Kur bien Kembanat(Proza Poetike)

Pjesa 13 - shiu

Ne rruget e lagura e te vdekura nga heshtje, vihet re nje djal i ri qe ecen ngadal e duket sikur sdi ku shkon. Ashtu mes shiu e mes te ftohti nganjeher duket se dicka kerkon. Keshtu i riu ecen pa ndalin, cdo nat e cdo dit ai ecen per te gjetur nje zgjidhje. Sa e do shiun! Se vetem mes reve qe qajn i duket vetja si mes nje familje te madhe, e i duket vetja sikur vertet ret jan pjes e tij. Djali nuk mendon te ardhmen, sepse zemra e tij ende i perket se shkuares. Si nje zinxhir qe nuk keputet zemra e mban te lidhur djalin e nuk e lejon te shohe te ardhmen. E teksa pikat e shiut bien ne fytyren e tij, pak kuptohet se sa ne deshperim ai po loton. E teksa rezet e drites po shuhen, e vendin e mbuluan ret e vetmis dhe vuajtjes, mes kesaj vuajtje e vetmie djali ndihet si ne shtepi. Hera heres hedh syt ne ndonje qosh, po askush nuk ndodhet me te, qoft edhe per nje pershendetje. Edhe sot pa askend, edhe sot fare vetem djali dhimbjen e gelltit, e me shpres se neser shiu do te pushoje.