Toen ik haar zag

Jesse

Ik kwam net terug van de verhoring. Ik besloot om een snelle douche te nemen en verder niks te doen. Morgen was Stacey's begrafenis. Ik friemelde nog eens aan de ketting met de haaientand die ik van Stacey gekregen had. Ik keek naar een foto van ons allemaal. Emily met haar pastelroze haren en haar sigaret in haar mond, Liz die altijd zo verlegen keek en altijd wel een pluk blond haar voor haar gezicht had hangen, Brian die altijd wel een vriendin had al was het maar voor één dag en Stacey die samen met mij op de achtergrond stond te lachen. Die foto was gemaakt op de dag van onze examens. Ik slikte.

Mijn raam ging omhoog en Emily klom behendig naar binnen. Ze zag er uit alsof ze al uren door de regen liep. Ze gooide haar jas op de grond en schopte haar schoenen uit. Ze liet zich naast me op het bed vallen. Het was een tijdje stil.

'Hoe was je verhoring?' Vroeg ze toen. Haar stem trilde. 'Hij heeft maar twee dingen gevraagd en toen kon ik gaan.' Het was weer een tijdje stil. 'Ik kan niet geloven dat ze weg is Jesse..' Ik slikte. Ik sloeg mijn arm om haar heen. 'Ik ook niet Em, ik ook niet.' Ik hoorde haar snikken. Dit was de eerste keer in zes jaar dat ik Emily kende dat ik haar zag huilen. 'Ik kende haar al sinds de kleuterschool Jesse, wie zou haar dit aan willen doen!' Emily keek me aan. Haar eyeliner en mascara zaten over haar hele gezicht. Haar ogen waren rood van het huilen. Ik trok haar tegen me aan. Ze was zeiknat van de regen. Ik sloeg mijn armen om haar heen. Het snikken werd steeds harder. 'Ik heb een sigaret nodig.' Zei Emily zacht.

Een paar minuten later zaten we bovenop het dak. De regen was gestopt en de lucht was opgeklaard. Het was volle maan en de hemel stond vol met sterren. Emily rookte stilletjes haar sigaret. 'Ik was vandaag nog naar Liz gegaan, ze wilde me niet zien..' Emily zei het zacht alsof het haar pijn deed het te moeten zeggen. 'Ze verwerkt het op haar eigen manier. Ze komt wel terug. Ze heeft ons nodig.' Emily knikte langzaam.

'Ik zie heel erg op tegen de begrafenis Jesse, iedereen verwacht dat ik een speech hou. Maar de waarheid is: ik Emily Smith ben niet goed met woorden. Ik Emily Smith, het meisje dat altijd voor haar vrienden opkomt als ze ruzie hebben en op elke sollicitatie en universiteit aangenomen word. Ik ben bang, bang dat ik iets fout zeg. Iets wat Stacey niet zou bevallen..' Ze keek me aan. Nog nooit had ik Emily zo hopeloos gezien. Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Ik sloeg mijn arm om haar heen en trok haar tegen me aan. Ookal kon ik de geur van sigarettenrook niet uitstaan. Ze legde haar hoofd op mijn schouder. 'Emily, Stacey zou het niet anders willen dan dat jij het zou verkloten voor meer dan honderd mensen. Je weet hoe geweldig ze het vond als jij vernederd werd. Vooral omdat het zelden voorkwam. Je kunt het. Brian, Liz en ik zullen op de eerste rij zitten, aandachtig naar je luisteren en je steunen!' Om haar mond vormde een klein glimlachje. 'En dat is waarom jullie mijn beste vrienden zijn.' Fluisterde ze zachtjes.

Kort daarna ging Emily naar huis. De rest van de avond zocht ik uit wat ik morgen naar de begrafenis aan moest doen. Ik koos uiteindelijk voor een zwart jasje, zwarte broek, donkerblauwe blouse en zwarte schoenen. Daarna liep ik doelloos door mijn kamer. Om twaalf uur lag ik in bed naar het plafond te staren. Mijn gedachten waren bij Emily, Liz en Brian. Lagen zij nu hetzelfde als mij? Vroegen ze zich dezelfde dingen af als mij?

Na twee uur na te liggen denken besloot ik maar om op te staan. Ik pakte mijn telefoon en opende Facebook. Ik bekeek mijn eigen foto's, het waren allemaal foto's van ons. Ik zuchtte. Opeens kreeg ik een sms binnen van een onbekend nummer. Fronsend opende ik het berichtje.

Kun je niet slapen Jesse? Misschien helpt dit een beetje:

Onder het bericht was een foto van Stacey te zien waar ze dood in het meer lag. Mijn ogen werden groot. Was dit de moordenaar?! Koortsachtig dacht ik na. Wie zou ik kunnen bellen? Liz was vast nog steeds in shock en ik wilde Emily hier nu echt niet mee lastig vallen, ze moet morgen al een speech houden op de begrafenis. Ik moet Brian bellen. Ik klikte op zijn nummer. 'Jesse, waarom bel je om twee uur s'nachts?' Klonk Brian's chagrijnige en slaperig stem. 'Ik heb een sms van de moordenaar gekregen!' Ik hoorde nu pas hoe erg mijn stem trilde. 'Ik ben er binnen tien minuten.' Brian hing op.

Niet veel later werd er op mijn raam geklopt. Ik maakte het open en Brian klom naar binnen. Hoe kon hij er zelfs om twee uur s'nachts nog knap uitzien! Af en toe was ik best jaloers op hem. Hij kon elk meisje krijgen die hij wilde. Zijn zwarte haren zaten altijd perfect in model en in zijn lichtblauwe ogen was altijd een soort speelse twinkeling te zien.

'Laat me het bericht zien!' Brian stak zijn hand uit. Ik gaf hem mijn mobiel. Brian's ogen werden groot. 'Hoe kan hij je nummer hebben?!' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet.' Brian beet op zijn lip. 'Het is te laat om hier nu over na te denken. Maar ik heb een vraag aan je. Zou Stacey het erg vinden als ik mijn vriendin meeneem naar haar begrafenis?' Ik zag Brian rood worden, hij bloosde normaal nooit! 'Wie Stefanie? Ik dacht dat Stacey haar niet mocht.' Brian schudde zijn hoofd. 'Nee niet Stefanie, Ilse.' Fronsend keek ik hem aan. 'Alweer een nieuwe?' Brian haalde nonchalant zijn schouders op. 'Ik ga naar huis.' Hij klom uit het raam en was weg.

Ik ging in bed liggen en viel na nog uren na te hebben gedacht uiteindelijk in een onrustige slaap.