Treasure

Eighteen

Pov Kaj.

Kim ligt huilend in m'n armen, "Lieffie, weet je het zeker dat je de hele avond en nacht niet hier wilt zijn?" vraag ik bezorgd. Ze kijkt me aan met betraande ogen, "Ja, ik kan toch niks, ze hoort me niet en ze kunnen me morgen pas vertellen hoe of wat dus dan kan ik net zo goed naar huis gaan." Ik pak haar stevig vast, "Oke lieverd dan gaan we hier weg, maar we gaan wel naar het huis van je ouders zodat als er iets is, we meteen hier kunnen zijn!" en ik loop met haar naar de auto. "Shit ik kan niet rijden Kim, ik heb geen rijbewijs." zeg ik als we bij de auto aankomen. "Ik huil dan wel, maar ik kan wel naar mijn ouderlijk huis rijden hoor schat." zegt ze lachend. Ik stap in en we rijden weg bij het ziekenhuis.

Kim ligt tegen me aan in bed en we kijken "The fault in our stars.", ik vond het niet echt een gepaste film omdat het over zieke jongeren gaat die verliefd worden maar Kim wou hem graag kijken. "Lief, Dioni appt me net of hij ook hier mag slapen omdat hij anders helemaal terug naar Amsterdam moet?!" "Oh ja tuurlijk mag dat, app hem het adres maar dan kan hij in Jaily's bed slapen.'

Pov Jaily.

Ik hoor allemaal stemmen rondom mijn bed, mama papa en Dioni, waar is Kim? Ik probeer m'n mond open te doen maar het lukt niet. Ik probeer mijn vinger te bewegen maar er gebeurt niks. "Als jullie het goed vinden slaap ik vannacht bij jullie, anders moet ik weer helemaal terug naar Amsterdam." hoor ik Dioni vragen aan mama. "Dat is goed lieverd, wij blijven hier maar Kim is thuis dus die zal je wel opvangen." hoor ik mijn moeder zeggen. Ik kan aan haar stem horen dat gehuild heeft. Mama, alles komt goed, ik kan jullie allemaal horen. Ik wil zo graag zeggen dat ik niet wegga, maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik wil tegen Dioni zeggen dat ik van hem hou, maar het gaat niet. Net als ik de dokter binnen hoor komen val ik weer weg en wordt alles zwart.

Pov Kim.

'Vanavond is van jou jou jou......." ik doe m'n ogen open en zoek mijn telefoon, "Hmmpf hallo?!" zeg ik slaperig. "KIM KIM KIM, HET GAAT HELEMAAL NIET GOED MET JAILY!" "Mam, ben jij dit?" "Ja lieverd, ik ben het" hoor ik snikkend aan de andere kant van de lijn. "Wat is er dan mama?" "Papa en ik zaten naast haar bed toen ineens alle apparatuur begon te piepen en toen kwamen er dokters binnen rennen, die zeiden dat we naar de wachtkamer moesten en ze reden haar meteen weg. We weten niet waar ze is, er wordt ons helemaal niks verteld. We weten niet waar ze naartoe is, ons kleine meisje. Kim ik wil haar niet verliezen." en mama begint kei hard te huilen. "Oke mama, rustig. Ik maak Kaj en Dioni wakker en we komen nu naar het ziekenhuis toe oke?!" "Dat is goed lieverd, tot zo."

Ik maak Kaj wakker, "Schat, kun jij Dioni wakker maken? Dan maak ik ontbijt en gaan we naar het ziekenhuis?" Hij kreunt en draait zich om,  "Mijn god hoelaat is het?" Oh, dat weet ik eigenlijk niet, ik kijk op mijn telefoon. "Uhm kwart over 7 lief." "Pffffffffff Kim wat doe je me aan?!" Ik lach, "HOPTJOP je bed uit en Dioni wakker maken, over 10 minuten ontbijt." En ik stap uit bed, kleed me aan en loop naar beneden. Als ik het onbijt bijna klaar heb komen de heren aangekleed naar beneden, "Jongens mama belde me net, ze hebben Jaily meegenomen, waarschijnlijk om te opereren ofzo, ik heb geen idee, maar we gaan nu naar het ziekenhuis."

Pov Dioni.

Het is half 8 en ik zit te ontbijten met Kim en Kaj, ik krijg bijna geen hap door me keel, ik ben zenuwachtig wat we zometeen hopelijk te horen krijgen van de dokter. We stappen in de auto en Kim rijdt naar het ziekenhuis. We lopen naar de wachtkamer van Jaily's afdeling en zien haar ouders daar zitten. Je kan zien dat ze helemaal gebroken zijn. "Is er al iets meer bekend?" vraag Kim. 'De dokter wil ons over een half uurtje spreken Kim, dan horen we het." zegt de moeder van Kim.

Een half uur kan lang duren, ik stuur een berichtje in de groepswhatsapp van B-Brave en de jongens wensen ons succes. Morgen hebben we een fotoshoot, maar we hebben er met z'n allen weinig zin in. "Meneer, mevrouw en Kim willen jullie even met meelopen?" vraagt de dokter. Ze lopen met z'n 3en weg en ik kijk Kaj aan. "Kaj zou ze doodgaan?" en m'n stem breekt. 'Ik hoop het niet man, echt niet. Kim zou er kapot van zijn." "Ik ook man, ik hou van haar, ik wil haar niet nu al verliezen." en ik veeg een traan van m'n wang af. Kaj geeft me een knuffel "Het komt goed bro, echt waar!" zegt hij. 

Pov Kim.

We zitten met z'n 3en in het kantoor van de dokter. "Oke ik heb goed en slecht nieuws voor jullie, ik zal beginnen met het goede nieuws, Jaily gaat niet dood.' Ik voel een kriebel van geluk door mijn maag gaan. "Maar het slechte nieuws is, dat ze niet meer de oude is. Er zijn wat knellingen geweest in de hersenen, waardoor sommigen zenuwen zuurstoftekort hebben gehad, waardoor deze niet meer voldoende functioneren."

Ik kijk mama bang aan, "Kunt u dat ook in normale mensen taal uitleggen?" vraag ik. "Er zijn bepaalde zenuwen beschadigd geraakt, die ervoor zorgen dat zij zich kan bewegen. Ze is mentaal helemaal in orde, maar haar lichaam werkt niet meer mee. Dat wil zeggen dat ze alles opnieuw zal moeten leren qua bewegen betreft." "Dus u bedoeld lopen?" vraag ik. "Nou we zullen waarschijnlijk moeten beginnen met niveau baby. Ze zal hoogstwaarschijnlijk niet eens kunnen zitten als ze straks wakker word." Oh mijn god. "Dus ze is dalijk een baby in het lichaam van tiener?!" en ik sla m'n handen voor mijn mond. "Ja zo zou je het kunnen noemen. We houden haar voorlopig hier in het revalidatiecentrum, zodat we kunnen kijken hoe snel ze vooruitgaat en of er verder nog meer beschadigd is."

Pov Kaj.

Kim komt alleen naar buiten gelopen, ze huilt niet, dus ik ga ervan uit dat het goed nieuws is. "Jongens, ze gaat niet dood." zegt ze opgelucht. Dioni en ik knuffelen haar tegelijk en beginnen te lachen. "Maar dat is het enige positieve eraan" vervolgt ze zichzelf en ze verteld wat de dokter verteld heeft. Ik zie dat Dioni ervan schrikt, "Maar ze zal toch wel weer kunnen lopen?" zegt hij met tranen in zijn ogen. Kim pakt Dioni vast, "Wat denk jij zelf, het is mijn zusje, dat is een vechter. En wij gaan haar overal bij helpen waar we kunnen en dan komt alles helemaal goed." zegt ze. Dioni pakt haar vast, "We gaan haar helpen." "Kim, mag ik de rest even inlichten?" vraag ik voorzichtig. "Ja graag Kaj, dankjewel."

"Giovanni, de uitslag is bekend, ze gaat niet dood maar ze zit lichamelijk op niveau baby, dus ze moet in het ziekenhuis blijven. Maar ik denk dat de shoot morgen gewoon door kan gaan dus dan hoef jij je afspraak niet af te zeggen." en ik hang op. Ik haat voicemails inspreken. Ik loop terug naar Kim en Dioni en zie dat haar ouders erbij gekomen zijn. "Lieverds, wij gaan naar huis even bijkomen van deze zware nacht. We mogen vanavond pas weer bij haar, gaan jullie dan mee?" zegt de moeder van Kim.  "Maar natuurlijk mam, maar daarna gaan we wel terug naar Amsterdam want we hebben morgen een shoot met z'n allen." zegt Kim vrolijk, "Mam zorg jij trouwens dat Jaily haar telefoon vanavond of morgen krijgt alsjeblieft, kunnen we haar op de hoogte houden!" De moeder van Kim begint te lachen, "Maar natuurlijk schat, we zien jullie vanavond." en ze lopen het ziekenhuis uit.

Pov Jaily.

En weer word ik wakker, als ik nu mijn mond opendoe komt er geluid uit. Ik heb wel een hele droge mond dus ik kijk om me heen. Nergens water, alleen een wasbak. Ah dan ga ik daar wel even onderhangen. Ik voel me goed, alleen m'n lichaam voelt heel zwaar aan. Ik probeer mezelf omhoog te drukken maar het lukt niet. Huh, waarom kan ik nu niet omhoog komen. Ik zwier mijn benen onder de dekens vandaan en gooi ze langs het bed, ze raken bijna de grond. Ik hups van het bed af en beland op mijn voeten. Maar ik blijf niet staan, dus ik beland kei hard op grond. Au, dat doet zeer. Damn, waarom kan ik niet gewoon opstaan nu. Ik kruip als een kleine baby naar de wastafel als opeens de deur open gaat. "Goedemiddag Jaily, WAT DOE JIJ IN HEMELSNAAM OP DE VLOER?" roept de verpleegster. "Uhm ja ik had dorst, maar ik kan niet lopen." zeg ik beschaamd. Verdomme een tiener die niet kan lopen hoe erg kun je het hebben. "Kom schat, ik lig je terug in bed en zal je wat te drinken brengen oke?!" zegt ze lief. "Dankjewel" zeg ik. Fack, ik kan serieus niet lopen, ik amper rechtop zitten, want ik val steeds om. Wat is er in hemelsnaam met me gebeurd?!