Treasure

Twentytwo

Pov Dioni.

"DIONI, waar ben je, kun je alsjeblieft NU naar mij komen alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft?!" hoor ik huilend en half schreeuwend in m'n oor. "Damn, hoelaat is het gek?! Ja nee oke ik kom eraan! Tot zo." Ik stap mijn bed uit met slaperige ogen en ik kijk op mijn telefoon: 7:05. Pfff wat doet dat kind me toch aan. Ik kleed me aan, zet een pet op en loop naar beneden. Daar kom ik m'n vader tegen die net de deur uit wil lopen, "Zo jongeman, jij bent er vroeg bij, waar gaan we heen?!" vraagt hij geamuseerd als hij m'n geïrriteerde hoofd ziet. "Pff noodgevalletje in de vriendengroep. Blij toe als ik weer in m'n bed lig." en ik maak een kop koffie voor onderweg op de scooter. 

Pov Jaily.

"Goedemorgen Jaily, hoe gaat het met je?" vraagt mijn dokter lief. "Ik voel me prima maar ik verveel me dood, hebben jullie niks van entertaintment ofzo wat ik kan doen op het moment dat ik geen therapie of bezoekuur heb?! Want ik ken de hele programmering van de tv uit m'n hoofd inmiddels." zeg ik geërgerd. Ze begint te lachen, "Helaas zul je buiten je therapie en je bezoekuur om moeten rusten Jaily. Ik weet dat je je mentaal heel erg sterk voelt, maar je lichaam heeft ook rust nodig. Het is niet niks wat er gebeurd is, dus je zult het helaas toch een beetje rustig aan moeten doen. Maar je kan altijd vragen of je ouders spullen mee willen brengen die je in je bed kan doen, zoals een laptop of tijdschriften/boeken oke?" Ik begin te lachen, "Oke ik ga ze meteen een berichtje sturen, dankuwel." en ik glimlach oprecht naar haar. Mijn dokter is de enige die me serieus neemt. M'n therapist komt mijn neus uit want die luistert niet naar me, vervelend mens.

Maar goed ik zal waarschijnlijk nog een hele lange tijd hier blijven dus dan moet ik er wel voor zorgen dat die tijd aangenaam is. Ik word opgehaald om naar therapie te gaan en merk wel dat het steeds beter gaat. Ik kan al kruipen zonder om te vallen en ik kan rechtop m'n knieën zitten zonder te leunen. Ik voel me trots, totdat de therapist zegt, "We zijn er nog lang niet hoor meisje dus je hoeft niet trots te zijn." Ik kijk haar boos aan, "Zeg hallo, doe is ff wat optimistischer, ik ben 18 jaar met het lichaam van een baby, ik heb sneller leren kruipen en zitten dan een baby dus zeik niet zo. Ik ben trots op mezelf en jij kan de pot op." en ik duw mezelf in m'n rolstoel en rol mezelf terug naar m'n kamer. Daar piep ik een zuster op zodat ze me even in m'n bed kan helpen want dat durf ik nog niet. Als het eindelijk tijd is voor het bezoek wacht ik geduldig tot papa en mama binnenkomen. Ik zie ze aankomen lopen met m'n laptoptas en een grote plastic tas en ik begin te lachen. "Hee lieverd, we hebben zoveel mogelijk voor je meegenomen." zegt papa en hij geeft me een kus. "Dankje dankje dankje ik hou van jullie. Maar waarom kijken jullie zo sip?" vraag ik verbaasd. "Uhm nou er is iets wat we je moeten vertellen schat." begint mama te stamelen.

Pov Samuel.

"Samuel, ben je wakker?" hoor ik me moeder in de deuropening vragen. Ik doe net of ik haar niet hoor en draai me nog een keer om. Ik kijk op m'n wekker en zie dat het 7:30. Mijn god spoort zij wel helemaal om me op dit tijdstip te vragen of ik wakker ben. Ik slaap nooit voor 1 uur half 2 's nachts en kom dus ook zelden voor 10 uur m'n bed uit, bevalt me prima. M'n gedachten dwalen af naar Anouk en ik krijg kriebels in m'n buik. Ik had nooit verwacht dat ik haar echt leuk zou vinden, ze is best wel verlegen en normaal gesproken val ik op wat meer extraverte meiden. Maar haar verlegenheid heeft wel iets. Binnenkort komt ze naast me wonen en dan kunnen we ook wat vaker wat leuke dingen gaan doen.

Na de ene keer dat ik haar gekust heb, heb ik haar niet meer gezien en we hebben er ook niet meer over gesproken. Ik hoop wel dat ze hetzelfde voor mij voelt als ik voor haar. Ik word opgeschrikt uit m'n dagdroom door te deur die opengegooid word. "Bro opstaan, noodgeval we moeten nu gaan." hoor ik, maar ik kan niet zien wie het is omdat ik verblind word door het licht. "Tering, moet dat nu allemaal zo vroeg. Man man man, ik kom eraan. Doe die deur dicht ik ben binnen 5 minuten beneden." zeg ik geïrriteerd. Ik trek kleren aan, zet m'n pet op en loop naar beneden.

Pov Cassius.

We zitten met z'n alleen in Giovanni's woonkamer, ofja eigenlijk ook die van Kim. Ze huilt tranen met tuiten en er is nog steeds geen fatsoenlijk woord uitgekomen sinds we binnen zijn. Ze heeft Dioni gebeld dat er een noodgeval wat en dat hij nu moest komen en hij heeft ons weer gebeld, maar Dioni weet nog steeds niks en wij ook niet. Dioni vond Kim in elkaar gedoken op de grond met haar telefoon in haar hand en ze wil niet meer praten. Ik sta op en loop naar haar toe, "Lieverd, we zijn nu inmiddels al een half uur hier en we weten nog niet wat er aan de hand is. Je kunt alles tegen ons zeggen dat weet je toch." en ik pak vast. "Ja *snik* dat weet *snik* ik ook wel, maar ik durf helemaal *snik* niks meer te zeggen *snik* want iedereen om me heen *snik* doe ik er pijn mee *snik*" jammert ze tegen m'n schouder. "Huh Kim waar heb je het in hemelsnaam over?" vraagt Samuel verbaasd.

Pov Kim.

Ik huil tranen met tuiten op Cassius z'n schouders, "Sorry Cass ik zal zo even *snik* een nieuwe trui *snik* voor je pakken want er *snik* zit allemaal snot op deze*snik*." jammer ik. De jongens beginnen te lachen. "Nou ik ben blij dat iemand nog kan lachen." zeg ik geïrriteerd. Ik had alleen Dioni gebeld maar ze zijn nu allemaal hier. Ik durf helemaal niks meer te zeggen, ben bang voor de gevolgen ervan. De mannen zijn opgepakt en ik dacht dat daar alles mee opgelost zou zijn. Maar Kaj had gelijk, we hadden nooit naar de politie moeten gaan, maar ik wou hem niet geloven. En ik zit ik hier op de grond, tranen met tuiten te huilen en ik durf gewoon niet te vertellen wat er gebeurd is. Dioni komt aan met een zakdoek en een glaasje water. "Lieverd, nu ga je rustig worden en ga je ons vertellen wat er aan de hand is." Ik snuit m'n neus en drink met kleine slokjes het water op. Als ik opkijk zie ik ze allemaal met grote verwachtende ogen naar me kijken. 

Ik begin weer heel hard te huilen en jammer, "Ze hebben Kaj meegenomen en ik krijg hem waarschijnlijk nooooooooit meer terug." en ik laat het glas uit m'n handen vallen en begin hartverscheurend te huilen. Ik voel nog net hoe een paar armen me opvangt voordat ik de vloer bereik.