"ညီဒီနေ့ကင်းကျတယ်နော်...မသွားသေးဘူးလား..."
"ဟုတ်သွားမှာ...
ကျွန်တော်၈နာရီခွဲလောက်ထွက်ခဲ့မယ်နော်...မေမေကကင်းစောင့်တဲ့သူတွေအတွက်မုန့်လေးလုပ်ထားတာတစ်ခါတည်းစောင့်ပြီးယူခဲ့မလို့...."
"အင်း...ဟုတ်ပြီ....ဟုတ်ပြီ...အကိုသွားနှင့်ပြီနော်...."
ကျွန်တော်ချစ်ရတဲ့အကိုကသိပ်ကိုလူကြီးဆန်ပြီး
တိုင်းရေးပြည်ရေးအတွက်အားတက်သရောပါတတ်လေသူဖြစ်လေသည်....
ရပ်ကွက်တွေထဲခွေးဝင်ဆွဲတဲ့နေကစလို့တစ်ရက်မပြတ်ညဘက်ကင်းစောင့်လေသည်...
မနက်ဆိုလဲဆန္ဒပြလေသည်....
Gen-Y ဖြစ်တဲ့အကိုက Gen-Z တွေနဲ့အပြိုင်တော်လှန်ရေးကိုအားတက်သရောပါဝင်နေသူလဲဖြစ်လေသည်....
"သားငယ်လေး....ဒီမှာမုန့်ဘူးတွေလူစိအောင်ဝေပေးလိုက်နော်....လိုရင်လာထပ်ယူ...ကြားလား..."
"ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေရဲ့.."
"အေးအေးသွားတော့....ဂရုစိုက်နော်...အထိခိုက်မခံနဲ့...နိုးနိုးကြားကြားသတိနဲ့နေ..."
"ဟုတ်စိတ်ချပါမေမေရဲ့...သားသွားပြီနော်..."
ကျွန်တော်လဲမေမေထည့်ပေးလိုက်သောမုန့်ဘူးများကိုယူကာဟိုဘက်ဒီဘက်လမ်းထိပ်နှစ်ဘက်ရှိကင်းသမားများကိုမုန့်ဘူးများလိုက်ဝေကာအကိုရှိတဲ့ဘက်သို့ကင်းကျသောသူငယ်ချင်းများနှင့်အတူလောက်လေးဂွတစ်ခုကိုင်ကာထိုင်နေလိုက်သည်...
ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းတွေကအငြိမ်မနေတတ်သူမို့လမ်းထိပ်နှစ်ဘက်ကိုခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်လျှောက်နေကြသောကြောင့်ထိုနေရာမှာအကိုနဲ့ကျွန်တော်နှစ်ယောက်တည်းသာကျန်ခဲ့လေသည်...
"အား...ဒီခြင်တွေကလဲ...ကျစ်..."
ခြင်ဆေးခွေထွန်းထားသော်လည်းအဆက်မပတ်ကိုက်နေသောခြင်များကြောင့်ကျွန်တော့်မှာတဖျတ်ဖျတ်ရိုက်ကာတွန့်လိမ်နေရသည်...
အကို့ကိုကြည့်လိုက်တော့အကိုကတော့တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်သာရှိလေသည်....
ကျွန်တော်မျက်နှာရှုံ့တွနေတော့အကိုကကျွန်တော့်ကိုကြည့်ကာရယ်ရင်း.....
"ဒီနေ့မှကင်းစစောင့်ဖူးတာဆိုတော့ညီကအထာဘယ်သိမလဲ...ခြင်ဆေးခွေထွန်းထားလဲမရဘူးကွ...ဒီမှာလူးဆေးလေးပါလူးထားရတယ်...လာအကိုလိမ်းပေးမယ်လက်ပေး...."
