the only reason II (l.h)

trois

Om de een of andere reden was Indira zondagmiddag bij Effy terecht gekomen. Indira zat verveeld met losse plukjes van haar knot te spelen en ze lag verspreid over de bank op Effy's kamer.

Effy woonde in het rijke gedeelte van Syndey. Ze had een groot huis en ouders met een goeie baan-- en gek genoeg waren ze aardig (tegenovergestelde van Effy zelf). Ze had een 1 jaar oudere broer en een kleiner zusje.

Indira wist niet precies hoe ze hier eigenlijk was beland. Alle twee hadden de meiden geen band met elkaar. Het was misschien dat ze aardiger tegen elkaar waren, maar niet alsof ze al beste vriendinnen waren. Eerlijk gezegd, vond Indira Effy eigenlijk wel aardig en ze was eigenlijk een vriendin. Ze had geen hekel meer aan Effy-- nu ze haar zo leerde kennen. Effy was eigenlijk een aardig meisje.

(Volgens de meeste mensen ging het meer om de reputatie van Effy. Nu moest Indira even grinniken, omdat het net op haar favoriete serie leek: Awkward. Effy was net Sadie. (Misschien had ze ook wel een populaire twitter waarmee ze geld verdiende)).

"Dus," Begon Effy en ze duwde Indira overeind, die even vernietigend naar Effy keek. Effy plofte naar Indira neer die in een kleermakers zit ging zitten. "Ik vind je haar leuk"

"Wat?" Indira keek met grote ogen naar Effy. Haar donkerblonde haren waren de afgelopen weken weer gegroeid en het was duidelijk te zien. Haar lange wimpers ging op en neer en gaven haar groene ogen een verbloemde uitdrukking.

"Wat? Mag ik geen compliment maken?" Effy haalde haar donkerblonde wenkbrauw omhoog en kruiste haar armen over elkaar.

"Nee, het is-- ik dacht dat je een hekel aan me had" Indira keek even de andere kant op en kriebelde aan haar neus, voordat ze weer terug naar Effy keek.

"Heb ik ook" Effy grinnikte even en keek naar Indira. "Maar dan kan ik nog wel vinden dat je je haar leuk heb geknipt"

"Nou bedankt?" Het was meer als een vraag, dan een vast antwoord. Indira leunde achterover tegen de leuning van de poef en liet zich lang uit liggen op de poef. Effy zuchtte even en keek uit het raam.

Het was een tijdje stil en Indira begon zich een beetje te vervelen. Ze wist eigenlijk ook niet waarom ze haar zondagmiddag wilde besteden bij Effy. Indira had niks te doen, was klaar met leren en huiswerk en verveelde zich thuis bij haar moeder. Effy was de enige die antwoordde op haar berichtjes-- dus besloot Indira om daar heen te gaan.

Of het een goed idee was wist ze niet. Maar ze wilde het eens proberen met Effy. Misschien was ze wel een leuke vriendin? En kon Indira eindelijk eens wat socialer doen. Indira had eigenlijk alleen vrienden. En geen vriendinnen, ze was eigenlijk wel toe aan een vriendin. Ze moest kunnen praten over dramatische dingen (Indira was in de meeste problemen altijd overdreven en dramatisch en haar moeder kon niet alles voor zich houden. Luke had ook al niet genoeg ruimte en oor meer. Vooral de laatste tijd..)

Indira keek uit het raam. De wolken waren donker en het miezerde. Het werd weer eens een oude grijze winter dag (terwijl het eigenlijk begin-lente was. Het was best koud voor de tijd van het jaar).

Indira voelde zich verveeld en ondersteunde haar gezicht met haar handen. Effy zei niks en stond even later op. Indira keek niet op of om en keek zuchtend naar auto's de door de regen langs reden en mensen die onder paraplu's hun kinderen probeerde te duwen.

Indira keek om van een geluid van een TV. Effy plofte weer naast haar neer en zapte wat met de afstandbediening. Indira keek weer weg en eindelijk besloot ze om de kamer van Effy rond te kijken.

Haar ogen gleden over het grote twee persoons bed die aan de andere kant van de kamer-- bij het andere raam stond. Het had van die pilaren aan de twee kanten aan het voeteneinde en de leuning waar ze sliep. Een die pilaren hingen doorzichtige gordijnen. Het was een leuk gezicht, vond Indira. Ze had een inloopkast met veel hangers waar véél (echt heel veel. Ze had alle rekken bombol evenals haar schoenenrek) kleren aanhingen.