Force Love BK 1 || TAENNIE COMPLETED✓

-33: What if?

-Unedited

~•~

J E N N I E

Halos magdadalawang linggo na simula ng may mangyari saaming dalawa ni Taehyung pero nanatili itong tago at abot kami lang nakakaalam sa pangyayaring ito. Gusto ko mang sabihin ay hindi pa maaari sapagkat maraming tao sa paligid ko ang maaapektuhan.

"Hoy babe, ang lalim ng pinapantasya mo diyan ah. Anong nasa isip mo, share mo naman because sharing is caring." Sabi ni Lisa na nakaupo lamang katabi ko at nila Chaeyoung and Jisoo unni. Eto na naman siya.

"Wala. Magsisimula ka na naman Lisa ah." I said in irritated tone.

"Ikaw naman, palagi mo nalang akong pinapasadahan ng kasungitan!. Sabihin mo nga, buntis ka ba?." Bigla naman akong nagulat sa lumabas sa bunganga niya. Pagsatabil nga naman kahit kailan.

"Ano na naman yang pinagsasasabi mong buntis ako Lisa huh?!. Don't me, alam kong may kailangan ka na naman noh?." I said, she rolled her eyes.

"Wala akong gustong hingin sayo nini ah, sadyang gusto mo lang akong bigyan ng ano diyan. Ibigay mo na dali na, malugod kong tatanggapin." She said to me while doing a puppy eyes. Putangnang mata yan, sarap dukutin.

"Asa ka naman!, sa-id na sa-id nako Lisa kaya tigilan mo nako." Sabi ko habang tinataboy siya.

"Hmmp!. Bahala ka na nga diyang babaita ka!. Basta kapag may laman yang tiyan mo, ninang ako ah." Sabi niya at umalis. Sinigawan ko pa siya ng 'buntisin niya mukha niya!' pero hindi na ito nag-abala pang lumingon.

Napatawa nalang ako sa mga pinagsasasabi ng lukang yun. Masyado maraming alam.

But suddenly, kinabahan ako bigla sa sinabi niya. May nangyari na saamin ni Taehyung at may posibilidad nga na may mabuong fetus sa sinapupunan ko. Halos mag panic nako sa lumalabas na imahinasyon at 'what if?' saaking utak.

Hindi pa maaari, hindi pwede dahil nag-aaral palamang ako at hindi pa nakakatapos ng pag-aaral. Ang tanga ko lang kasi, hindi manlang ako nag-isip na hindi imposibleng may mabuo lalo na't hindi pa ako nakaka gradute. Sabi ay kung birhen ka palamang at nakuha ito ng isang lalaki ay mas malakas ang posibilidad na mabuntis ka sapagkat unang experience mo palamang.

Nagpakawala ako ng ilang mabibigat na paghinga. Hindi ko lubos mawari na isang lalaking hinahangaan at minamahal ko na wala manlang konting pagtingin saakin ang unang makakakuha ng pinaka-iingat ingatan ko.

Dumating ang oras ng pag-uwi at lahat ng mga estudyante ay nagsisilabasan na. Lalabas narin sana ako ng makahagilap ako ng isang pamilyar na mga mukha. Pinagkatitigan ko ito ng maayos at halos magpatakan na ng tuluyan ang mga namumuong luha sa mga mata ko ng makita at malinawan ang nakitang mga mukha.

It's her and him. Irene and Taehyung, when i saw them while holding hands and smiling at each other, my tears almost fell down at my cheek. Bakit ba kasi hindi pa ako masanay?. Halos araw araw ko na nga silang nakikitang magkasama, pero bakit hindi parin masanay sanay itong damdamin ko?. Palagi nalang, palagi nalang akong nakakaramdam ng ganitong sakit.

While i'm staring at them, i saw how Taehyung give her a kiss. My knees really want to wobble but i'm controlling how not to get down and fall. I have once fall in love because of this saddest love, pati ba naman sa pagkilos, i will also let myself fall?.

Ayokong ng mahulog sa malungkot na paraan because i'm really sick of tired, my heart almost broke into pieces and even my soul is also turning into a broken part.

I can't help but to stare at them. Aaminin ko, I really envy Irene. I envy every time Taehyung stares at her, i get jealous every time Taehyung pays attention to her, i get jealous every time Taehyung mentions her name. I really envy her, because of my only man who i love the most is on her. Yung lalaking minsan ko ng naging kaibigan at nagustuhan ay nakuha na niya ng tuluyan, ang lalaking nag-iisa lamang na nagpatibok ng puso ko ay nasa kanya.

I can't even fight back about my feelings for him because of my weakness na baka pag oras na umamin ako sakanya at balewalain at iwasan niya nako na ngayon ay tuluyan na ngang nagyari, natatakot akong labis. Natatakot ako na baka hindi ko kayanin. I'm seriously scared.

Hindi ko namalayan na naglakad na pala ako papunta sa gawi nila kasama ang karamihan ko ring mga kaibigan na sila Namjoonie. Hindi ko sila tinigilan at nagpatuloy lamang sa paglalakad at pagdaan sa harapan nila ng biglang may tumabig sa paa ko at tuluyan akong nadapa sa harapan nila.

"Tch. Such a pathetic clumsy." I heard the whisper from Irene's side.

Napaiwang naman ang labi ko ng may maramdaman akong mahapdi sa bahaging siko ko.

"Jennie are you okay?." Nag-aalalang lalapitan sana ako ni Jungkook ng magsalita kaagad si Taehyung.

"Don't touch or help her. Walang may kasalanan sa pagkadapa niya dahil sadyang napaka lampa niya lang." Walang emosyon na aniya.

Halos madurog ang puso ko sa sinabi niya, pinipilit ko lamang na huwag umiyak dahil ayokong magpakita ng kahinaan sa harapan nila. Lalong lalo na kay Irene, i don't want her to think that i am a very weak and lame person. Dahil hindi ako ganung klaseng tao na inaakala niya.

"Baliw ka ba?!. Kita mong nasaktan na yung tao tapos pagsasalitaan mo ng masakit at hindi tutulungan!. Tandaan mo naman Taehyung, this girl you always hurting emotionally is still Jennie and the part of our special friend!. Respect her kahit papaano!." Sigaw sakanya ni Jungkook habang nakatingin sakanya ng masama.

Tumayo ako habang inaalalayan ni Jungkook, he smiled so i smiled him too.

"Are you okay Jennie?." Tanong niya saakin ng mahinahon. Tumango nalang ako bilang sagot at kinuha ang aking bag na natapon din sa lupa.

Pinagpagan ko ang aking palda habang di maiwasan na mapaiyak pero pinipigilan ko parin ito. Ayokong mag-inarte sa harap niya.

"Halika, samahan ka na namin papunta kila Lisa." Aya niya saakin but i rejected him.

"No gguk, i'm fine. Uuwi narin naman ako, may ginagawa kasi sila at sinabi kong uuwi nako kaya salamat nalang. Sige mauna nako." I said and turn around.

"Bye loser!." Rinig ko pa ang pagsigaw saakin ni Irene pero hindi ko na ito pinansin. I don't want to look back, because my tears had already fallen. Ayaw kong makita niya na naman akong umiiyak.

Tumakbo nalamang ako palabas ng gate at wala pa ako sa gatter ng daan ay may nakabangga akong isang lalaki na hindi ko makilala.

"I'm so sorry miss. I didn't meant to--" I already cut him. I don't need an apologize.

Humarap ako at tiningnan siya sa mukha.

"No, i'm okay. Don't ap--" Naputol ang sasabihin ko ng makilala ko kung sino ang lalaking ito.

"K-Kai?!."

"Jennie?!."

~*~

Ciao!~