Yasamak istesemde ölüm beni zorladı hep,her zaman her yerde her an bana yakin olduğunu biliyorum ölümün,öyle bir hayatin içindeyim ki simdi ben bile delirdigimi düşünüyorum bazen,her satirimda ayrı bir dert var sabretmeyi öğrendim ama,üstüme geldikçe bu dört duvar,haddinden fazla zarar gördüm ben,yardim eli uzatan yok ki cikamiyorum karanlıktan,kimse yasamak istemez benim gecmisimi cevap verin bana söyleyin ben kimim? Geceleri küsüyorum ben aynalara,benim yaram öyle bir yara ki delik deşik olmus,simdi kimsenin bilmediği kimseye anlatamadigim şeyler var aklımda ben düşünürken boguluyorum.sigaraya bagimliyim simdi her dumanda bitiyorum yavaş yavas,artik önemi yok tesellinin ben bu maddenin tesiriyim.Bİraz duman lazim bana biraz da sen...Kalan bir parca dumanla düşüşlere zar attım ben.Bu hayati yaşamayı beceremedim bir turlu çıkamadım ki aydınlığa,kafam dumanlı çok iyi yaziyorum şuan,nasıl bi hal içindeyim ulan ben? Çok mu yazıyorum,yoksa çok mu geldi size? Ben her geçen gün ölüyorum ölüme doğru yaklasip,azraile bile kafa tutabilirim gözleriniz bunu görmüyor mu,göz kapaklarima kan birikmiş yine,altın vuruş yapın ulan duygularima,bir duman ve sonrası bu satirlardan ibaret kafamda kurduğum bu düşlerimden hayalet,unut diyor bu koca şehir ve unutmak kolay mi,söyle izmit susma öyle,özenle tarif et,sokaklarda bulastim ben her bi pislige kanımda maddeler kafam boş hayaller içinde,birçok kez ağlayan bu gencin harbi yok mecali,karardı gözlerim benim bu madde etkisinde,ölüme doğru yol alan ayaklarımi durdurun,susturun bu dilimi yeter bende yoruldum,fazla oldum heralde tamam be gidiyorum.
