the only reason II (l.h)

deux

Indira keek dromerig uit het raam, wanneer ze Luke zachtjes hoorde snurken. De avond was helder en de maan was vol. De koude wind van buiten waaide zachtjes naar binnen-- in het gezicht van Indira. Indira tikte met haar vingers op de vensterbank en zuchtte. Het was al na middernacht, maar Indira kon niet in slaap komen.

Ze had haar korte haren in een warrige knot gedaan en veel golvende plukjes staken rond haar gezicht. Ze droeg een grote trui van Luke-- die tot haar bovenbenen uitliep en droeg warme kousen. Met haar benen over elkaar gekruist, ellebogen op de vensterbank keek ze zuchtend uit het raam.

De lantaarnpalen op de straten waren aan en er reden bijna geen auto's meer voorbij. Indira keek naar de overburen-- Luke had ooit verteld dat er een jong koppel woonde en Indira geloofde dat graag, aangezien daar de lichten nog aan waren. Indira draaide haar even om wanneer ze Luke even gehaakt hoorde ademhalen en ze zag hem om zich heen kijken.

"Indie?" Vroeg hij slaperig en hij tastte vluchtig om zich heen. Hij ging rechtop zitten en begon zijn rust te verliezen wanneer hij niemand om zich heen zag en geen reactie kreeg. "Indie?" Piepte hij en hij voelde zijn ogen tranen. Hij snikte en sloeg de dekens ruw weg. Indira was achter zijn grote geheim gekomen. Luke begon trillend en huilend onder zijn kussen te voelen. Hij voelde het hele universum door zijn aderen opnieuw stromen en op dit moment moest hij het eruit laten--stromen.

Indira sprong snel vanaf de poef naar het bed en duwde Luke op het bed en sloeg de dekens om hun lichamen heen. Geschrokken duwde ze haar lippen tegen die van Luke. "Baby, ik ben hier. Ik ben er" Fluisterde ze en geschrokken duwde ze zijn hoofd in de hoek van haar nek. Haar benen wikkelde ze zich om zijn middel en ze streelde zacht op de schokkende schouders van Luke.

"Niet huilen sweety" Zei ze kalmerend en ze haalde haar vingers door Lukes warrige, blonde haren. "Ik ben hier, ik was er de hele tijd. Ik kon niet slapen" Luke kalmeerde en sloeg zijn armen om de middel van Indira en voelde haar rustige ademhaling en haar hart kloppen.

"I-ik dacht dat j-je weg was" Stotterde Luke weer nerveus en Indira fronste haar wenkbrauwen. De laatste paar weken (sinds het mega feest wat Indira (eigenlijk Michael en Calum) hadden gegeven voor Indira's 17e verjaardag) was Luke altijd zo als Indira bleef slapen. In het midden van de nacht zou Luke dan uit het niets wakker worden en zoekend om zich heen grijpen naar Indira. Indira werd dan altijd wakker en zat met Luke die óf huilde, omdat Indira dan aan de andere kant van het bed lag-- óf Luke die van vluchtig ademen, naar rustig ademen ging omdat hij Indira vast had.

"Ik kon niet slapen baby, ik zat aan het raam" Stelde Indira Luke weer gerust en langzamerhand ging de ademhaling van Luke weer normaal en zeiden ze even niks.

"Ga maar slapen, ik blijf hier bij je" Fluisterde Indira zacht in Lukes oor en Luke sloot meteen zijn ogen. Hij was doodop van allerlei dingen en slaap had hij duidelijk nodig. Maar elke nacht werd hij opnieuw wakker en kreeg hij een paniek aanval. Nu was Indira er natuurlijk, maar op doodnormale schoolnachten was ze er meestal niet. Luke zou dan uren wakker liggen en nadenkend over wat hij gedaan had-- en nog steeds mee bezig was. Hij wist niet hoe en waarom. Hij deed het gewoon en hij wilde het niet.

"Ssh Luke" Kalmeerde Indira hem weer wanneer Luke zijn hart even wat harder begon te kloppen en zijn ademhaling weer gehaast ging razen. Indira streelde hem over zijn rug en haar handen gingen onder het shirt, op de blote rug van Luke. Kippenvel vormde meteen op zijn rug en hij voelde rillingen over zijn rug lopen. "Sorry"

Luke kreunde even wat en mompelde daarna "Maakt niet uit--" En viel daarna meteen weer in slaap. Indira bleef lang wakker, met de verdwaalde jongen in haar armen. Verschillende gedachten spookten door haar hoofd en ze kon weer niet slapen. Ze lag nu wel uren wakker en Luke had zich inmiddels verplaatst.