قلب لا يقبل الهزيمة

*الحلقه الرابعة والعشرون*

~*قلب لايقبل الهزيمة*~ ❤️💪✌️
4️⃣2️⃣
➖➖➖➖➖➖➖➖

جلست رضوى بالحديقه وسرحت فى حياتها مع سليم وتنهدت بحزن وتفاجئت بأتصال شادى فى ذلك الوقت أجات عليه ورحبت به
قال لها شادى بتردد :- رضوى كنت عايز اقولك على حاجه حصلت
رضوى :- ايه هى اتكلم يا شادى
شادى :- فاكره لما اغمى عليكى واخدتك عندنا البيت وجبت ليكى الدكتور
رضوى :- ايوه فاكره
شادى :- بعدها بكام يوم جه واحد ومعاه صوره ليا وليكى وانا ماسك ايديك وكان عايز يضربنى علشان اقوله ايه بينى وبينك
رضوى :- واحد ! مين ده ؟ وصورة ايه دى اللى انت ماسك ايدى فيها
شادى :- بيقول أنه ابوكى وحذرنى أن أجيب سيره ليكى باللى حصل بينا
رضوى :- بصدمه مين ! طيب وانت قولتله ايه
شادى :- قولتله الحقيقه ان مفيش حاجه ما بينا غير الصداقه وبس وحكيت ليه اللى حصل يوم ما قابلتك فى الكافيه واغمى عليكى
رضوى :- والصوره دى متصوره أمته
شادى :- يوم ما روحنا المشوار بس مش فاكر انا مسكت ايديك أمته الصراحه
رضوى :- اممم ماشى اسفه يا شادى إذا كنت سببت ليك مشاكل
شادى :- مفيش اسف ما بينا يا رضوى انتى زى اختى بس كان لازم اعرفك حاجه زى دى
رضوى :- ربنا يخليك تصبح على خير
شادى :- وانتى من أهله باى
رضوى :- باى وأغلقت السكه ووضعت الهاتف على الطاوله بجوارها وقالت هى وصلت لكده هيدخل كمان فى حياتى انا هروح اقول لماما تقوله ملوش دعوه بأى حاجه تخصنى نهائى ونهضت من على المقعد واتجهت إلى الداخل وصعدت إلى الأعلى عند غرفة والدتها وطرقت على باب الغرفه وفتحت الباب ونظرة على السرير وجدت جسد نائم تنهدت وقالت ماما نامت الصبح بقى وتحركت وقبل أن تغلق الباب سمعت صوت منصور يقول لها
منصور :- تعالى يا بنتى كنتى عايزه حاجه
رضوى :- بأستغراب انت
منصور :- نهض من على السرير وذهب لها وقال ايوه يا بنتى انا، امك نايمه فى اوضة اسماء
رضوى :- طيب كويس انك هنا علشان تسمع الكلام ده بودنك حياتى ملكش دعوه بيها ولا تدخل فيها ماشى ومتعملش فيها بقى الاب اللى خايف على بناته والكلام ده لانك عمرك ما كنت اب لينا
منصور :- ليه بتقولى كده يا بنتى
رضوى :- متقوليش بنتى، بتروح وبتسأل شادى ليه عن علاقتنا حد قالك تتدخل انا حره يكون ليا علاقه بشادى ولا ميكونش ده شئ يخصنى انا
منصور :- يا رضوى كان لازم اروح اعرف منه كل حاجه بعد ما شوفته ماسك ايديك فى الصوره انا خايف عليكى وعايز احميكى من الدنيا كلها
رضوى :- والله وجاى تقول الكلام ده دلوقتى وانا عندى خمسه وعشرين سنه كنت فين انت زمان كنت نايم فى حضن حبيبت القلب ومش فاضى لينا وبعد ما امى ربت وتعبت وكبرتنا جاى تاخد لقب اب على الجاهز ،، لا انت عمرك ما هتكون ليا اب لا بالفعل ولا بالكلام انتى اكتر انسان كرهته فى الدنيا دى بحالها واكبر عار ليا أن اسمك ورا أسمى لو بأيدى كنت حذفته من جميع السجلات كنت قطعت اى حاجه ليها صل بينى وبينك لاخر مره بقولها ليك ابعد عن حياتى وملكش دعوه بيها
منصور :- لما انتى بتكرهينى اوى كده ليه جيتى ليا المستشفى وانا فى العنايه مركزه
رضوى :- نظرة له بتحدى وقالت جيت اشمت فيك اشوفك وانت مرمى على السرير لا حول ليك ولا قوه جيت افرح أن ربنا بياخد حق امى منك جيت اشوفك وانت بتتعذب من تأنيب الضمير وخايف تقابل ربنا وانت ظالم
اوعى تكون مفكر أن انا داخل عليا الدور اللي انت عايش فيه بتاع نسامحك والكلام ده لا خالص انا متأكدة أن رجوعك فى الوقت ده وراه مصلحه
ما هو انت اهم حاجه عندك مصلحتك ومستعد تعمل اى حاجه علشان توصل للى فى دماغك اصل اللى عاش عمره كله من غير قلب مش هيجى فى آخر عمره ويظهر قلب فجأة
منصور :- للدرجادى بتكرهينى يا بنتى
رضوى :- بكرهك فوق ما تتخيل
منصور :- تنهد بحزن وقال حتى لو بتكرهينى هفضل احبك واكون فى ضهرك وسندك واحميكى من غدر الزمان
هفضل ابوكى اللى وقت ما توقعى هتلاقى ايدى بتتمد ليكى وتوقفك من جديد ومن غير مصلحه يا رضوى يا بنتى
رضوى :- نظرت له نظره مطوله وتركته وخرجت من الغرفه وذهبت إلى غرفتها وأغلقت الباب خلفها والقت جسدها على السرير وتذكرت يوم ما ذهبت له المشفى
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
فلاش بااااااك