MİHEN (Tamamlandı)

🍃7🍃

Yayımlama tarihi:
9 Şubat 2021
17:30

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

SEN GELDİN... İki bedende tek yürek nasıl yaşanır onu öğrendim.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dokuz ay korku ve endişe ile geçmişti. Hiç bu kadar korkuya kapıldığımı, kafama bu denli endişe bulutlarının üşüşüp beni sarıp sarmaladığını hatırlamıyorum.
Gece gördüğüm kabuslar da cabasıydı. Kaç kere ağlayarak fırladım yataktan saymadım. Zihin işte en çok ne ile meşgul ise gün içinde , gecelerini de yine bu düşünceler esir alıyor. Rüyalarında karşına çıkıyor ve sen o endişe ve korkuları tekrar tekrar yaşıyorsun. Hem de gerçekten yaşadığını sanıyorsun. Ne zaman ki uyanıyorsun; o zaman şükre duruyorsun. Neyse ki rüraymış diye.

Kaç kere şükre durdum bu şekilde hiç bilmiyorum. O korkarak ve ağlayarak uyandığım gecelerde en çok sığınacak bir çift kola ihtiyacım oluyordu. Sımsıkı sarılıp saçlarımı şefkatle okşayacak bir çift kol...

Evet tek ihtiyacım bu oluyordu.

Ama yoktu...

Kimseler yoktu sinesine gömüleceğim...

Başımı omzuna koyup huzura kanatlanacağım ve dahi kendimi güvende hissedeceğim hiç kimse yoktu...

Yalnız gecelere kapadığım gözler yine yalnızlığa uyanırdı çoğu kez. Rüzgâr dışarlarda olurdu. Ya da ofisinde uyuya kalmış olurdu. Kimi zaman da sabaha karşı evin yolunu tutardı.
Bazen yanı başımda bulmuyor değildim elbette. Çığlığıma uyanırdı.

"İyi misin?" diye sorup bir bardak su içirirdi. Kendime geldiğimi görünce arkasını dönüp yastığa gömerdi başını.

Dayanamayıp usulca sokulup beline dolamıştım kollarımı. Çok korktuğum bir geceydi. Başımı sırtına dayamış öyle uyumuştum. İlk defa o gün ona sıkı sıkı gömülmüştüm belki de. Kokusunu içime çekip kokusunda kaybolmuştum. Ona hasrettim ama o bilmiyordu. Ona ne kadar susadığımı o gece daha çok hissetmiştim. Hasret ateşi yanınca sinemde gözlerde yaşa dönmüş ve süzülmüştü yavaşça yanaklarımdan. Ama tepkisiz kalmıştı. Belki de farketmemişti... Belki de uyumuştu hemen... Belki de sessiz kalmıştı bilmiyorum.

Sahi bu adam beni, sevgimi görmüyor muydu?

Ya beni farketsin diye gösterdiğim çabaları...

Hiç mi kalbine dokunduğum bir an yoktu.

Peki ya ona usulca sokulup sarılmalarıma nasıl kayıtsız kalabiliyordu?

İşte yanıtını ölesiye merak ettiğim bu sorular dokuz ay süren endişe ve korkularımla yek olup beni düşünce denizine hapsediyordu. Ne derselerime odaklanabiliyordum ne okula.
O yüzden o sene okulumu dondurmaya karar verdim. İki senem kalmıştı mezun olup öğretmen olmama. Ama karnım burnumda okula gidemezdim. Üstelik dinlenmem gerektiğinde çok ısrar etmişti doktor. Bebeğin erken doğma riski vardı. Bebeğimin ve benim sağlığım için bunu yapmam gerekiyordu. O yüzden iki senemin tamamlandığı anda okulu dondurdum.

Korkuyordum hem de çok...

Ya bir şey olursa...

Ya tarih tekerrür ederse...