Toen ik haar zag

Jesse

Ik was bezig met mijn kamer op te ruimen. Emily, Brian en Ellie zouden vandaag langskomen. We zouden gewoon even bijkomen van alles wat er gebeurd was de afgelopen dagen. Ik was nog steeds in de war van alles. We wisten nog steeds niks over onze stalker, we wisten alleen dat hij of zij niet bang was om bloed aan zijn handen te krijgen. Het was wel fijn om te weten dat er nu politie beveiliging was maar nog steeds voelde ik me niet echt veilig.

Om twee uur belde Emily aan. We gingen op de bank zitten. 'Zal ik wat te drinken voor je halen?' Emily knikte. Een half uur later waren ook Brian en Ellie er. We praatte wat met z'n allen. 'Maar hoe gaat het nu met Liz?' Ellie keek ons vragend aan. 'Ze ligt nog steeds in coma.' Zei Emily zachtjes. Het was stil. 'Ik ga nog een fles cola halen uit de kelder.'Ik stond op. 'Ik ga wel even met je mee.' Ellie keek me glimlachend aan, ik knikte. We liepen de trap af naar de kelder. 'Weet je Jesse, ik heb je echt gemist. Sinds ik verhuist was.' Ik keek Ellie aan. 'Hoezo moet je mij missen?' Vragend keek ik haar aan. Ellie kwam dichter bij staan. 'Ik heb je stiekem altijd al leuk gevonden Jesse.' Ik deed een stap naar achteren. Ellie zette nog een stap naar voren. Ik voelde Ellie haar hand op mijn schouder en haar adem blies tegen mijn wang. Toen kuste ze me. 'Jes..' Ik trok terug. Bovenaan de trap stond Emily achter haar stond Brian. Beide keken ons met grote ogen aan. 'Emily ik..' Ik wou naar haar toe lopen. 'Bespaar me de woorden.' Zei ze kil en liep weg. 'Goede vriend ben je zeg.' Brian liep achter haar aan. 'Ellie, dit is jouw schuld!' Ellie lachte enkel. 'Alsof ik de enige van ons twee was, jij zoende mij net zo goed.' Ellie liep langs mij door de trap op. Ik hoorde de voordeur dichtslaan. Ellie had gelijk.

Ik lag in bed. Na het incident van vanmiddag had ik alleen maar in bed gelegen. Ik had Emily al meer dan twintig keer gebeld en gesmst maar ze reageerde niet. Ik voelde me echt vreselijk. Ik had niet alleen mijn vriendin maar ook nog mijn beste vriend bedrogen. Steeds zag ik Emily weer bovenaan de trap staan. De pijn die in haar ogen stond. Ik zuchtte, hoe ging ik dit ooit goedmaken?

De volgende morgen werd ik wakker met hoofdpijn. Met veel moeite trok ik mezelf uit bed naar de badkamer. Ik nam snel een douche en deed wat kleren aan. Ik liep de trap af. Ik probeerde Emily nog een keer te bellen. 'Dit is de voicemail van Emily Smith. Ik ben er op dit moment niet, spreek iets in na de piep.' Zuchtend hing ik op. Dit hoorde ik nou al voor de tiende keer. Mijn mobiel piepte, verbaasd keek ik erop. Het was een sms van Emily, mijn hart klopte in mijn keel. Ik opende het berichtje.

'Bel me niet meer Jesse. Het is over.'

Ik slikte. ik wist best dat het over was na wat ik gedaan had gisteren maar nu ik het hier zo zag staan in Emily's bericht werd het pas realiteit. Ik had het echt helemaal verpest. Ik moest het op zijn minst met Brian goed kunnen maken. 'Met Brian?' Ik schraapte mijn keel. 'Brian, het spijt me verschrikkelijk van gisteren! Ik ben zo dom geweest. Ik heb je pijn gedaan dat had ik nooit mogen doen, zeker niet als je beste vriend en..' Opeens hoorde ik een stem aan de andere kant van de lijn. 'Brian? Wie is dat?' Een steek ging door me heen, Ellie was bij hem. Hij had Ellie dus vergeven. 'Luister Jesse, ik heb geen zin om hier over te praten. Je hebt het verpest, klaar!' Met die woorden hing hij op. Verslagen keek ik voor me uit. Wat was gebeurd met Brian's motto? Hij zei altijd: bro's before hoes. Hoe achterlijk dat ook klonk er had wel altijd een kern van waarheid ingezeten maar deze keer had hij zijn motto laten vallen. Voor de allereerste keer.

Opeens drong iets tot me door. Sinds Ellie hier weer is komen wonen is alles bergafwaarts gegaan tussen ons. Zou zij? Nee, daar mocht ik haar niet zomaar van verdenken. Toch bleef de gedachte door mijn hoofd spoken. Ze had zoveel redenen om alles te kunnen hebben gedaan. Ze had altijd al een hekel aan Stacey en Emily gehad. Waarom precies is me nooit helemaal duidelijk geweest maar het is nou eenmaal zo. Het zou een reden kunnen zijn waarom ze mij gezoend had, maar zou zij Stacey vermoord kunnen hebben? En die berichtjes hebben verstuurd? Had ze echt zo'n hekel aan ons allemaal? Ik beet op mijn lip. Ik had niemand waar ik deze theorie mee kon delen. Emily en Brian wilde niet meer met me praten en Liz.. Wacht eens? Waarom ook niet, Liz lag dan wel in een coma maar ik kon het haar wel vertellen.

Niet veel later zat ik dus aan Liz haar bed in het ziekenhuis. Ik haalde een keer diep adem. Ja, ik ging het haar hardop vertellen. Ik begon te praten. 'En daarom denk ik dat Ellie het heeft gedaan.' Eindigde ik mijn zin. Op dat moment hoorde ik de deur dichtslaan, verschrikt keek ik op. Het was Ellie. Shit! Ik hoopte maar dat ze me niet gehoord had. 'Wat kom jij hier doen?' Vroeg ik. 'Ik kwam kijken hoe het met Liz was.' Ik slikte. 'Jesse, het spijt me heel erg van gisteren. Ik had het nooit zo bedoeld. Kunnen we het niet uitpraten?' Ik zuchtte. 'Ja, dat is goed.' We liepen samen het ziekenhuis uit. 'Laten we wat door het bos wandelen, het is rustig daar dan kunnen we even alles rustig op een rijtje zetten.' Ik knikte langzaam. 'Ik wil graag een goed woordje voor je doen bij Brian.' Het deed pijn omdat te moeten horen. Ellie zou helemaal geen goed woordje bij Brian voor mij horen te doen, ik zou een goed woordje voor haar moeten doen. Maar helaas had ik geen keus. We liepen het bos in.

'Het spijt me echt heel erg Jesse, ik ben veel te ver gegaan. Ik hoop dat jij en Emily het op kunnen lossen.' Ik knikte. Ik bekeek Ellie. Ze zag er zo onschuldig en lief uit. Hoe had ik haar ooit kunnen verdenken? 'Excuses aanvaard Ellie. Ik ben blij dat je inziet dat we allebei iets fout hebben gedaan.' Ellie glimlachte even. 'Ja, dat hebben we inderdaad gedaan.' We liepen door. 'Zal ik anders met Emily praten voor je?' Stelde Ellie voor. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, het is beter als ik dat zelf doe. Dat moet ik echt vanuit mijn hart doen.' Ellie knikte. 'Je bent echt een goede jongen Jesse.' Ik keek Ellie verbaasd aan. Ze glimlachte. 'Laten we maar langzaam terug lopen, het word al donker.' Zei ik. 'Ja, dat is goed.' Zei Ellie. We draaiden ons om en begonnen terug te lopen. Het was stil, beide hadden we niks meer tegen elkaar te zeggen. 'Ellie bedankt voor wat je..' Ik kon mijn zin niet afmaken. Ik voelde een keiharde klap tegen mijn hoofd aan. Alles draaide in het rond voor mijn ogen en ik viel op de grond. Ik zag hoe de wereld langzaam voor mijn ogen weg draaiden. Ik voelde nog een klap. Alles werd nu wazig. Ik kon de bomen en het pad niet meer van elkaar onderscheiden. Mijn ogen vielen langzaam dicht en ik verloor mijn bewustzijn.

Het laatste wat ik dacht was: Ik had gelijk.