Dramione. Wrong love?

Hoofdstuk 13: Onze eerste echte date

"WAKKER WORDEN!" Draco komt schreeuwend mijn kamer binnen en schud me wakker.
"Draco, laat me slapen." Mompel ik terwijl ik mijn kussen over mijn hoofd leg.
"Nee, het is zaterdag. Ik heb een hele leuke dag geplant. Dus word wakker, kleed je aan en kom mee."
"Hmmm"
"Oké dan." Ik hoor Draco iets uit zijn gewaad pakken. "Aguamenti." Er spuit een straal water uit de punt van Draco's stok en ik word klets nat.
"Ahh, Draco ik ben helemaal nat! Dit zet ik je betaald." Ik pak mijn eigen stok van het nachtkastje. "Aqua Eructo!" Een straal water duwt Draco omver en hij valt op de grond. Druipend van het water staat hij weer op.
"Levicorpus!" Roept hij, ik word uit mijn bed getrokken en bungel ondersteboven in de lucht. Hoe hette de tegenspreuk ookalweer? Oh ja ik weet het al.
"Liberacorpus." Ik val lachend weer op mijn bed. "Rictusempra." De kietelspreuk raakt Draco in zijn buik en hij valt gierend van het lachen op de grond.
"Hermelien, stop. Je weet dat ik niet tegen kietelen kan!" Zegt hij lachend.
"Beloof dat je me nooit meer zo wakker maakt!"
"Oké, oké, ik beloof het! Laat het stoppen!" Ik zeg de tegenspreuk en Draco komt hijgend en lachend weer overeind. "Goed, ga je nu afdrogen en aankleden, dan kunnen we zo gaan." Zegt hij.
"Waar gaan we heen?"
"Zeg ik niet." Zegt Draco op een plagerige toon, hij geeft me een kusje en loopt mijn kamer uit. Ik droog me snel af en trek wat Dreuzelkleren aan, ik ruim snel mijn kamer op met een simpele spreuk en ga naar buiten, daar staat Draco al, in droge kleren, op me te wachten.
"Klaar om te gaan?"
"Ja, wil je me nu vertellen waar we heen gaan?"
"Nee, daar kom je vanzelf wel achter." Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem vast. Samen lopen we naar buiten. De zon schijnt en zorgt ervoor dat het er magisch uitziet. De rode en gele bladeren aan de bomen en op de grond krijgen een warme gloed en het water schittert alsof er allemaal kleine sterretjes in rondzweven. Onder de boom staat een bezemsteel, en niet zomaar een bezemsteel, een Nimbus 2001. Ik wed dat dat Draco's bezemsteel is. Als we er maar niet mee gaan vliegen. Ik heb verschrikkelijke hoogtevrees!
"Draco?" Vraag ik voorzichtig
"Ja."
"Waarom staat jouw bezem daar?"
"We gaan een stukje vliegen."
"Maar ik heb hoogtevrees!"
"Weet ik. Maar ik ben erbij en het uitzicht is het waard. Geloof me."
"Het uitzicht? Ik denk niet dat ik zo hoog mijn ogen open durf te doen en zeker niet op een bewegende bezemsteel!" Draco draait me om en wijst naar één van de torens op het dak van de school.
"Zie he die toren daar?" Ik knik. "Daarachter is een plat stuk dak. Je kan het hele schoolterrein zien vanaf daar. Daar gaan we heen. Je dacht toch niet dat we gewoon de hele dag gingen rondvliegen hè? Hoe leuk het ook is om te vliegen, bezemstelen zijn verschrikkelijk oncomfortabel." Ik ben blij dat we niet lang op een bezem hoeven te zitten. We lopen naar Draco's bezem en ik ga achterop zitten, ik sla mijn armen stevig om Draco's middel en knijp mijn ogen dicht.
"Klaar?" Vraagt hij.
"Ja." Zeg ik twijfelend. We stijgen op en ik krijg dat gevoel ik mijn buik dat je soms ook krijgt als je in een achtbaan zit, terwijl hij, na het eerste stuk waar hij alleen maar heel langzaam omhooggaat, omlaag valt.
"Aahh!" Schreeuw ik.
"Kan het wat zachter? Ik hoef niet per we doof te worden!"
"Pech gehad!" Zeg ik, terwijl ik hem nog steviger vastgrijp. Dan gaan we weer naar beneden en de 'kriebels' in mijn buik worden erger. We gaan steeds langzamer en uiteindelijk staan we stil. Ik doe mijn oog een klein stukje open en zie dat we op een vaste ondergrond staan. Ik durf mijn ogen nu helemaal open te doen en zie dat we op een soort platform op het dak van Zweinstein staan. We hebben aan drie kanten uitzicht over het schoolterrein, aan de vierde kant staat een toren waar je tegenaan kan zitten, maar daardoor kan je die kant van het schoolterrein niet goed zien. Je hebt wel een geweldig uitzicht over de rest van het terrein. Van het schitterende, vonkelende meer tot het rood met gele verboden bos.
"Wauw..." Ik stap van de bezem en loop naar de rand van het platform. "... het is prachtig. Wanneer heb je dit ontdekt?"
"In ons tweede jaar. Ik zat net bij het Zwerkbalteam van Zwadderich en ik vloog over het kasteel. Ik zag dit plekje en sindsdien kom ik hier als ik alleen wil zijn. Jij bent de eerste aan wie ik dit plekje laat zien." Ik loop naar de andere kant van het platform en ga tegen de toren aan zitten.
"De éérste? Dan moet ik wel heel speciaal zijn." Zeg ik. Draco gaar naast me zitten en slaat een arm om me heen.
"Heel speciaal." Zegt hij. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zo blijven we een tijdje zitten. Dit is wat ik fijn vind aan Draco: ik hoef niet de hele tijd te praten, we kunnen ook gewoon stil zijn en naast elkaar zitten.