Scared To Be Called Yours

15

C h a p t e r  1 5
S t a y  A w a y

"We are already here," he said and removed his seatbelt. I didn't move.

"I don't want to go home." sambit ko. I looked at him. He is not even looking at me. Nakikinig kaya siya sa akin? His head seems occupied by something else.

"Sorry. It's my fault. Tell me, what do you want me to do? So, I can pay you for saving my life."

"Nothing." he answered coldly.

"Then, I am not going home." I crossed my arms. His reaction didn't change at all. It seems like, he is already expecting me to say it!

"Stay away." aniya. Napalingon ako sakaniya. Tinignan niya rin ako sa mata. Napakurap-kurap ako nang may maramdamang mainit sa sulok ng mata ko.

"Why?"

"You will be always in danger when you are with me." he said. Alam ko naman iyon. Tama siya doon. Pero, bakit parang ang daling sabihin para sakaniya? Why is he so cold towards me? Ganito ba talaga siya? Ito ba iyong side na hindi ko nakita sakaniya?

"Is that what you want?" I asked him.

"Yes."

I nodded, "Okay, then. Kwits na tayo ha. Thank you for everything, for always... saving my life."

Wala siyang sinabi at bumaba na sa kotse ko. Doon mabilis na tumulo ang mga luha ko. Nakakainis. Nakakainis. Nakakainis ka Russel. You are so mean! Heartless! Nag-bago ba ang pakikitungo niya sa akin, dahil lang sa ginawa ko sakaniya? Ganun ba yun? I knew, it is my fault that's why I am apologizing! But, why is he so heartless?!

I wiped my tears before going in our house. Umakyat ako sa taas ng kuwarto ko. Umiyak ako ng umiyak. Bakit ba kasi ang bigat ng dibdib ko?!

"Ang kapal mo Russel, para pa-iyakin ako ng ganito!" I screamed. Idiniin ko ang mukha ko sa unan at yinapos iyon ng mahigpit. Sobrang nakakainis. Asa kang hahanapin kita, no! Hinding-hindi.

"Anak, ayos ka lang ba?"

Narinig ko ang katok ni Mommy. Agad ako tumayo at pinunasan ang luha ko.

"O—okay lang, Mom!"

"Eh, naririnig kitang sumisigaw. Are you really fine, ha? Anak?"

"Okay lang po talaga. Uh— kinikilig lang po kasi ako sa pinapanood ko."

Sa sobrang kilig, gusto kong manadyak ng tao!

"Sigurado ka, Alde?"

"Yup!" I said. Humiga na muli ako sa kama at umiyak ng mahina. Ito iyong pinakamasakit sa lahat eh, yung iiyak ka nang mahina para walang makarinig. Mas lalong nakakabigat sa dibdib. This is insane!

Bakit ako nag-kakaganito? Am I in love? No. I am not. Siguro, hindi lang kinaya ng pride ko ang mga ginagawa niya sa akin. Kaya, sa sobrang inis, naiiyak ako.

"That's right," pag kausap ko sa aking sarili. Tumango-tango ako at pinunasan ang sariling luha. Hindi dapat ako umiiyak nang dahil sakaniya. What a waste of tears! I should stop thinking about him. Ganoon naman talaga ang plano noon pa eh! Dapat wala na kaming communication, pero lagi kaming nag-kikita! Kaya ito, nag-kanda leche! Ugh!