Flashback.....
လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္.....
"ခြပ္!!!!!ငါေမးေနတယ္ေလ အာ့စာခ်ဳပ္ဘယ္မွာလဲ......."
"ေအးအေသသတ္လိုက္မေျပာဘူး......"
"ဟက္ဝမ္က်င္းမင္ မင္းေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတာဘဲ
ေဟ့ေကာင္ေတြ ႐ိုက္စမ္း......"
"ဒုန္း!!!ဖုန္း!!!!!......"
လူတေယာက္အား မညႇာမတာလူသံုးေယာက္အားနဲ႔႐ိုက္ေနသည္
မွာ တစ္ခ်က္႐ိုက္လိုက္တိုင္းနာက်င္မႉမွာအ႐ိုးထဲကေနတစိမ့္စိမ့္
ခံစားေနရသည္.....အခ်က္20ေလာက္က်ေတာ့လူက လဲက်ခ်င္
ေနၿပီသို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္သားေလး ဝမ္ရိေပၚရဲ႕အနာဂတ္ရွိေသး
တာေၾကာင့္ လံုးဝအေလွ်ာ့မေပး....ဒီစာခ်ဳပ္ဟာဝမ္ရိေပၚရဲ႕အနာ
ဂတ္အတြက္အေရးႀကီးသလို ဒီစာခ်ဳပ္ဟာတစ္ဦးတည္းေသာသား
ေလးျဖစ္တဲ့ ဝမ္ရိေပၚအတြက္တခုတည္းေသာေပးႏိုင္တဲ့အေမြ......
"ေတာ္....ေတာ္ပါေတာ့ရွင္....ဝမ္က်င္းမင္!!!!ရွင္တေယာက္
တည္းမခံရဘူး.....က်မကိုလည္း႐ိုက္ၾကပါ......"
"အဟက္ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္စမ္း....ႏွစ္ေယာက္
လံုးကိုမေျပာမခ်င္း႐ိုက္!!!!!!!!!......"
"ဒုန္း!!!!!ဖုန္း!!!!!!......"
ဝမ္က်င္းမင္ကေတာ့ သူ႔မိန္းမကိုအတက္ႏိုင္ဆံုးဖက္ကာ ကာကြယ္
ေပးထားေသာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းခံႏိုင္ရည္ေလ်ာ့လာသည္.....
ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာအႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ မိဘကိုၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္
ေလးကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္တဲ့ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလံုး
ဝမေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္တဲ့မ်က္ကြင္း......
"ပါး!!!!!မား!!!!!ဟင့္ ေတာ္ပါေတာ့ ......"
"ဝမ္ေလး!!!!မလာနဲ႔!!!!!!......"
"ရပ္လိုက္ေတာ့ မေသခင္ေလးသူ႔သားနဲ႔စကားေျပာပါေစ......"
ေသြးေတြနဲ႔မားက သူနာက်င္ေနတာကိုထုတ္မေျပာပါဘဲ မ်က္
ႏွာမွႏႉတ္ဆက္တဲ့အျပံဳးေလးကိုျပံဳးျပကာ.....
"သားေလး မားေျပာတာနားေထာင္ပါ.....မားတို႔မရွိေတာ့ရင္သား
ရဲ႕ဦးေလးဆီမွာေနပါ.....ၿပီးရင္မားတို႔လိုမျဖစ္ေအာင္သားတင့္တင့္
တယ္တယ္ေနႏိုင္ရမယ္ေနာ္.....သားေလးမားစကားနားေထာင္မယ္
မဟုတ္လား......"
