the only reason II (l.h)

quatre

Het was een woensdagochtend wanneer Luke eindelijk kwam opdagen voor Indira's huis. Zijn hart ging als een razende en zijn handen waren strak gespannen om zijn stuur. De Sex Pistols bonkte zacht door de speakers van zijn auto en Luke draaide de volumeknop zachter wanneer hij rustig begon te zuchten.

Zijn schuldgevoel was erger dan nooit te voren. Al die avonden-- Indira had hem lieve berichtjes gestuurd zovan: "weltrusten luke" en "je weet dat ik van je hou en heb een fijne avond sweety"-- was Luke tegen Indira aan het liegen. Hij bleef het opnieuw doen, het was als een continuïteit. Een cyclus, en met tegenzin gaat hij erheen. Maar helemaal van de wereld komt hij terug-- en elke avond dat hij in bed wakker ligt en aan het apart vallen is.

Dit wist Indira niet. Ze had gewoon geen idee wat er aan de hand was. Eerlijk gezegd, maakte Indira zich zorgen om Luke en probeerde contact met hem te zoeken (vandaar de berichtjes (onder andere)). Indira had geen idee wat Luke uitspookte. Het deed haar pijn dat Luke niet met haar wilde praten, of wilde zien. Indira was de afgelopen maandag en dinsdag met de bus gegaan, vanwege het niet opdagen van Luke.

Indira had Luke op school ook vrijwel niet gezien. Hij was er meestal in de grote lunch pauze, maar daarna was hij van de aardbodem verdwenen. Indira had nachten wakker gelegen en denkend over wat ze ooit fout had gedaan? Indira kon niks bedenken en barstte altijd in tranen uit. Hun bad ging slechter en Indira had geen idee waar het aan lag.

Deze ochtend was ze met tegenzin opgestaan, door school-- ze had namelijk een wiskunde toets die ze ging verknallen. Maar voor het meren deel dat ze dan weer sprakeloos tegenover Luke moest zitten. Ze wist niet was ze moest zeggen. Ze had eigenlijk niks meer om te zeggen tegen Luke. Indira was gekwetst door zijn gedrag; dat hij er niet was; dat hij haar gewoon liet zitten voor allerlei dingen.

Indira was opgestaan had een lichtblauwe spijkerbroek aangedaan met een zwarte trui en haar zwarte (lievelings) boots aangedaan. Voor de rest niks. Indira had misschien wel haar gezicht gewassen en tandengepoetst, maar niks gegeten; geen tas ingepakt; geen make-up opgedaan; haren in een warrige staart-- en toen Luke voor haar deur stond maakte het haar ook niks meer uit. Ze had haar tas gepakt met de boeken van de vorige dag (dinsdag) en zat nu naast Luke in de auto.

"Zullen we dan maar gaan?" Indira speelde zenuwachtig met haar vingers en keek voorzichtig naar het vermoeide gezicht van haar vriendje. Zijn haren waren warrig en hij had wallen onder zijn ogen. Zelfs zijn shirt zat achterste voren. Hij knikte vlug en startte de auto.

Vanuit zijn ooghoek keek hij even naar Indira. Ze zag er verzorgd uit (ondanks wat Indira dacht). Haar korte krullerige haren zaten in een warrige staart wat haar heel lief deef uitzien. Haar nagels waren rood gelakt-- bijna dezelfde kleur als haar natuurlijke lippen.

Het was stil, beide wisten ze niets om te zeggen. Indira had miljoenen vragen, maar kon-- durfde ze niet te stellen. Haar nagellak was nu er wel bijna afgepulkt wanneer ze over de helft van de rit waren.

"Je bent toch ook om half 3 klaar vandaag?" Luke sprak zacht en zwak hij keek niet op of om naar Indira. Hij kon Indira eigenlijk niet normaal meer aankijken. Zijn schuldgevoel was té intens. Hij kon haar niet aankijken-- hij zou meteen overgeven van het misselijke gevoel wat zijn acties hem lieten voelen.

"Ja," Indira knikte en draaide zich volledig om naar Luke. "Wil je wat vanmiddag doen?" Ze wist voor 99.9% het antwoord al, maar hoopte dat Luke voor die 0.1% koos.

"Uhm, ik weet het niet..." Mompelde Luke en Indira keek alweer de andere kant op. Ze mocht dan wel erg gekwetst zijn door zijn beslissingen, maar het begon haar ook mateloos te irriteren. Indira wilde graag weten wat hem liet teruggaan. Waarom wilde Luke ineens niks meer met haar doen? Waarom zou Luke altijd "uhm, misschien een andere keer" of net als net: "uhm, ik weet het niet". Indira was er een beetje moe aan van het worden.