Kur bien Kembanat(Proza Poetike)

Pjesa 1 - JETA

Ndoshta ti qan sot e nuk di kujt ti shprehesh. E ndoshta ndihesh vetem ne kete bot me shum te njohur por shum pak miq. Ata qe te deshen iken "vdiqen" tani mbete ti dhe vetja. E ata pak qe mbeten duket se jetojn vec te te shohin posht te te shkaterojn. E di shum e veshtir por te lutem me kupto, ngrihu, jeto serish shkelqe serish. Asnjeher kur fle nuk e humb shpresen se dielli do lind serish. E nese duan te te shkelin ngrihu dhe lufto, e nese duan te te kapin fluturo. Verbo me optimizmin tend pesimizmin e tyre. Fluturo e ngjithu lart, lart me kemb ne tok se tymi mund te ngjitet lart por zjarrin e mban ndezur prushi. E sa her te rezohesh ne humner mos e ul koken se cdo humner e ka nje fund. E cfar esht jeta ?
Nje piktur e bardh ne murr e njejt per te gjith, thjesht varet kendveshtrimi se nga e sheh. Lexova nje dit nje pyetje, pse jeton kur e di qe nje dit do vdesesh? Un jetoj per te ber diferencen jetoj per te qen dallimi mes njerzve, jetoj qe te mbahem mend sepse kush mbahet mendn nuk vdes po jeton te njerzit qe e donin me zemer.
E nese do ta dish se sa i pasur je, pyet nje te varfer se sa vler ka pasuria, pyet nje te verber te shikosh sa vlen shikimi, pyet nje te shurdhet te degjosh sa vlen degjimi, pyet nje memec te ta thot se sa vlen fjala, ehhh sikur te vdije sot e te vije serish neser te na thoje sa vlen jeta.