische lezing was geweest, waarvoor ze waren uitgenodigd, kwamen ze terug, huilend en smekend om vergeving van mijn broer en ik.

Ik heb geen idee wat hen op die lezing veranderde, maar ik weet alleen dat het  heeft ons gezin veel geholpen. 

* Flashback einde *