Voorbestemd

Hoofdstuk 5

Fairouz perspectief
Ik ga trouwen.  Over een dag ga ik trouwen.  Ik kreeg de ontslagpapieren van het ziekenhuis en tekende het. 
me broer zou me naar huis brengen.  ik was zenuwachtig.  Vooral omdat de familie van karim bij ons thuis op me wachtte.  Mijn maag voelde alsof hij 360 ° draaide.  Ibrahim onderbrak mijn gedachten door te zeggen: "Hé, gaat het?"  "Het gaat goed. Gewoon een beetje wankel" antwoordde ik.  "Oké, laten we naar huis gaan" "Yup" Tijdens de autorit naar huis vertelde Ibrahim over hoe Laila en latifa om me schreeuwden en huilden toen mijn naam werd genoemd.  Wat kan ik echter zeggen?  Kinderen houden van mij, en ik hou van ze!  Dat was een van de vele redenen waarom ik thuis wilde zijn ,  om mijn mooie nichtjes in mijn armen te omhelzen.  De auto stopte voor de deur en onderbrak mijn gedachten opnieuw.  We waren thuis.

Ik zag hun auto op de oprit geparkeerd staan.  Ik ben zo nerveus.  Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Langzaam volgde ik Ibrahim naar de huis.  Ik kon latifa en Laila horen schreeuwen en huilen.  Ik ging het huis binnen en ze stopten onmiddellijk en renden naar me toe.  Ik glimlachte.  "Hallo schatjes! Ik ben thuis" riep ik.  "OMG HIIIII" schreeuwde Ameera naar binnen en wurgde me in een knuffel.  "Bruh..chill, je hebt me gisteren gezien", zei ik.  "Nou, als je denkt dat ik gek ben, had je Karim moeten zien", grijnsde ze.  "Goh, leuke manier om me thuis te verwelkomen, zus", mompelde ik.

" "OHHHH BENTI JE BENT THUIS! Ik heb rijst met kip gekookt!"  schreeuwde mijn moeder, gevolgd door tante die net zei: "AWWWW JE BENT THUIS! WIJ MISSEN JE!"  Beiden omhelsden me beiden in een enorme knuffel en glimlachten.  Al snel kwamen de mannen ook langs.  Behalve Karim .  Waar is Karim ?  Ik volgde Ameera en Youssra naar de keuken.  "Hé, ik heb een beetje dorst kan ik hebben ..." begon hij, maar zag me en zweeg.  "Oh ... jij bent het ..." zei hij met een emotie die ik niet kon lezen.  'Ja, wie zou het anders zijn? Madonna?'  Zei ik, met opgetrokken wenkbrauw. 

"Ik heb liever dat het Madonna is", antwoordde hij grijnzend.

"Slimme manier om me thuis te verwelkomen, o liefste", mompelde ik.  'Is dat nu mijn nieuwe bijnaam? O liefste?'  hij lachte.  "Nee, eigenlijk noem ik je de M.v.p ."  + "De M.v.p.?"  vroeg hij.  "Ja, het staat voor meest vervelende persoon" mompelde ik.  "Dank je wel, maar die bijnaam past helemaal niet bij mij" "Oh echt? Welke bijnaam past bij jou?"  "SHRH" antwoordde hij.  "SDRH?"  "Sexy, heerlijk, romantisch, Hunk" antwoordde hij.  Hij grijnsde.  "Grappig dat je jezelf zo zou noemen, gezien het feit dat je niet bent wat je jezelf altijd omschreef" antwoord ik.

"Nou, misschien zou je het wel zien als je je ogen een beetje opendeed", mompelde hij.  "Wat moet dat betekenen?"  "Dames zijn zo verwarrend" mompelde hij.  'Wat? Hoe kan ik het verwarren als je zojuist iets zei dat nergens op sloeg, wat dan ook?'  Ik schreeuwde.  "Kijk eens wat dieper" "Hoe doe ik dat hè? Blijf ik graven? Ik neem aan dat je aanneemt dat ik de taal van mannen versta. Het spijt me, ik ben geen jongen" "Nou duh, als je dat was  een jongen, we zouden niet gaan trouwen ', verklaarde hij zakelijk.  "Dank je wel, kapitein duidelijk!"  "Graag gedaan, kapitein sarcastisch!"  "Jullie zijn zo vervelend, hou je kop!"  Mompelde Ameera, terwijl ze naar iets keek.  "Waar kijk je naar?"  Ameera en Youssra  begonnen allebei te grijnzen.  Ik raakte in de war.  Karim keek ook verward.

"Dit is waar we naar kijken" van wie zijn die ring? . ..dat is mijn trouwring ..WOAH!  De ring was zilver, met heldere diamanten die fonkelden.  'Het is van jou', zei Youssra.  'En raad eens wie, het zelf heeft uitgekozen en het met zijn eigen geld heeft gekocht?'  Voegde Ameera grijnzend toe.  Ik draaide me om, keek Karim aan en glimlachte.  'Heb je dat gekocht?'  "Nee", antwoordde hij.  O MIJN GOD!  HIJ WAS AAN HET BLOZEN!   "Awhhhh Karim! Wat een lief ding om te doen!"  "Ik deed het uit de traditie" "Echt waar Karim? Je kwam naar me toe en vroeg om haar lievelingskleur" mompelde Ameera.