Kur bien Kembanat(Proza Poetike)

pjesa 8 - Lotet e jetimit

Te mbledhur, te grupuar, grupe te tera me te rinj. Me adoleshent te cilet skan asnje qellim per jeten. Duke qeshur e perbuzur cdo njeri, edhe ate djalin e vogel qe qendron me lot n sy pas dritares. Por c'pati loti qe pikoi? Ndaj mos qesh, mos perdor buzet para mendjes. Se me beso, edhe oqeanet nuk e mbajn dot lotin e jetimit. Beso, beso se dhe kur ai te qesh , dhe kur ta mari veten, dicka ne zemer po mundon, dicka iku, e ajo qe ik zorr se kthehet. Ndaj mos qesh, se ato lot kurr sdo thahen, edhe kur zemra ti mbushet me njerez te rinj, me fytyra te reja, nje vend bosh do mbesi. Jetimi edhe sot ne drita qendron, sheh qiellin dhe shpesh pyet veten:
-Pse mua?
Dhe kur merr lapsi te shkruaj, papritmas pikat e lotit lagin fleten, dhe jo, sot nuk burrojn nga syt por nga zemra. Se di pse vazhdon te qeshesh, kur e di qe nje dit jetim do jesh, ti, un , dhe te gjith ata qe zoti ja mundeson. Andaj te lutem mos qesh, por qaj, qaj dhe ti bashk me ate djaloshin ne dritare. Qaj deri sa fryma te filloj te ndalet dhe mos kesh me lot, nuk esht turp te qash ne raste gezimi, turp esht t qeshesh ne raste hidherimi. Se dhe jetimi nje dit, do e takoj prindin serisht, diku, ne nje bot me te mir.