Strong. |zarry|

رنگین کمونی مثل آخر قصه تو

°قسمت پایانی

"به هر حال این یه قصه معمولی نیست"

خیابون استرند یکی از شلوغ ترین خیابون های لندن بود. پر از کافه ها و رستوران هایی که تموم خیابون رو اشغال کرده بودند.
پر از آدمایی که تو روزای بارونی لندن، روزنامه ها رو روی سرشون می گرفتند و از قطرات بارون فرار می کردند.

با دیدن چراغ روشن اولین کافه، در کافه رو باز می کردند و هوای گرم و مطبوع و بوی قهوه داغ رو به جون می خریدند.

تو اواسط خیابون، تابلوی چوبی یه کافه چشم ها رو به خودش جذب می کرد.
پر از گلدون های رنگی و کتابای رو هم چیده شده بود. اسم کافه رو تابلوی چوبی با خط قشنگی نوشته شده بود.

Violet Cafe

خدا می دونه که چند تا قصه، از این کافه شروع شده بود و ادامه پیدا کرده بود.
چند نفر اینجا اشک ریخته بودند، چند نفر عاشق شده بودند.

سه شنبه ها روز شعر خوانی بود و کافه از همیشه شلوغ تر.
نایل مثل همیشه بهترین دونات های شکلاتی رو درست می کرد و لیام قهوه می ریخت و هانا با مشتری ها حرف می زد و بهشون لبخند های گرم و صمیمی می زد.

زین پشت کانتر می نشست و پنج شنبه ها کیک هویج درست می کرد.
دیگه خیلی ها کیک هویج های کافه رو می شناختند.

کافه وایلت برای زین خونه بود.
برای نایل پناهگاه و برای لیام و هانا جایی که بین قهوه ها و نسکافه ها عاشقی می کردن.

و برای هری...
برای هری دفترچه خاطرات بود.
یادآور تموم لحظه های شیرین و تلخ.

شیرین به شیرینی کیک هویج هاش و تلخ مثل اسپرسو های لیام.

نایل بشقاب پر از دونات رو جلوی زین گذاشت.
~مال میز کنار پنجره ست، لطفا ببر.

زین سفارش دو تا دختر جوون رو برد و قبل از اینکه برگرده پشت کانتر، در کافه باز شد.
هری و السا بودند.

السا با شور و شوق به سمت لیام دوید و هری آروم آروم به سمت زین اومد.

نگاه زین لبخند شد.
چشم هاش به شال گردن هری افتاد و نرم خندید.
هری شونه هاش رو بالا انداخت و گونه زین رو بوسید.

دستش رو از پشتش بیرون آورد و بنفشه ها رو جلوی زین گرفت.
+چون تو این کافه فقط باید بوی بنفشه بپیچه.

السا نقاشی های جدیدی که کشیده بود رو به دیوار زد.
خودش رو کشیده بود و دو طرفش هری و زین بودند که دست هاش رو محکم گرفته بودند.

زین به خونه اش نگاه کرد.
به خونه ای که درد هاش رو دیده بود، عاشقی کردن هاش رو همراهی کرده بود.
کافه وایلت بدون زین هیچی نبود...
و زین بدون خونه و خانواده اش یه کبوتر زخمی و بدون بال...