Explosion //Taekook// ✓

27

12k 🥺💕

Keyifli okumalar umarım beklentinizi karşılar❤

...

"Jeon! Buraya koş anneciğim hadi!"

Terliyordum. Evimiz yanıyordu. Nefesim kesikleşiyor, boğazıma dolan ağır duman ile boğuluyordum. 

Annemin yanına gitmem gerekiyordu. Orası güvenli gözüküyordu. Kucağında bir bebek vardı. Yüzünü görmüyordum. Dumanlar dört bir yanıma sarılmıştı. Yanıyordum. Vücudum titriyordu ama ben yanıyordum.

"Jeon hadi şimdi! Koş!" 

Annemin bağırışını duyduğumda önümdeki alevlerin kaybolduğunu gördüm. Bu kaçmam için fırsattı. Görüş alanıma annem tekrar girdiğimde ben ona yaklaştıkça önümden çekilen alevlere şaşırıyordum. Annem sesi kısık bir şekilde benimle iletişimde kalmaya çalışıyordu.

"Evet bebeğim hadi gel buraya. Aferin anneciğim kollarıma gel."

Ağlamaktan şişmiş gözlerine bakarak ilerledim. Alevler artık yakmıyordu. Ateş arkamda kalmıştı. Boğazımdaki koyu duman kendini oksijene bırakmıştı. Koşarak ateşler içinde yanan evimizden kaçtıktan sonra annemin kollarına attım kendimi.

Bana kocaman bir sarılma hediye etmişti. İlk kez sarılıyordum belkide ben anneme. Az önce yanan ben değilmişim gibi şimdi annemin kollarında hayata dönüyordum. Kulağıma çarpan nefesi ile gözlerimi kapattım.

"Seni seviyorum Jeon."

"Seni seviyorum anneciğim."

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum."

Bilmem kaç defa söyledi bu cümleyi kulağıma ben her seferinde daha da rahatlarken. İçim onun söylediği sözler ile yumuşarken ben dudaklarıma sıcak bir gülümseme yerleştirmiştim. Bilmiyordum ki bu söylediği sözlerin birazdan beni öldüreceğini.

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum." 

"Jeon?"

Kafamı yavaşca göğsünden kaldırıp gözlerine baktım. Ağlamaktan kızaran gözleri kendini anlamadığım bir siyahlığa bürümüştü. Tam gözlerimin içine bakarken gülümsedi.

"Senden nefret ediyorum."

Gözlerim büyürken onun dudakları daha da kıvrılmış ve ayağa kalkarak beni çekiştirmeye başlamıştı. Yürümüyordum. Sürükleniyordum. Kolumu sıkan elleri canımı yakıyordu ve beni sürükleyerek tekrar alevler içinde yanan evin önüne getirmişti. Anında yüzüme çarpan sıcaklık ile geri kaçmaya çalışsam da yapamıyordum. Bir şey beni engelliyordu. Bağırmaya çalımıştım, sesim çıkmıyordu. 

Sırtımda hissettiği eli ile tekrar anneme dönerken simsiyah gözleri ile bana bakarak "Hoşçakal Jeon." dedi ve sonrasında hatırladığım tek şey karşı konamaz bir ısıydı. Ben yanmıyordum, donuyordum...

...

"Jungkook uyan bebeğim." 

Gözlerimi bir hışımla açıp, sırtımın yatak örtüsü ile temasını kesmiştim. O an yaptığım ani hareket ile başıma anında bir ağrı girmişti ve ben elimi kafama götürmeden edememiştim. Yanımda Taehyung'u görmek beni rahatlatmış, gözlerime bakan endişeli gözlerine bakmıştım.