Hoy, Panget! Mahal Kita...

When The Badass Meets the Devil

"Hey, do you know each other?" tanong ni Mama sa'ken.

Pero hindi ko na nasagot ang tanong niya kase may sumagot na para sa'ken. Tss.

"Opo, tita. Binunggo lang naman ako ng brat na 'yan kanina sa airport. And she even--" di pa lang siya tapos magsalita eh pinutol ko na.

"Yeah. Whatever. As if it matters." sabi ko naman while rolling my eyes.

He glared at me. Tss. As if naman takot ako sa kanya. -__-

"And who gave you the permission to interrupt me?!"

I smirked. "You're in my house, babe. I can do whatever I want."

Namula siya sa galit. "Aba talagang---"

"HEP HEP HEP! Tama na 'yan! 'Tong mga batang 'to! Tama na iyan at baka saan pa umabot ito." ayan inawat na kami ni Mama.

I just rolled my eyes at them. Ugh. He and his judgmental mother annoy me so much! Kakainit ng dugo!

"Ah, Tanya..." tawag sa'ken nung dambuhala niyang ina. "...sorry nga pala sa nagawa ko sa'yo noon ah. I was dumb and was not minding how and what you would feel. I feel sorry for what did. And kanina, I was just trying to tell you na 'di ka na kagaya ng dati kase andami ng nagbago sa'yo. I didn't mean for it to sound in the most insulting way possible. I sincerely apologize, Charice. Please let's set aside our differences na." She pleaded. Yeah, she looks sincere naman. I think? I hope she is. Or else...

"Okay. I hope that won't happen again. I'm sorry rin for judging you earlier and for holding grudges" sabi ko. Nakakasawa na rin kaseng makipag-away. Pero kapag makikita ko yung damuhong Alex na 'yun? God! I will make his life a living hell. I swear!

"So, nag-meet na pala kayo ng anak ko. Sorry nga pala sa inasal niya. Hayaan mo't pagsasabihan ko." sabi ni Tita Jane. Tita Jane na kase bati na rin naman kami.

"He should be the one sorry, Tita. Not you." Then I looked at her son. Bastos talaga! He just smirked at me. Tss. The eff?!

"Okay ako nalang magpapakilala sa kanya formally. Tanya, this is my son, Alexandrios Maine Orcullo. You can call him Alex, for short." Tita Jane said with a smile.

WAIT--WHAT?!

ALEXANDRIOS MAINE ORCULLO...

ALEXANDRIOS...

ALEX...

What the eff?! Siya?! Siya si---?!

"WHAAAAAAAAAT?!!!!" I shouted.

"Oh bakit, anak? What's wrong?" tanong ni Mama sa'ken?

Sumingit naman ang demonyito. "Yeah, what's wrong with my name, you brat?!"

"SHUT THE F*CK UP!" Wait. My brain is still processing.

Loading..

Loading..

Loading..

SIYA YUNG NAMBUBULLY SA'KIN DATI!!!!!!!!!

I calmed myself.

"A-Ahh. So your A-Alex..." nagtitimping sagot ko. Pucha kapag sinuswerte ka nga naman!

"Yeah bakit ba? Kung isa ka sa mga naghahabol sa'kin, sorry but I don't recognize you."

ANG YABAAAAANG! Ghad. Stress! 😡

"D-Don't you think I look familiar? H-Have we met b-before?!" napasigaw na ako. Nagtataka na sila sa inaasal ko. Fck.

"Is everything alright, Cha? Ba't ampula mo masyado? Tsaka ba't ka nakasigaw?" sabi ni Mama sabay hawak sa pisngi ko. Sht. Napaghahalataan na ako.

"Excuse me, I am not feeling well. Akyat lang ako sa kwarto. Sorry if I could not entertain you, Tita Jane. Ma, sa taas lang ako" sabi ko in a monotone voice. Ghad I don't know what to do! >.<

"Brat talaga. Ni dispensa sa akin, wala." I heard him whispered. UUGGGHHH!

Hindi ko nalang pinatulan.

Sht.

Di ko kinaya 'to.

Dali-dali akong pumasok sa kwarta.

Teka ba't basa 'tong pisngi ko?

Tae. Umiiyak na pala ako, hindi ko na namalayan.

Akala ko manhid na ako.

Akala ko kaya ko na.

Pero hindi pala totoo ang "Time heals everything"

Because right at this moment,

I'm still crying.

Para akong batang ginulpi muna bago kunan ng candy.

Oo, palaban ako.

But that doesn't mean na hindi ako nasasaktan.

I'm sick and tired of crying over dumbshits.

I'll get even.

Naglaro nalang ako ng DOTA.

HAAAAYSSS Sana makalimutan ko na lahat ng bad memories ko dito.

Hmmm... Sino magandang hero?

''Phantom Assassin? Hmm... Not bad."

At nilaro ko nalang lahat ng sama ng loob ko.

HUMANDA KA, ALEXANDRIOS MAINE ORCULLO!

LINTIK LANG ANG WALANG GANTI!