Treasure

Twentythree

Pov Jaily.

"Wat zeggen jullie, maar hoe dan?" en ik begin te huilen. Mama pakt me vast en ik zie dat ze ook tranen in haar ogen heeft. "We weten het helaas niet helaas, het enige wat we weten ik dat Kim een telefoontje heeft gehad dat Kaj weg is. Meer heeft ze ons helaas ook niet verteld." en ze streelt over m'n rug. "Ja maar mama, hij komt toch wel terug he? Eerst word er ingebroken, dan worden de mannen opgepakt, wij allemaal blij en dan nu dit weer. Hoe is het toch allemaal mogelijk. En ik kan helemaal niks doen alleen maar in dit stomme bed liggen." en ik begin nog harder te huilen. Mam en pap proberen me te troosten, maar niks kan me nu nog troosten. Ik weet hoeveel pijn Kim voelt op dit moment.

"Jaily, dit is echt niet gezond hoor, die liefde die wij voor de jongens voelen. Hij laat me elke dag lachen en het voelt echt alsof hij er voor me is als ik me slecht voel. Ik hou echt van hem, van hun allemaal. En ik ben 1 van de velen voor hun." zegt Kim. "Ik heb precies hetzelfde, maar op een dag Kim, zal hij weten wie je bent en zat het andersom zijn. Zal hij alles van jou willen weten. Ik weet het zeker." en ik knuffel haar. Als ik hieraan terug denk, het is ongeveer een half jaar geleden, had ik nooit kunnen denken dat dingen zo konden veranderen. Ze zijn nu allemaal vrienden van ons beiden geworden en ik wil ze nooit meer verliezen. Arme Kaj, wat zullen ze toch met hem doen.

Pov Anouk.

"Hoi Maud. Je moet nu naar mij toe komen. Nee boeien skip school maar, dit is veel belangrijker. Kaj is weg. We pakken de eerste de beste trein naar Amsterdam en gaan naar Kim. We moeten er nu voor haar zijn. Oke zie je zo, mama brengt ons naar het station. Doei babe." en ik hang de telefoon op. Ik kreeg net een berichtje van Samuel wat er gebeurd is, ik ben er echt heel erg van geschrokken en ik weet hoe Kim er nu bij zit. Gebroken huilend op de grond, voor geen enkele reden vatbaar en je kan alles tegen haar zeggen en ze zal niet reageren. Maud en ik moeten ook echt naar Kim toe om er voor haar te zijn en alles eraan te doen zodat Kaj terugkomt. Ik denk een seconde aan de Braviours, shit zeg. Nu zullen ze ook optredens af moeten zeggen en balen dat ze zullen doen nu. Nja dat is niet mijn zorg, Kim en Kaj zijn op dit moment het allerbelangrijkste.

Pov Kim.

"Kim heb je Kaj z'n ouders al ingelicht?" vraagt Dioni voorzichtig. "Ja en mijn eigen ouders ook en die zijn nu bij Jaily, dus misschien kun je haar straks even bellen Dioni, ze zal het heel erg moeilijk hebben nu omdat ze niks voor me kan doen." en ik glimlach naar hem. "Dat zal ik zeker doen, maak je maar geen zorgen over haar. We vinden Kaj wel Kim, echt!" zegt hij en ik voel weer tranen opkomen. *Ding dong* Ik schrik op, "Ik ga wel" zegt Samuel en hij loopt naar de voordeur. Als ik Anouk en Maud binnen zie komen voel ik een zweem van blijdschap door mijn lichaam gaan. "ANOUK MAUD, HOE DAN?" en ik knuffel ze allebei en begin te huilen. "Samuel heeft me een berichtje gestuurd en ik heb Maud gebeld, we gaan er alles aan doen om je te helpen Kim." en ze pakt me stevig vast. Ik kijk de kamer rond, ik heb echt de beste vrienden ever. Alleen m'n grote liefde mist.

Pov Kaj.

Ik voel een helse pijn in mijn hoofd. "Kim?!" kreun ik uit. Ik probeer mijn ogen open te doen maar het blijft zwart. Help wat is dit? Dan merk ik dat ik een blinddoek op heb. Ik lig op mijn zij op de grond en m'n handen zijn vastgebonden, ik probeer rechtop te gaan zitten maar het lukt niet. "Hallo?" roep ik. Geen reactie, shit ik probeer me te herinneren wat er is gebeurd? Ik reed van Dioni naar huis op mijn scooter en herinner met nog een harde klap, daarna is alles een zwart gat. Ik lig zowiezo niet in het ziekenhuis, dat kan totaal niet. Maar waar ben ik dan?! Ik hoor op een gegeven moment een deur open gaan. "Hallo, wie is daar, waar ben ik?" vraag ik aan niemand in het bijzonder. "Zo zo onze prins charming is wakker geworden, werd hoog tijd." hoor ik een zware mannenstem zeggen. Ik voel dat hij naar me toeloopt en hij doet mijn blinddoek af, "Zo die zul je niet meer nodig hebben nu. Je weet toch niet waar we zijn." en hij begint te lachen.

Als ik mijn eten op heb komt er weer een andere man de kamer inlopen. "Kunt u me misschien vertellen wat ik hier doe? En waarom ik vastgebonden ben?" vraag ik. De man pakt mijn bord en loopt de kamer weer uit. Ze hebben me op een stoel gezet, maar m'n handen zitten aan de spijlen van de stoelvastgemaakt. Ik dommel een beetje in. *BAM* en met een klap zwaait de deur open en word ik weer wakker. "Zo jongeman, wij gaan even een filmpje opnemen, zodat jou lieve vriendinnetje zich misschien de volgende 2 x bedenkt voordat ze alsnog naar de politie stapt en 2 van ons beste mannen op laat sluiten." en hij komt op me aflopen. Een tweede man komt binnen met een telefoon in zijn hand, mijn telefoon zie ik als hij dichterbij komt. 

Pov Samuel.

"Oke guys even serieus, wat gaan we hier nu mee doen?" vraagt Jai. "Kim wat hebben ze precies tegen je gezegd en hoe ben je erachter gekomen dat Kaj weg is?" vraag ik. Ze kijkt me angstig aan. "Nou ik werd gebeld door Kaj z'n ouders of hij bij mij was, want hij was niet thuisgekomen en z'n scooter was niet thuis. Dat was het eerste teken dat ik wist dat er iets niet klopte. Ik wou Rene bellen om te vragen of hij iets wist, maar toen ging mijn telefoon. "Goedemorgen prinses, je had beter naar ons moeten luisteren. Zolang onze mannen vastzitten zul jij je vriendje niet meer zien. En aangezien hij de enige getuige is........." en de onbekende hing lachend op. Maar hij belde met Kaj's telefoon. En toen heb ik meteen Dioni gebeld." en ze begint weer te snikken.

Pov Kim.

Mijn telefoon gaat af en ik hoor dat het een Skype gesprek is, ik schrik als ik "Kaj" zie staan. Ik begin te huilen. Dioni pakt mijn telefoon aan en opent het gesprek en houdt de telefoon tussen ons in zodat we allebei het beeldscherm kunnen zien. "Zet je camera aan Kim. Net zoals wij." word me beveeld. Dioni kijkt me aan en ik knik naar hem. Ik veeg m'n tranen weg en pak de telefoon over. "Zo prinses, dat is beter." zegt de man maar ik zie aleen maar zwart. "Ugh ik ben jou prinses niet viezerik." en ik kijk vuil in de camera. "Jongedame ik zou maar een beetje dimmen als ik jou was, want anders kan het slecht aflopen met dat vriendje van me." Ik krijg rillingen. "Hoe weet ik zo zeker dat jij hem hebt en niet alleen z'n telefoon." zeg ik.

Ik hoor een klap gevolgd door een pijnkreet. Oh mijn god, dat is Kaj ik weet het zeker. Ik krijg weer tranen in mijn ogen. "Oke ik geloof je, maar ik kan er niet voor zorgen dat je mannen vrijkomen. Dus laat Kaj gewoon gaan dan kan Kaj daarvoor zorgen." zeg ik duidelijk. "Helaas prinses, dan heb ik niks meer om je mee onder druk te zetten, dus dat gaan we niet doen. Je hebt familie op het bureau, zorg er maar voor dat ze vrijkomen. Tot die tijd blijft Kaj bij ons en Kim, hoe langer het duurt voor wij onze mannen terug hebben, hoe erger Kaj er uit zal zien als je hem terugkrijgt." en hij begint te lachen. Ik hang op, ik kan het niet meer aankijken. Wat moet ik nu in hemelsnaam doen?!