Kur bien Kembanat(Proza Poetike)

Pjesa 2 - Jeta 2

Kalon koha, fillon meson, kupton. Te solli Zoti te dha mendje por te la te zgjedhesh vet. Jeta jote si nje trampolin, dije sa sa her te prekesh fundin aq me lart do shkosh. Te ngrihesh, drejt diellit gjithmon e me lart. Papritur pesimizmi i teper krahet ty ti pret. Rrezohesh dhe dhe keshtu mbyllet kjo enderr. Enderr? Jooo
Esht jeta jote, cohu lufto per te. Por tani realitet mentalitet i kohes son kembet ti ka prer. Nuk mund te ecesh. Sa vite kalojn por cdo gje e ka nje afat. Dhe jeta jote. Vjen kjo dit, shoh trupin tend ne arkivol te shtrit. E jam un ai qe tani qendroj i ngrir. Dua te rrezistoj por lotet kam dicka per te then. Duan dhe ata te dalin,deshmojn. Se dhimbja e shpirtit tim, si nje virus qe me gerryen cdo pjes te shpirtit tim te mpir. Shokt te gjith mi mori vdekja tani e kam rradhen un. Thon njeiu i mir vdes i ri, me sa duket jam i keq shum. E humba, humba besimin ndaj vetes si besoj as hijes sime. Se vetem te lutem mos harro. Kjo jet ka shum dhoma dhe nuk di se ke te zgjedhesh? Tani, perpiqu mendo dhe arsyeto per nje moment. Se je ti ai qe zgjedh cfar do jesh. Je ti ai qe vendos per jeten tende, je ti ai qe hedh fjalet ne flet dhe ngyrat ne leter. Ndaj reflekto dhe ndiq zemren.