Toen ik haar zag

Emily

Ik werd wakker van mijn wekker. Ik trok mezelf uit bed en liep naar de badkamer. Vandaag was de dag, vandaag was Stacey's begrafenis. Ik nam een snelle douche en föhnde mijn haren. Ik stak ze netjes op in een knot met een paar plukjes los. Ik keek in de spiegel. Ik had grote, blauwe wallen onder mijn ogen. Ik pakte mijn make-up map en opende hem. Ik deed foundation op en bedekte mijn wallen met een berg concealer. Ik poederde alles af en deed mascara en eyeliner op. Ik deed wat blush op en als laatste wat donkerpaarse lipstick. Ik liep naar mijn kamer en opende mijn klerenkast. Ik pakte mijn zwarte jurkje eruit en een panty. Ik trok alles aan en stapte in mijn zwarte pumps. Ik deed mijn parel oorbellen en ketting om en spoot wat parfum op. Ik deed als laatst mijn colbertje aan en pakte mijn zwart, leren tasje. Ik stopte mijn telefoon, het briefje waar mijn speech opstond, mijn portemonnee en mijn lipstick die ik op had vandaag erin. Ik liep naar beneden. Mijn vader stond al in de gang te wachten, netjes in zijn pak. Hij schonk me een klein glimlachje en we stapte in de auto. We reden langzaam richting de kerk.

Toen we bij de kerk aankwamen stonden er al een hoop mensen. Ik zocht mijn weg door de menigte en vond de rest uiteindelijk. Jesse en Brian waren netjes in pak. Liz had een donkerblauw jurkje aan. 'Brian, ik dacht dat je Ilse mee zou nemen?' Vroeg ik verbaasd. Brian haalde zijn schouders op. 'Het is uit.' Ik vroeg er maar niet verder naar. Opeens liet Liz haar telefoon uit haar hand vallen, ik kon hem nog net opvangen. 'Je moet toch eens beter op je spullen letten Liz.' Ik keek haar aan. Liz haar ogen stonden groot en angstig. Verbaasd keek ik naar de telefoon. Er stond een berichtje open.

Veel plezier op de begrafenis Liz, ik zal op je letten.

Daaronder stond een foto van ons. Hier voor de kerk, net gemaakt. 'Shit, jij ookal.' Hoorde ik Jesse fluisteren. Ik keek hem aan. 'Wat bedoel je?' Jesse slikte. 'Het is de moordenaar van Stacey die deze berichtjes verstuurd. Ik kreeg er vannacht eentje.' Mijn mond viel open. Op dat moment werden we de kerk ingevoerd. We gingen zitten. Eerst Brian, toen Liz, toen Jesse en als laatste ikzelf. De kerkdienst begon. Eerst draaide ze Stacey's favoriete liedje, daarna gaf de pastoor een speech. Toen waren de ouders en de broer van Stacey aan de beurt. Als laaste was ik. Ik haalde diep adem. Jesse legde zijn hand op mijn knie en keek me bemoedigend aan. Ik glimlachte zwakjes naar hem. Ik stond op en liep langzaam naar voren, het was doodstil in de kerk. Alleen mijn pumps klikte zachtjes op de tegels. Ik liep langs de grote, witte doodskist. Ik slikte toen ik erlangs liep. Het was alsof een koud gevoel me overviel. Ik legde het briefje neer en keek de kerk in. Alle ogen waren op mij gericht. Ik opende mijn mond maar hij sloot meteen weer. Toen maakte mijn ogen contact met die van Jesse. Hij glimlachte naar me. Hij geloofd in me. Ik haalde nog een keer diep adem en begon.

'Hallo allemaal. Niet iedereen zal mij kennen. Ik ben Emily. Ik ben Stacey's allereerste en beste vriendin. De eerste keer dat ik Stacey ontmoette was gewoon zo anders. Ze stond daar in de hoek van de kerk en staarde naar de kaarsjes. We waren acht. Ik ben naar het toegelopen en heb haar gevraagd wat ze aan het doen was. Ik praat met god. Zei ze. Ik stond versteld. Sinds die dag waren we onafscheidelijk. Ik heb vaak het idee gehad dat ik familie was en niet zomaar een vriendin. De jaren die ik met Stacey gehad heb waren de beste van mijn leven. En ik had me niks anders kunnen wensen. Stacey was gewoon zo lief en charmant. Ze was de beste, ookal zette ze me soms voor schut, toch vroeg ze me op haar zestiende verjaardag dat als ze ooit dood zou gaan ik een speech moest houden op haar begrafenis en ik heb het haar beloofd. Dus hier sta ik. Ik ben doodsbang om te praten voor een grote groep mensen en ik denk dat Stacey zich nu kapot om me zou lachen als ze me zo zag. Al met al, Stacey was de beste ooit.'

Met die woorden liep ik snel terug naar mijn plek. Na de begrafenis gingen we met z'n allen naar het kerkhof. Toen alle mensen en zelfs de familieleden van Stacey allang waren vertrokken zaten wij met z'n vieren rond haar graf. We hielden elkaars handen vast. 'Dat was trouwens echt een prachtige speech Em.' Zei Liz zacht. Ik keek haar dankbaar aan. 'Wat gaan we nu met die smsjes doen?' Vroeg Brian. We waren allemaal stil. We hadden allemaal geen idee. 'Ik heb geen idee maar we gaan dit niet aan de politie vertellen.' Iedereen knikte. Die hielden ons al meer dan genoeg in de gaten. Ik kon nog steeds niet bevatten dat ze dachten dat een van ons het had gedaan. We zaten nog een hele tijd rond het graf. Na een paar uur vertrokken we
allemaal naar huis.

Thuis nam ik een lange douche en waste alle make-up van mijn gezicht af. Daarna deed ik mijn haar in een knot en deed een groot t-shirt en een joggingbroek aan. Ik plofte neer op bed en pakte mijn telefoon. Toen zag ik het berichtje. Onbekend nummer. Mijn handen begonnen te trillen. Ik opende het berichtje.

Prachtige speech Em. Misschien kun je er binnenkort nog eentje houden..

Ik zag de foto waar ik vooraan in de kerk stond mijn speech te houden. Koortsachtig dacht ikna over wie er achteraan in de kerk stonden, de enige die daar stonden waren een paar politiemannen geweest, toch? En wat bedoelde diegene in hemelsnaam met: misschien kun je er binnenkort nog een houden. Wat was diegene van plan?! Ik opende snel whatsapp en maakte een groepsgesprek aan. Ik maakte een screenshot van het berichtje en stuurde het door.

Jesse: Meen je dit?!!
Brian: Ik vind dit echt creepy!
Liz: Bedoelt die dat een van ons de volgende is?
Emily: Ik weet het niet maar ik ben bang.
Liz: Zal ik blijven slapen bij je vannacht Em?
Emily: Graag Liz, dankje!
Liz: On my way

Ik legde mijn telefoon weg. Gelukkig kwam Liz. Mijn vader had nachtdienst en ik kon het nu echt niet alleen aan hier. Ik had trouwens hoognodig een sigaret nodig. ik liep naar het balkon en stak een sigaret op. En nu maar wachten tot Liz er was.