I Am You (BoyxBoy) (BoyxGirl)

Chapter XV - First Day

Ang sabi ko sa sarili ko kapag pumunta ako dito hindi ako maiiyak kaso hindi ko mapigilan ang sarili ko na hindi maiyak dahil nasa harapan ko ang urn ng dalawang pinakamamahal na lalake ni Jia.

"I touched my Baba's urn then prayed for him for a while then next is Jio's urn.

"Sorry, ngayon lang ako nakadalaw sayo after a year" I said and then opened the cake I bought for him and put the flowers in front of their urn.

I hold the cake in front of Jio's urn "belated and advance happy birthday, bro." and sing a happy birthday song for him.

"Ako na lang mag wiwish para sayo. Alam ko masaya ka naman na kung nasaan ka. 'Yung last wish mo sa akin about kay Therisita. Promise gagawin ko 'yun. And syempre after graduation tutulong ako kay mama sa family business natin at aalagaan ko siya. Wish ko lang na gabayan mo ko para magawa ko lahat 'yun kasi alam ko naman na nandiyan ka palagi sa tabi ko. I miss and love you, bro." I wished and blew the candle.

Nag stay muna ako ng ilang oras para ikwento kay Baba at Jio 'yung mga nangyare sa akin. Kahit na alam ko naman na wala akong sagot na maririnig sa kanila. Buti na nga lang talaga bumili si Mama ng private room for them kung hindi baka isipin ng mga tao na makakakita sa akin eh baliw na ako dahil nagsasalita ako mag-isa.

"Bibisita na lang ako ulit dito Baba and Jio." I sighed and smiled bago ako lumabas ng room.

Nakakalungkot kasi nandun pa din 'yung mga tanong sa isip ko kung bakit nawala agad ng maaga sila Baba and Jio. I hope someday maintindihan ko din bakit nga ba kailangan mawala agad ng mga taong mahal natin sa buhay kung kailan kailangan pa natin sila. Aalis sila ng hindi natin ineexpect hindi man lang tayo prepared na mawawala na pala sila agad kaya ang hirap sa ating mga napag-iwanan ang mag move on at maghanap ng purpose to go on with our life.

-

Pagkapasok ko sa loob ng bahay. Yakap ni mama ang bumungad sa akin. "Anak naman bakit naman umalis ka ng ikaw lang mag-isa. Sana naman intindihin mo naman Jio na nag-aalala ako dito baka kung ano nanaman mangyare sayo," sabi ni mama at halata sa mukha niya ang pag-aalala.

"Sorry ma lumabas lang muna ako may binili lang po ako saglit," I said.

"Hays, binilin ko kila manang na kapag aalis ka dapat may kasama ka man lang hindi kayo nakikinig eh." My mom reprimand.

"Ma h'wag ka na mag-alala promise ko sayo mag iingat ako. Halika na nga ma at kumain na lang tayo. May dala akong strawberry cake para sayo." I said and smiled.

Mama just nodded but still reprimanded me for not calling her before I left the house. Nag sorry ulit ako kay mama and promise that I will not leave the house without informing her.

We just had dinner together and talked about our day and life for the past one year. Iba pala talaga sa feeling na nakakausap mo 'yung magulang mo about your life. Mas lalo kong naintindihan si Mama dahil sobra 'yung stress niya sa work kaya pala lagi sinasabi sa akin ni Jio to just understand her. Though ang nakakalungkot lang na part kapag nasasama sa usapan or nababanggit ko lang sa usapan ang name ni Jia. Syempre kahit papaano gusto ko malaman kung namiss din ba ako ni Mama bilang Jia. 

"Ma, have you ever missed Jia? I mean I just talked to her through phone and she told me that.." hindi na ako natapos sa pagsasalita ng magsalita si mama.

"it's almost bedtime na pala ang bilis ng oras and I just remember na may meeting pa ako early in the morning. Can we just talk again tomorrow evening after my work?" my mom asked.

"Sure ma. Ahh, ma baka dumalaw 'yung mga friends ko dito sa bahay tomorrow." I informed her.

"Mas mabuti pa nga na sila na lang ang pumunta dito para hindi mo na need lumabas" She said which I laughed and shaked my head. Parang tinuring na ako ni Mama na parang isang bata na bawal lumabas. Nakakatuwa lang kasi never ko naman naranasan na mag care sa akin ng ganito si mama kaya sobrang na appreciate ko ‘to.