Zaw
"အ.....နာလိုက္တာ"
ေရွာင္က်န္႔ေျပးလာတာအေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္အခ်ိန္
မွာေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္သည္.....သူအခုဘယ္ေနရာကို
ေရာက္လို႔ေရာက္ၿပီးဘယ္ကိုေျပးေနမွန္းလဲမသိ.....ေရာက္ေနတဲ့
ေနရာမွာလူသူသိပ္မရွိ....လမ္းမီးမ်ားလည္းမရွိတာေၾကာင့္ေကာင္း
ကင္ႀကီးအေပၚမွာရွိတဲ့ထိန္ထိန္သာေနတဲ့လျပည့္ဝန္းႀကီးမွေပး
တဲ့အလင္းေရာင္တစ္ခုသာရွိတာမို႔ေျမႀကီးေပၚမွာရွိတဲ့ခဲလံုးႀကီး
ကိုမျမင္ဘဲတက္နင္းမိလိုက္တာေၾကာင့္ေျခေထာက္ေခါက္လဲ
သြားၿပီးေျမႀကီးေပၚထိုင္ရက္က်ကာလက္ကအရွိန္ျပင္းျပင္း
ေထာက္မိသြားတာမို႔လက္ေကာက္ဝတ္ကက်ိဳးသြားသလား
ေအာက္ေမ့ရေလာက္သည္.....
ေမာလာတဲ့ဒဏ္ေရာနာက်င္ေနတဲ့ဒဏ္ေရာတခ်ိန္တည္းဗိုက္ကပါ
ေအာင့္လာတာေၾကာင့္ေရွာင္က်န္႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာေဝဝါးလာ
ၿပီးဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘဲအေမွာင္က်သြားရေတာ့သည္.....
ေကာင္ေလးတေယာက္ကေတာ့လူသူမရွိတဲ့လမ္းၾကားေလးထဲ
မွာေခြေခြေလးေမ့ေမ်ာ့ေနတာကိုလူေတြျမင္ပါစ.....
.......................................................................................
"ႏိုးလာၿပီလား က်ဲကိုျမင္ရရဲ႕လား....."
ေရွာင္က်န္႔ႏိုးလာေတာ့ေဘးမွာက်ဲတေယာက္ကရပ္ေနၿပီး
ေတာ့သူ႔ေဘးမွာလည္းnurseမေလးေတြရွိတာေၾကာင့္ေရာ
သူ႔ရဲ႕ႏွာေခါင္းထဲမွာေဆးရံုအနံ့ကဝင္ေရာက္လာတာေၾကာင့္
မို႔သူေဆးရံုေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္ရသည္.....
"ဟုတ္ က်ေနာ္ဒီကိုဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲ"
"ေျဖးေျဖးထ....လမ္းေပၚမွာလဲက်ေနတာေတြ႕တာနဲ႔က်ဲ
ေခၚလာတာ"
"ေအာ္ ဟုတ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....."
"အင္းက်ဲတို႔တေယာက္နဲ႔တေယာက္မိတ္မဆက္ရေသးဘူးေနာ္
မိတ္ဆက္ၾကမလား"
"အာဟုတ္သားဘဲ က်ေနာ့္နာမည္ကေရွာင္က်န္႔ပါ....."
"က်ဲနာမည္ကရွန္းမင္ ဒီေဆးရံုကဆရာဝန္တေယာက္ပါ.....
ဒါနဲ႔ေရွာင္က်န္႔စိတ္မဆိုးဘူးဆိုရင္က်ဲတခုေလာက္ေမး
ခ်င္လို႔....."
