Marrying Amanda Salazar

CHAPTER 38 | FOR THE SECOND TIME

Chapter 38: For the Second Time

NAALIW siya sa pagtingin sa tanawin sa labas ng bintana.

"Teka nga, kailan ka pa nagkaroon ng kotse?" Natatawa niyang isinandal ang sarili niya sa sandalan ng kotse.

"Since college pa." Sagot niyang habang may ngisi.

"Bakit ngayon ko lang nakita?"

"Kasi ngayon ko lang ulit nagamit?" Patanong niyang sagot.

Drake laugh at Amanda's emotion. She look so pissed.

"What? Wala namang mali sa sagot ko?"

"Ginagago mo lang ako, eh."

"What? No! Of course not!"

"Defensive, ah?" Drake shut his mouth. He sighed.

Napaisip siya. Nitong mga nakaraang araw ay sobrang nawi-wierdo'han siya sa kaniyang nobya. Mga ilang araw na ba? Tatlo? Apat? Lima.  Limang araw na niyang napapansin ang pagiging moody ni Amanda.

"May bisita ka yata, 'no?" Panunukso ni Drake. Lalo siyang natawa ng irapan siya ng Amanda. Kinabig niyang ang manubela at itinigil sa gilid ng kalsada.

"So, meron nga? Kaya pala--"

"Kaya pala, ano?" Pinanlakihan siya ng mata ni Amanda. She look like a pig. The cute one. Yubg baboy sa palabas na Moana.

"Kaya pala, sobrang. . .ahmm. . . Moody mo? Tsk."

She rolled her eyes again. Naiinis siyang lumabas ng kotse ni Drake. Nang makalabas siya ng kotse ay tumambad sa kaniya ang tahimik na parke. Walamg tao, walang batang naglalaro, mahinhin ang paghangin, malamyos ang kaluskos ng mga dahon. Napakasarap sa pakiramdam.

Mayamaya pa ay yumakap mula sa likuran ang kaniyang nobyo.

"I love seeing your peaceful face, my love. Alam kong dito ka matatahimik, mapapayapa, kaya dito kita dinala."

She sincerely smiled at Drake. "Thank you. I owe you this one."

"Hindi na kailangan. It is my duty to do it for you. Gusto ko na may kapayapaan ka lagi. Tsaka, ako ang nabo-boring sa 'yo sa bahay, sa kwarto ka lang nakatambay."

She laughed. Paano sa kuwarto lang siya, eh siya nga itong nagbabawal sa kaniyang lumabas. "Not my fault." Depensa niya sa sarili.

Natahimik silang dalawa. Nakakrus ang braso ni Amanda sa kaniyang dibdib habang nakapalibot ang braso ni Drake sa kanya. Malapit na. Bulong niya sa kaniyang isipan ng madama niya ang kaniyang singsing, ang engagement ring niya.

Malapit na muli ang pag-iisang dibdib namin. This time, I want to live my life, our life, like we want to be.

"Nikolai once said to me, kung ano pa yung buhay na gusto natin para sa 'tin, minsan ay hindi natin nakakamit. The first time I marry you, gusto kong mamuhay kasama ka, ipagluluto ka sa umaga, I'll give you a goodbye kiss kapag aalis ka na. Aalagaan ko 'yung magiginv anak natin. I'll be a good mom."

"I want that too." Drake whispered. "It sounds good."

"But it didn't happened." Nakaramdam niya ng kirot sa kaniyang dibdib. "Siguro ay mangyayari naman iyon, hindi nga lang sa panahong 'yon."

"I'm sorry for that."

She smiled. Saglit pa niyang pinuno ng hangin ang kaniyang dibdib at ibinuga ito ng dahan-dahan.

"No need to apologize, sabi ko nga, everything happens for a reason. At least, hindi mo ako pinabayaan. Hindi ka nagkulang sa pag-protekta sa akin. Hindi ka nagkulang sa kahit na ano."