Dramione. Wrong love?

Hoofdstuk 1: terug naar Zweinstein

(Hermelien)

We lopen met zijn allen over de Wegisweg. Ron heeft zijn arm om mijn middel geslagen en mijn hoofd rust op zijn schouder. Hij kijkt met een half oog naar Harry en Ginny die hand in hand voor ons uit lopen. Ik stoot hem aan: "Ron, hij is je beste vriend, hij doet haar heus niks." Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Ik weet het, Hermelien, maar ze is wel mijn zusje." Ik zucht en we lopen Klieder & Vlek binnen om mijn boeken te kopen. Mijn god wat houd ik van de geur van boeken.

Eén september
Ik zit in de Zweinsteinexpres en kijk uit het raam. Ik mis Ron nu al, naast me zit Ginny, die verdiept is in de Kibbelaar en tegenover me zitten Marcel en Luna. Marcel doet zijn laatste jaar ook overnieuw omdat hij door al het gedoe vorig jaar veel lessen heeft gemist. Harry en Ron hadden geen zin om nog langer naar school te gaan. Ik ga ze echt verschrikkelijk missen dit jaar. Vooral Ron ga ik missen. We hebben het tijdelijk uitgemaakt, omdat ik niet denk dat we een lange afstandsrelatie kunnen volhouden. We hebben afgesproken dat we niet jaloers zouden worden als de ander iets met iemand anders krijgt, maar ik kan de gedachte van hem met een ander meisje niet uitstaan. Ik heb er spijt van dat we het hebben gedaan, maar ik kan er nu niets meer aan doen.
Gelukkig is er ook goed nieuws: ik ben Hoofdmonitor. Wie de andere Hoofdmonitor is weet ik nog niet, maar ik hoop dat we het goed met elkaar kunnen vinden, want we moeten het hele jaar een toren delen.
Als ik Zweinstein vanuit de verte op zie doemen, ga ik naar de WC om me om te kleden.

Na het diner volg ik professor Anderling, die nu het hoofd van Zweinstein is, naar haar kantoor. Ze zegt dat ik daar moet wachten terwijl zij de andere Hoofdmonitor gaat halen. Ik ga zitten en wacht.

Als ik de deur open hoor gaan spring ik op en draai me om. Mijn ogen worden groot en volgens mij valt mijn mond open. Hij kan het niet zijn. Iedereen behalve hij. Ik weet niet hoe maar het lukt me om zijn naam te zeggen. 'Malfidus.' 'Griffel,' antwoordt hij op zijn gebruikelijke lijzige toon.
'Volg mij' zegt professor Anderling. 'Ik breng jullie naar je nieuwe toren.' Ze loopt weg en wij volgen haar naar onze nieuwe toren.

Professor Anderling blijft staan voor het portret van heer Palagon. Het verbaast me dat ze dit schilderij heeft gekozen na wat er in ons derde jaar is gebeurd. Sirius bleek uiteindelijk onschuldig te zijn, maar toch... Blijkbaar is aan mijn blik te zien dat ik hem niet vertrouw want professor Anderling kijkt me geruststellend aan.
'geen zorgen Griffel, dit is maar een sluipweg,' zegt ze.
Ze zegt het wachtwoord, het schilderij slaat open en we lopen door de gang naar de andere kant van het kasteel. Het schilderij voor onze deur is dat van een enorme zwarte hond met daar onder de tekst SLUIPVOET.
'Sirius!' zeg ik lachend. De hond springt vrolijk tegen het doek op en begint te blaffen.
'Chocokikkers,' zegt Professor Anderling en het schilderij slaat open. Erachter is een kamer. Er staan een bank, twee leunstoelen voor de openhaard, waar al een vuur in brand en een tafel met wat stoelen. Aan de achterkant van de kamer zijn twee deuren. Één is rood met een gouden leeuw en de andere is groen met een zilveren slang. Professor Anderling zegt dat ze ons morgen onze taken uit zal leggen en gaat dan weg. Malfidus gaat in een van de stoelen zitten.
'Ik ga maar naar bed,' zeg ik en ik loop snel naar mijn kamer. De kamer is even groot als mijn oude kamer alleen hoef ik hem nu niet te delen. In de rechter muur is nog een deur, naar de badkamer, maar ik ben nu te uitgeput om nog te gaan kijken. Ik plof op het bed en val vrijwel meteen in slaap.