Yoruldum,yemin ederim çok yoruldum.Sen gittin anne inan kalmadi huzurum.Bu siktiğimin şehrinde senden sonra kayboldum,ve yemin ederim sana gülmeyi unuttum.Huzursuzum,herşey gidiyor elimden.Nefret ediyorum artik annecim inan ki kendimden,kelepçeleri kolumda buldum neden bile diyemeden,gidip hala özür dileyemedim annecim insanlardan.İçimde ki sıkıntı boşluğa salar beni,şu siralar mala bagladim kaybettim kendimi.Uyuşturucular uyustururken odamda beynimi,kaybettim ariyorum ama bulamiyorum kendimi. Sevdi mi? Sence babam beni senin gibi,senden sonra baya üzdüm biliyorum elimdeki herkesi.Ama anne onlar benim derdimi dinlemedi,hastanede uyandigimda bulamadim kimseyi. 17 yasimdayken huzuru buldum sokakta,acimi dindirmek için beynimi uyusturdum.Konuşmak isterken dayakla susturuldum,üvey babamin kolumu kirdigini bile unuttum. Bumuydu,diye sordum her gece kendime güçlü olman gerek Enes gelmelisin kendine.Okuyacaksin söz vermiştin annene,okumayi geçtim çocuk bari ağlama her gece.Kimsem yok hayatta bi tek ben kaldim,en sevdiğim kardeşimi de Allah elimden aldi,kurduğum hayallerim sigara gibi yekten yandi,oğlum diye seslenen herkesi ben annem sandim.Eyvallah Allahim; en büyük yük omzumda,hic bir beklentim kalmadi siktigimin hayatinda,ama.bilirim en degerlim her daim yanimda.Merak etme annem az kaldi gelicem yanina.
