the only reason II (l.h)

huit

Indira opende haar ogen en deed ze meteen weer dicht. Het felle licht vanaf de ramen scheen recht op haar gezicht. Ze draaide zich op haar rechterzij en kroop onder de dekens.

Dit waren niet haar dekens, haar dekens roken niet zo ontzettend lekker. Indira kroop er nog dieper onder en glimlachte. Hoe konden haar dekens zo naar Luke ruiken? Het was altijd zo'n moment in de ochtend dat ze alles was vergeten, ze zat nog te dromen. Altijd hetzelfde verhaal en daardoor moest Indira even grinniken.

"Hey Indie?" Een warme, kietelende fluister kwam tegen Indira's nek aan. Ze kriebelde met haar handen aan haar nek aan en grinnikte. Ze hoorde een bekende, zachte lach. Het was natuurlijk de lach van Luke, maar het was niet een vrolijke lach. Het leek meer op een lach om te laten zien dat er niks mis was, terwijl dat wel zo was.

Indira draaide zich om en kon de warmte van de zon al op haar gezicht voelen. Ze schoof naar voren en duwde daarmee ook het lichaam van Luke naar achteren. "Indie hou op, ik lig op het randje." Indira stopte wanneer ze voorzichtig haar open opende en zag dat Luke moeilijk over zijn schouder naar de grond keek. Indira schoof weer ietsje naar achteren en bleef naar Luke kijken.

Het was een lange tijd geleden dat dit was gebeurd, dat Indira bij Luke wakker werd en dat er weer stomme gesprekken werden gevoerd. Ze leken wel twee kleine kinderen; de een die niet uit bed wilde vallen en dan zeurde: "Hou o-hop! Ik val zo uit het bed, joh sukkel!" En het andere vervelende kind zou dan roepen: "Ja maar anders lig ik recht in de zon!" Het bekende "ja maar-" zinnetje.

Het was zelfs een lange tijd geweest dat Luke en Indira weer normaal praatte, al was er overduidelijk iets waar Luke over in zat en niet over wilde praten. Indira had dat wel degelijk door, maar wist niet hoe ze dat tot een gesprek moest vormen. Ze dacht dan natuurlijk weer dat Luke geïrriteerd zou raken (wat meestal gebeurde als een van de twee een confrontatie aanging en een conflict ten sprake was). Vervolgens zou het uitlopen tot een ruzie en wie weet wat er dan zou gebeuren?

Luke vond het eerlijk gezegd weer eens fijn om wakker te worden met Indira. Hij kon zich er alleen niet goed over voelen. Hij voelde zich met alles wat hij deed schuldig en niks kon dat veranderen. Het opbiechten? Het een optie, maar té riskant. Hij wilde Indira niet kwijtraken, nee echt niet.

Indira vond het vreselijk fijn om wakker te worden en het gejammer moeten te horen dat Luke op het randje lag. Ze vond het vreselijk fijn om onder zijn dekens te liggen en tegen hem aan te kruipen. Ze voelde zich veilig en ontspannen.

"Welke dag is het?" Indira mompelde wat en duwde de dekens van haar gezicht weg. Luke krabbels aan zijn haren en kriebelde aan zijn neus. Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op.

"Zaterdag?" Hij keek een beetje verward en Indira knikte. Het was inderdaad zaterdag. Indira giechelde daarna even wat Luke even deed denken. "Wat is er?" Vroeg hij.

"Niks, het zag er gewoon grappig uit dat je deed." Indira wreef door haar ogen en ging op haar rug liggen. Ze knipperde met haar ogen totdat ze wazigheid weg was en keek naar het witte plafond.

Het bed van Luke lag ook echt fantastisch fijn. Het was niet zacht, ook niet hard, je kunt zegen er precies midden in, maar dan zou Indira zeggen dat het ietsje meer naar de zachte kant was. Het was onmogelijk om precies te beschrijven, maar Indira vond het het fijnste bed ooit.

"Wat gaan we vandaag doen?" Indira draaide haar hoofd naar Luke die met zijn rug naar Indira lag. Zijn ogen waren gesloten en hij kon de vraag van Indira nog maar net horen of hij was al in slaap gevallen. Indira duwde zichzelf op hem en drukte haar wang tegen de zijne. "Luuuuke"