MERHAMET [ABO]

Ve Son.

"Yüce Luna... Lütfen annemi alma..."

En son annesi için gelmişti bu heykelciğin karşısına. Küçücük olmasına rağmen kocaman, inanç dolu kalbiyle gelip yere kapaklanıp yalvarmıştı. Tek dileği annesinin onunla daha uzun süre kalmasıydı.

İnanmanın, yakarmanın bir işe yaramadığına da o gün inanmaya başlamıştı. Hastanenin içindeki küçük tapınağa gelip onun canı çekilmiş bedenini kucaklayarak 'Duaların sayesinde cennette çok daha huzurlu olacak' diyen halasının kucağında gitmişti eve. O, annesi cennette huzur bulsun diye dua etmemişti ki! O annesi onunla kalsın diye yalvarmıştı.

"Luna beni sevmiyor." dedi gözyaşları içinde.

"Öyle deme Jungkook. Luna hepimizi sever."

"Beni sevmiyor annemi aldı! Geri versin beni seviyorsa!"

"Bazen bizler için dünyadaki yaşamımız sandığımızdan daha kısa olur. Buna kader deriz."

"Kader değişir!"

"Ne kendinin ne de baklasının kaderini değiştiremezsin."

"Değişmeli ama... Bir şekilde değişmeli..." Uykuya dalana kadar sayıkladı minik alfa.

🌙

Yirmi yıldan aşkın süredir inatla girmediği yerde, inatla karşı çıktığı varlığın karşısındaydı yine.

"Yüce Luna! Lütfen merhamet et..." Yirmi yıl önceki gibi bu sefer iri cüssesiyle yerlere kadar kapaklanmıştı. "Onu da alma."