Kur bien Kembanat(Proza Poetike)

Pjesa 9 - Lufta me e madhe

Dita dites, cdo dit ushqen nje demon brenda vetes. Deri kur demoni ritet dhe fillon te vret nga pak. E ashtu dita dites pret ate engjellin qe nuk erdhi kurr. Vazhdon i heshtur ne mendime, vet ne dhom, ne luft me veten. Se kjo esht lufta me e madhe, e mira dhe e keqja si dy forca kolosale. Zemren ta pushtoj dhe ske kontroll mbi veten. E me beso, aty ku ngrihet terri dhe thiret demoni, aty dashuria humbet, dhe miresia vdes. Aty ku engjejt shuhen do ket vetem erresir, dhe aty ku erresira vdes do celi drita. Se ne fund te fundit, drita u krijua nga erresira. Andaj kjo esht lufta me e madhe qe ndodh ne mendjen e cdo njeriu, lufta me vetveten. Nje luft e akullt qe ska mbarim, ne cdo moment te jetes jemi te dergjur para se mires dhe se keqes ne zemrat tona. Sa kemi harruar te jetojm. Por me te vertet qe vjen nje moment ne jet, qe kupton qe kurr sje vetem, dhe ne ate dhomen e erret me telefon ne duar. Gjithmon ata qe vendosin per ty jan me ty. Ata qe te thon te vrasesh dhe te vritesh, e ata te tjert qe te shtrojn nje rrug argjendi. Sa keq, ne fund bota zgjodhi dhe zgjodhi rrugen e pergjakur te demonve.