the only reason II (l.h)

cinq

Die hele dag op school, was Luke niet langs Indira geweest-- het was weer zoals eerst, dacht Indira. De week ging ook zo glad voorbij. Luke was vluchtig rondom Indira en hij praatte niet veel met haar (laat staan met zijn vrienden). Hij probeerde zo snel naar school te rijden, wanneer hij Indira ophaalde. En het tegenovergestelde wanneer hij haar terugbracht. Zijn antwoorden waren kortaf en zijn hart klopte altijd enorm-- wanneer Indira er was.

Indira snapte niet waarom. Ze snapte niet wat er aan de hand was. Ze bleef maar normaal doen en het proberen te negeren, maar het ging steeds slechter tussen de twee. Hun gesprekken-- eerst zo levendig en gezellig waren veranderd in een gebrekkig stil gesprek. Indira wist niet eens of ze het nog een gesprek mocht noemen! Zij vroeg vragen Luke antwoordde altijd met "ja", "nee" of "ik weet het niet". Het was behoorlijk frustrerend voor Indira.

Deze donderdag (2 weken nadat Indira en Luke voor het laatst samen naar "De Winkel van Sinkel" waren gegaan) was het ook niet anders. Indira sjokte traag het schoolgebouw in met haar tas om haar schouder geslagen. Haar haren zaten wild door elkaar en ze had wallen onder haar ogen. Haar zwarte trui zat scheef en de gulp van haar lichtblauwe broek zat open. Het enige wat normaal was, waren haar zwarte boots-- die nog goed geveterd waren.

Indira sjokte sloom naar haar kluisje en gooide de verkeerde boeken in haar kluisje. Ze dacht niet na en gaapte een grote gaap. Ze voelde een lichte tik op haar schouder-- draaide zich om en schudde haar wilde golvende lokken uit haar gezicht.

Ze voelde een ademhaling dichter bij haar oor en ze sperde haar ogen open. Twee handen waren op haar middel en ze relaxte wanneer ze realiseerde dat het Luke was. Ze had hem gisteren alleen 's ochtends en 's middags gezien.

Indira voelde zijn kin op haar schouder en zijn armen om haar lichaam gespannen. Indira sloeg traag haar armen om die van Luke en sloot haar ogen. Ze wist niet waar dit vandaan kwam en besloot er ook niet over na te denken-- om het feit dat Luke voor de eerste keer in 2 weken weer zijn affectie aan Indira liet zien.

Luke voelde zijn handen klam worden en zijn adem gebrekkiger worden. Zijn hart klopte bijna uit zijn hart, door het onwijs schuldige gevoel. Hij wist niet waarom hij bleef doorgaan met alles. Hij wist het gewoon niet en het deed hem zo kwaad maken dat hij Indira bleef kwetsen, ook al had ze geen idee.

Luke duwde nerveus Indira van zich af en ik keek het in het bleke gezicht van zijn vriendinnetje. "Voel je je wel goed?" Bezorgd keek hij naar de wallen en de groene ogen die open knipperde. Ze knikkebolde eventjes en glimlachte, voordat ze Lukes armen greep.

"Ik heb héél slecht geslapen" Zei ze zacht en Luke begon zich wat minder zorgen te maken wanneer hij de ogen van Indira weer dicht zag gaan. Haar zwarte haren zaten warrig door elkaar en haar mascara was erg slordig opgebracht. Luke bekeek haar van top tot teen en grinnikte even.

"Je gulp staat open" Grijzend keek hij naar de opening en vandaar naar Indira. Haar wangen werden meteen rood en de warmte steeg. Haar handen grepen snel naar de rits en die vloog snel dicht.

"Shit" Fluisterde Indira en ze voelde nog meer bloed naar haar wangen stromen. Luke glimlachte even zwak en hij knipoogde naar haar-- nog steeds diep dat schuldige gevoel.

Het was even stil daarna. Indira die haar kluisje dichtdeed en haar tas weer over haar schouder gooide en Luke die ongemakkelijk met zijn vingers speelde-- nadenkend over zijn fouten tegenover Indira. Indira draaide zich weer om en probeerde met haar vingers haar haar door te kammen.

Luke keek naar elke beweging die ze deed en hij voelde zich ineens tè schuldig.

"Indie!" Een vrolijke (die vrolijke stem hoorde je bijna nooit) stem van Effy was hoorbaar en Indira schoot verbaasd met haar gezicht naar Effy, voordat ze opnieuw gaapte.