12. O Δράκος του Νότου - part 2

68 17 106
                                    

Η Ναταλία ένιωθε απίστευτη χαρά και αγαλλίαση που ξαναέβλεπε τον Δράκο Νιρέξη, ο οποίος στην ανθρώπινη μορφή του ήταν πανέμορφος.

Πλησίασε κοιτάζοντας τον στα μάτια. Κάποιες γυναίκες είχαν επηρεαστεί κι εκείνες από την όμορφη εμφάνιση του γοητευτικού νεαρού και ψιθύριζαν μεταξύ τους.

«Ποιος είναι; Τον έχετε ξαναδεί;»

«Όχι, δεν πρέπει να είναι απ' τα μέρη μας.»

«Μπας κι είναι Ξωτικό;» Η Ναταλία στάθηκε μπροστά του, χωρίς να δώσει καμία σημασία στον Κυριάκο.

«Νιρέξη...» ψέλλισε.

«Χαίρομαι που με γνώρισες, Ναταλία. Και από ότι κατάλαβα και ο σύζυγος σου έμαθε για εμένα.»

«Εμ... Η γυναίκα μου ήταν πολύ ενθουσιασμένη πριν σε γνωρίσει, πίστευε στην ύπαρξη σου και ήθελε να σε επισκεφθεί εδώ και καιρό, Δράκε.»

«Μίλα πιο σιγά, Κυριάκο. Δεν χρειάζεται να μάθει κανένας άλλος ότι είμαι Δράκος. Και από ότι φαίνεται, δεν είσαστε οι μόνοι που αντιληφθήκατε την παρουσία μου. Θα σε πείραζε αν πήγαινα μια βόλτα με τη Ναταλία στο δάσος;»

«Ω, μα και βέβαια όχι. Πηγαίνετε. Χάρηκα για τη γνωριμία, ε... Κύριε Νιρέξη.»

Η Ναταλία και ο Νιρέξης κίνησαν προς το δάσος. Από όπου περνούσαν, κάποιοι άνθρωποι που έβλεπαν τη Μουσικό να περπατά πλάι στον γοητευτικό άγνωστο άνδρα, έβαζαν με το μυαλό τους πονηρές σκέψεις.

«Σαν δεν ντρέπεται, παντρεμένη γυναίκα...» άκουσαν μια γριά να λέει.

«Για αυτό θεωρώ τους συνανθρώπους σου κατώτερους.» γύρισε και της είπε. «Κρίνουν χωρίς να ξέρουν. Οι ψυχές τους είναι βρόμικες, δεν έχουν καμία θέση στην αγνή καρδιά των Δράκων.»

Η Ναταλία συμφώνησε, παρόλο που πίστευε ότι η ίδια δεν ήταν τόσο αγνή. Είχε παντρευτεί τον Κυριάκο, επειδή είχε κοιμηθεί μαζί του και φοβήθηκε πως αν αυτό μαθευτεί παραέξω, θα την ακολουθούσε η φήμη που είχε στο παλιό της βασίλειο. Όμως δεν τόλμησε να πει τίποτα στον νέο της φίλο. Πίστεψε πως θα τη σιχαινόταν. Συνέχισαν αμίλητοι ως το δάσος. Ήταν ήσυχο και τα πουλιά κελαηδούσαν.

Τώρα που δεν τους έβλεπε κανένας, ένιωθε πολύ άνετα μαζί του, σαν να περπατούσε με σιγουριά πλάι σε ένα φίλο τον οποίο ήξερε χρόνια.

«Είσαι πάντα τόσο σιωπηλή;» τη ρώτησε.

«Όχι. Το αντίθετο πολλές φορές. Όμως νιώθω κάπως περίεργα μαζί σου. Νιώθω πως... ότι και να πω θα φαίνεται ανόητο μπροστά στη μεγαλοφυΐα σου.» του απάντησε, για να τον ακούσει με έκπληξη να γελάει για πρώτη φορά.

Μεσαίωνας στα Πέντε Βασίλεια #SSBC24Where stories live. Discover now