AŞKI ÖLDÜRME SANATI
"Böyle olmamalıydı. Bir çok şeyin bambaşka olmasını istediğim yanım ardımda kalmış, kendime düşman olmuşum gibi. Hep derdin ya bana sen kendini tanımıyorsun diye. "
"Senin sayende bir gece vakti elimde sigara seni bekleyen kendi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Kitap, 5. HATA;
"BULUŞMA"
Eskiden hayatımın, babamın kurgulayıp gözüne yakınlaştırdığı uçsuz bucaksız o makinede oynatıldığını sanırdım. Beni izleyen yalnızca oydu, hayatımı videoya alıyordu. Hatta bazen tek başıma kalıp gizli gizli çikolata yemeyi düşüneceğim zaman bile etrafıma bakar babamın beni izlediğini düşünüp özür dilerdim. Sadece düşündüğüm için... Diken üstünde yaşardım.
Daha sonra ise anneme bunu anlattığımda endişelendiğini hatırlıyorum. Nasıl oldu da böyle düşünmeye başladım ya da bu fikri kafama kim soktu bilmiyorum. Ancak anneme göre bunu düşünmem benim hayali arkadaşlarımın olmasından daha garipti.
Garip bir çocuktum.
Hırçındım. Kimseye yaklaşmazdım, hırçınlığımdan da kimse bana yaklaşmazdı. Sanki diğer çocukların asla anlayamayacağı bir dili sökmüş, satırlarca, romanlarca konuşuyor ancak ne yaparsam yapayım anlaşılamıyordum. Bu yüzden belki de üzerime yapışan hırçınlık. Bir doğruya inanır, onun üzerine o kadar giderdim ki etrafımda ki insanların düşünceleri bir zaman sonra yalnızca ses kalabalığı gibi gelirdi. Sırf bu yüzden de bir zaman sonra anlaşılmayı ummaktan vaz geçme raddesine gelmiştim.
Ta ki karşıma Güven çıkana kadar.
O an hayatım babamın elinde tuttuğu video kasetine yeni bir film takmış gibi gelmişti.
Küçücük bir çocuğuyum, masmavi gözleriyle bana bakarken kaset deli gibi hızlandığını hissetmiştim. Lisede kaloriferin yanında bana çay uzatırken, Üniversite de kampüsün önünde beni beklerken ve hatta gelinliğin içinde ki beni yaşlı gözlerle izlerken ki haline gitmiştim.
Küçücük bir çocuktum, o an benim alfabemi çözen birinin olmasına şaşkınlıkla konuşamayan o küçücük çocuk...
O kadar normaldi ki Güven'in bana "Senin için..." demesi. Bende ne olursa olsun yaptığı seçimlerde arkasında olacağımı biliyordum.
Sırf onun için...
Onunla vedalaşıp eve girdiğimde annemin uyandırmamaya deli gibi dikkat etmiştim. Kendimi odaya atıp yine yüzümü tavana diktim ve ellerimi önümde birleştirdim. Güven'in birinden hoşlandığı düşüncesi bile o kadar mutluluk vericiydi ki. Onun iyiliğini istiyordum. Hiçbir zaman hayatını tek günlük ilişkilerle geçirme düşüncesine mantıkla bakamıyordum. Ona göre bu çok doğaldı. Şu ana kadar hiçbir kızı incittiğine ya da kötü bir şekilde yaklaştığına şahit olmamıştım. Kızlar onunla tek günlük belki de birkaç haftalık takılma bilinciyle yanında oluyorlardı. Gerçi bu ideolojiyi Güven o kadar net belli ediyordu ki hayatında ki kızlar bazen bunun zaten normal olduğunu savunuyorlardı. Ciddiyim, yine Güven'in takıldığı Arzu denen bir kızla bunun hakkında tartıştığımı kızın ise bana rahibe gibi baktığına şahit olmuştum. Tek eşlilik bazı insanlar için yeterli değildi. Bu doyumsuzluk muydu? Yoksa yaratılış mı?
