Dramione. Wrong love?

Hoofdstuk 17: wakker

Ik word wakker van het geluid van stromend water. Als ik op de wekker kijk zie ik dat het al negen uur is. Negen uur? Dan moet ik me snel aankleden. De lessen zijn al een halfuur begonnen en hoewel de leraren het vast niet geel erg vinden als ik wat later kom, of helemaal niet, door het feit dat ik drie dagen dood was, wil ik gewoon meteen weer naar school. Ik loop naar de kast en pak er een schoon uniform uit. Eigenlijk is het belachelijk dat we ze moeten dragen. Ik ben negentien en dan laat ik me door een paar leraren vertellen wat ik aan moet? Maar toch doe ik het. Regels zijn regels en hoewel ik ze samen met Harry en Ron al vaak genoeg heb overtreden vind ik het toch nog steeds fijn om me eraan te houden. Ik borstel mijn haar, maar het wil niet echt meewerken dus doe ik het in een strakke paardenstaart. Ik wil net weg gaan als Draco de deur opendoet.
"Ah, je bent al wakker... waarom heb je je uniform aan?" Draco kijkt naar me alsof ik gek ben geworden.
"Hoe bedoel je 'waarom heb je je uniform aan?' Waarom heb jij géén uniform aan?" Vraag ik beledigd. Ik ben drie dagen dood geweest, maar ik ben heus niet gek. "Het is gewoon maandag hoor, je weet wel die dag dat we weer naar school moeten?" Vraag ik zo sarcastisch mogelijk.
"Hermelien het is wel maandag, maar het is ook kerstvakantie weet je nog?"
Ik voel dat ik rood word. "O," zei ik. "Dan ga ik maar snel wat anders aandoen." Ik gebaar naar Draco dat hij de deur achter zich dicht moet doen en ga op zoek naar een spijkerbroek en een trui. Ik vind een rode kersttrui die ik ooit van mijn ouders heb gekregen. Mijn ouders! Zouden ze al weten dat ik nog leef? Zouden ze überhaupt weten dat ik dood was? Als ik het me goed herinner waren ze er gisteren niet geweest. Ik loop mijn kamer uit en ga naast Draco op de bank zitten.
"Draco, weten mijn ouders al dat ik nog leef?" Vraag ik.
"Je had je ouders geheugen gewist, weet je nog? Ze zitten nu in Australië!" Weer die blik.
"Ja, maar ik ben ze in de zomer gaan zoeken en heb ze hun geheugen teruggegeven." Nu is het mijn beurt om Draco raar aan te kijken. Ik weet zeker dat ik het hem had verteld.
"Oh... in dat geval weten ze niet eens dat je dood was." Zegt Draco schuldbewust.
"Mooi, dan hoeven ze zich geen zorgen over me te maken. Ik ga ze meteen een uil sturen om te zeggen dat ik wat later kom omdat ik nog een paar feestjes had of zo, dat begrijpen ze vast wel, en daarna ga ik mijn koffer pakken." Ik wil opstaan, maar Draco houdt me tegen.
"Hoe bedoel je 'je koffer pakken'? Ik dacht dat je gewoon hier zou blijven? En je bent trouwens nog te zwak." Het komt er waarschijnlijk snibbiger uit dan hij bedoeld, maar toch word ik een beetje boos.
"Ik ben helemaal niet zwak! Het gaat prima met me. En het blijven wel mijn ouders ik wil ze af en toe ook nog eens zien."
Draco lijkt geschrokken van mijn toon want hij praat nu een stuk rustiger: "sorry, je heb gelijk Hermelien, maar ik had gehoopt dat we nu eindelijk eens samen wat rust zouden hebben."
Ik knik. "Je kan ook met me mee." Draco kijkt me niet begrijpend aan. "Naar mij ouders. Naar de Dreuzel wereld."
Draco lijkt te twijfelen over mijn aanbod, wat me niet verbaast, ik weet hoe erg hij Dreizels haat, maar stemt dan toch in en laat me gaan om mijn ouders een brief te sturen waarin ik me verontschuldig dat ik wat later ben en zeg dat ik Draco meeneem. Daarna ga ik mijn koffers pakken en aan het eind van de middag zijn we klaar om te vertrekken. Aangezien we de Zweinsteinexpres naar Londen al hebben gemist, moeten we eerst naar Zweinsveld lopen om vanaf daar te verschijnselen.

Hey, sorry sorry sorry, dat het zo lang duurde voordat ik update, maar ik had nul inspiratie en ik had het ook nog eens heel druk op school. Maar ik ga nu weer proberen wat vaker te updaten (tenminste één keer per week). Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk weer leuk vonden en (nogmaals) ideeën zijn altijd welkom.
Xxx-jes
P.s. Ik zou het heel Fijn vinden als jullie mijn andere boeken ook zouden willen lezen.