Marrying Amanda Salazar

CHAPTER 25 | DON'T BE AFRAID

Chapter  25: Don't be afraid

"TALAGA? KAYO NA?" Iyon ang tanong ng mga taong pinagsabihan nila ng kanilang relasyon. Kay Betty, kay Nikolai, kay Tatay Marlon at Mang Kanor. Maging kay Chelzey.

Lahat sila'y mapapalunok at saka iiwas ng tinginsa kanilang dalawa. Ang tanging sagot lang naman nila ay walang iba kundi Oo at Opo.

Napakahirap paniwalaang ang isang Amanda ay mahuhulog kay Drake nang tuluyan. Pero heto nga, sa araw-araw na nasa iisang relasyong silang dalawa, wala silang inisip kundi ang isa't isa.

Sa umaga at susunduin ni Drake si Amanda sa bahay nito na katapat lang ng bahay niya. O kaya naman ay dadaanan niya ito sa kumpanya ni Amanda bago tumuloy sa kumpanya niya.

"Good morning, Snowflakes." Aniya at hinagkan ang pisngi ni Amanda ng makalapit siya sa table niya. Nakasuot pa ng anti-radiation glasses.

Nakangiting tiningala niya ang lalaking nakadungaw sa kanya. "Seriously? Snowflakes? Ang haba naman ng endearment mo sakin." Tumawa pa siya and she pinch Drake's nose.

Sa bawat umaga, ang ganitong eksena, ang lambingan nilang dalawa ang hinahanap-hanap nilang dalawa. Drake sighs bagaman may ngiti sa kanyang labi. "Of course, snaowflakes and all about winter remind me of the first time we encounter.".

Drake sighs again. Lumapit siya kay Amanda at hinila sa long sofa ng opisina ni Amanda. Humiling si Amanda sa dibdib ni Drake kung kaya't rinig niya at ramdam na ramdam niya ang tibok at kabog ng kanyang puso. Drake kissed the top of her head. She find it sweet. "I love you so much, Amanda. So this is what it feels." Habol niya sa huling kataga.

"Feels like what?" Amanda asked and Drake just shrugged.

"Being love by someone someone I love romantically." She laughs.

"First girlfriend mo ba ako?" Biro pa niya. She felt Drake laugh. He shook his head as he smile.

"To be honest, yeah. You are my first in everything."

"Paano mo nasabi?" Natatawang tanong niyang muli ng umalis siya sa pagkakahilig sa dibdib ni Drake. Nakatitig din si Drake sa kanya habang tumatawa.

"Seriously, you're my furst crush." Lalo pang natawa si Amanda.

"Crush?! Ilang taon ka naba noong una mo akong makita?"

Drake answer. "Thirty one." Napanganga si Amanda. Kung gayon ay thirty four na ito ngayon.

"Oh?! Ang tanda mo na that time tapos may pa-crush-crush ka pa? Ano ka, kindergarten? O baka naman nakokiuso ka noong panahong yun. Kasi diba that time jejemon ang mga tao."

May mga oras talaga na hindi nila naaalala ang mundo kung saan sila sila naroon. Humaharap sila sa mga tao pero parang wala lang sa kanila. They don't mind people, judgemental people.

Wala silang pkialam sa husga ng tao sa kanila. Sabi nga nilang dalawa sa mga taong ganoon sa kanilang dalawa 'judge and judge until you get rich, pabalato nalang kapag yumaman ka sa panghuhusga ng kapwa mo tao.

Pero hindi talaga maiiwasang mapaisip at humusga ang mga tao. Likas na mga pakialamero ang mga tao. Walang gamot sa sakit na panghuhusga at pang-mamata ng tao.

Kagaya na lamang ng tagpong ito kinabukasan. Naglalakad si Amanda patungong elevator na maghahatid sa kanya sa kanyang opisina.

"Diba 'yun yung boss?" Inginuso ng isang bagong empleyado si Amanda nang makapasok na siya sa elevator habggang sa sumara ang pinto niyon.

"Ah, oo bakit?" Inosente niyang tanong.

"May asawa na daw iyan, eh." Segunda pa ng isa. Sa kanilang tatlo, napakunot ng noo ang isa pa.