Kur bien Kembanat(Proza Poetike)

Pjesa 10 - Nje enderr

Me kujtohet mir, me kujtohet si sot vetja kur i vendosja vetes qellime, gango i papjekur, vlonte gjaku ne damare e sdija si te ndaloja. Jeta me beri t ngjitem lart derisa fillova te mendoj se ska me mir. Por vertet ndonjeher Zoti te kujton sa i vogel je. E ashtu jeta ime rrenohet brenda disa muajsh. Humba cdo gje, humba motivin per te jetuar. Derisa ajo erdhi, ajo ndezi emocionin e u kthye ne forc. Por ishte vetem nje enderr. Se si zog erdhi ne jeten time por harrova qe zogjt ikin kur moti erresohet. E tani, e sot do pi, do dehem, deri naten se e di qe ajo sdo kthehet. E di qe kurr sdo e gjej edhe pse e shoh cdo nat ne enderr. I vetem ne dhom, me nje got alkool e nje leter, shkruaj derisa lapsat thyhen. Ne nje bot me kaq shum njerez je i vetem e sgjen forc. Nuk mund te ngrihesh. Mesohu se jeta esht nje enderr dhe cdo enderr perfundon. Mesohu se jeta esht nje liber ku fjalet zhduken sapo hap faqen ti shohesh. Kerkoj dhe un nje shpres, jeta u tregua e pa bes ndaj meje, ndaj sot po i kthehem asaj dhomes se vogel, me nje laps e nje leter.