Kemping w lesie

Rozdział 8

Ciągnie mnie na sam czubek drzewa. Myślę gorączkowo. Szukam jakiegoś logicznego wyjaśnienia lub jakiejś deski ratunku. Ale nic nie przychodzi mi do głowy. Jaki normalny człowiek łapie kogoś za biodra i włazi z nim na drzewo? No nie ma nawet sensu. W końcu nieznajomy puszcza mnie i pokazuje wolne miejsce na gałęzi.

-Kim jesteś?- pyta.

-Jestem z miasta....i....No zgubiłam się z przyjaciółmi w lesie... - odpowiadam nie bardzo wiedząc do czego ta rozmowa prowadzi.

-Zgubiłaś? - pyta kolejny raz. - Czemu? Co się stało?

-Wybrałam się z przyjaciółmi na biwak i zgubiliśmy mapę....i...zaatakował nas wilk.....i.....och długo by opowiadać! - mówię - No a teraz moi przyjaciele są w opałach....i....brakuje Jacka.....nie wiem gdzie jest. - tłumaczę sama nie wiedząc czy nieznajomy cokolwiek rozumie z mojej opowieści.

Łzy spływają mi po brodzie. Nieznajomy spogląda w dół. Nastaje niezręczna cisza. Próbuję ją przerwać ale nie mogę wydusić ani słowa. Ocieram oczy i patrzę w stronę chłopaka....i nagle doznaje olśnienia.

-Ty to ty.....-mówię- Ty to ten chłopak który zaginął miesiąc temu.

-No... Właściwie.... Tak to ja. - odpowiada w końcu.

-Ty masz na imię.....Jacob? -pytam

-Tak- mówi Jacob.

-Czy pomożesz mi? - pytam ze łzami w oczach.

-No dobrze- odpowiada po chwili namysłu Jacob.

Uśmiecham się do Jacoba i mówię:

-Musimy znaleźć Jacka - mówię - Chyba rozdzielił się z nimi i teraz nie wiem gdzie jest.

-Rozumiem-stwierdza z namysłem Jacob - Mam tu lornetkę może uda nam się go wypatrzyć?

-Możemy spróbować - mówię z zapałem.

Jacob przykłada lornetkę do oczu. Jego długie, czarne włosy związane w warkocza co chwila uderzały o pień. Trwa już to dość długo a ja zaczynam się nudzić.

-Zdaje sobie sprawę, że to nie jest proste ale.....-mówię kiedy nagle:

-Widzę kogoś - mówi Jacob - To chłopak z wielki opatrunkiem na ręce. Czy to on?

-Tak! - mówię uradowana i przytulam się bez zastanowienia do kolegi. Kiedy go puszczam widzę jego czerwone policzki i zakłopotaną minę. Przez chwilę patrzy na mnie w milczeniu a potem mówi:

-Czyli idziemy po niego a potem uwolnimy twoich przyjaciół, tak?

-Tak. - odpowiadam łapiąc lianę i już chciałam zeskoczyć ale:

-Nie, stój! - krzyczy Jacob i złapał mnie w pasie. Przyciąga mnie do siebie i mówi:

-To nie jest zbyt bezpieczne schodzić sobie tak po prostu. Twoi przyjaciele są związani! Jeden z tych facetów związał dwóch chłopaków naraz. Nie damy sobie rady.

-Racja- mówię - Ale jak się stąd wydostaniem tak żeby nikt nas nie zauważył?

-Choć za mną - odpowiedział Jacob i wyszedł przez kurtynę liści, a ja nie wiele myślą idę za nim.

-A teraz złap się tego drążka... - mówi - Tylko ostrożnie! Przedostaniemy się na drugie drzewo.

Posłusznie łapie się drążka ale nie mogę oderwać stóp od ziemi. A jak spadnę?

-Nie ja nie mogę... - mówię - Ja nie dam rady! Przepraszam!

-Boisz się?- mówi Jacob - Rozumiem. Ale wiesz mam pewien pomysł....

-Jaki? - pytam nie pewnie. Wiem, że niespodziewanie może mnie złapać za biodra i zjechać ze mną po pachą.

-Musisz mi tylko zaufać, dobrze? - mówi po czym tłumaczy - Złapiesz mnie za kark, a ja cię podniosę i razem przejedziemy, ok?

-No dobrze - mówię i łapię Jacoba za kark. Kolega rozpędza się trzymają linę i skacze.

Czuję się jakbym latała. Moje włosy powiewają na wietrze. Przez chwilę zapominam wszystkich swoich problemach. Niestety to trwa bardzo krótko. Przypominam sobie o wszystkim kiedy moje stopy dotykają gałęzi. To....to niebiańskie uczucie zniknęło tak szybko. Dlaczego tak się stało? Czemu nie mogłam o wszystkim zapomnieć? Nie radzę sobie z takimi emocjami. Chcę uciec, chcę żeby wszystko się zmieniło. Przez chwilę poważnie rozważałam tę opcję ale po chwili wybijam to sobie z głowy.

-Coś się stało? - pyta Jacob - Coś źle zrobiłem?

-Nie nic....tak coś się stało - mamroczę pod nosem - To nie twoja wina tylko.....to wszystko mnie przerasta.

Jacob milczy. Nie wiem co dalej zrobić. Mam spytać czy coś się stało? Czy to moja wina? I nagle mnie olśniło.

-Jacob? - pytam - Czy chodzi o..... o to, że uciekłeś z domu bo życie Cię przerastało?

-T-tak - mówi przez łzy. Widzę jak kapią po jego brodzie. Może miał nie zaciekawię w domu?

-Ale czemu uciekłeś? - pytam - Czemu? Co się stało?

Jacob milczy przez chwilę ale mówi:

-Z-zmarła m-m-moja mama i.....i m-mój t-tata z-zaczął p-pić.

Pociągną nosem. Do oczu napływają mi łzy. Miał koszmar w domu. I jego tata miał to gdzieś. No oczywiście w końcu zadzwonił dyrektor szkoły i rozpoznał, że ten jest pijany. Następnie szybko się rozłączył i...i zadzwonił na policję i....i zabrali tatę Jacoba do więzienia bo ,,zabił" swojego syna. Znaczy ,,zabił" nie zrobił tego. Tak im się wydawało.