MİHEN (Tamamlandı)

🖤Final #Part 3🖤

Yayımlama tarihi:
~25 Şubat 2021~
17:20

❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎

"Kim gelmiş kardeşim."

Fatih'in sesini duymasıyla Neva kendini hemen toplamaya çalıştı.

"Ömer  gelmiş abi."

"Ooo Ömer Hocam hoşgeldiniz. Buyrun. Neden kapıda duruyorsunuz."

"Rahatsız etmeyeyim ben."

"Yok hocam ne rahatsızlığı. Sizd e buyrun bize katılın. Akşam yemeğinde bizimle olursanız mutlu oluruz. Değil mi Neva?"

Neva ne diyeceğini şaşırdı.

Sadece "E..evet abi." diyebildi kekeleyerek.

Abisi ne ara bu kadar önemsemişti Ömer'i  bilemedi. Arada onu ve Elif'i okuldan almaya geldiğinde çıkışta selamlaşıp hal hatır sorarlardı. Bir kaç defa da okul dışında karşılaşmışlardı. Anlaşılan abisi onu benimsemiş sevmişti. Ömer zaten güler yüzlü ve oldukça kibar ve düşünceli biriydi. Girdiği ortamda ister istemez insanlar ona hemen ısınır ve severdi. Neva ile de yaklaşık iki yıldır tanışıyorlardı. Aşık oldukları meslek onları aynı okulun çatısı altında karşılaştırmıştı. İyi bir öğretmen olduğu kadar iyi bir insandı da. İki yıldır süren arkadaşlıklarına çok güzel ve tatlı anılar sığdırmışlardı. Öğrencilere olan tutum ve hassasiyetleri hep aynıydı. Çoğu zaman ortak etkinlikler yaparak tüm öğrencileri kaynaştırır birlikte güzel şeylere imza atmışlardı. Okulun bahçesi şu an ağaçlarla donatılmışsa mesela bu onların el birliğiyle yürüttükleri doğayı yeşillendirme projeleri sayesindeydi. Bu sadece bir tanesiydi. Daha neler neler yapmışlardı.

Ömer elinde tutmaya devam ettiği nergisleri içeri girerken Neva'ya uzattı. Neva nergisleri kucaklayıp mutfağa geçince Ömer ve Fatih salona çocukların yanına geçtiler. O akşam Ömer ilk defa onlarla ailecek yemek yedi. Bu onu hiç olmadığı kadar mutlu kılmıştı. Neva ise farklı duygular içinde gezip durdu. Ömer'in kapıda elinde nergislerle söylediği o cümle kulağına çalındı durmadan.

"Kuşlar bana küçük bahçende boşalan yerler olduğunu fısıldadı da onun için getirdim. Bugün kaldırdığın nergislerin yerine ekersin."

Aradan bir hafta geçti. Hafta sonu tatilinde tüm öğretmen arkadaşlar havanın da sıcak olmasıyla çay bahçesinde buluşmuşlardı. Haftanın yorgunluğunu hep beraber burda atmayı planlamışlardı. Neva başta gitmek istememişti ama öğretmen arkadaşlarından Sibel çok ısrar etmişti gelmesi için. Onu kırmadı ve çocukları Doğa'ya teslim edip o da onlara katıldı. Biraz oturup çay içtiler güzel bir sohbet eşliğinde. En çok kitaplardan ve öğrencilerinden sözettiler. Çay bahçesinin ilerisinde bulunan sahile gidip biraz yürüyüş yaptılar. Daha sonrasında vedalaşıp herkes ayrıldı. Ömer ve Neva kalmıştı sadece. Neva gidecekken Ömer tüm cesaretini toplayıp onu biriyle tanıştırmak istediğini ve ona göstermek istediği bir şeyin olduğunu söyledi. Neva biraz tereddüt etse de arkadaşını kırmadı ve kabul etti bu isteğini. Zaten Ömer'in dediği yer çok uzakta da değildi. O yüzden yürüyerek oraya gittiler. Tek katlı müstakil bir evdi burası. Geniş bir bahçesi vardı. Bahçeye ilk girdiğinde istemsiz Rahmi Baba'nın bahçesini anımsadı. Özlemler aktı yüreğinden o sırada. Bahçedeki düzen ve özen onun bahçesine o kadar çok benziyordu ki.

"Burası neresi Ömer?"

"Burası benim evim."

Bunu beklemiyordu Neva. Şaşkınlığını gizlemeye çalışarak:

"Çok hoş bir ev."dedi.

Ömer zili çaldı. Kapıyı elli yaşlarında bir kadın açtı. Oldukça güzel ve tatlı bir kadındı. Üstelik çok güler yüzlüydü. Sıcaklanlıydı. O yüzden Neva görür görmez ısındı kadına.