Tek Vazgeçilmezlerim (ABİLERİM)

2.bölüm

Abim beni yanına çağırıyordu gitmek zorundaydım çünkü gitmezsem gerçekten kalkıp gelirdi aģlamami durduramasamda kalkıp kapıyı açtım ve yüzüm yerde iceri girip abimin yüzüne bakmadan yatağın yanındaki sandalyeye oturarak ellerime bakmaya başladım o sırada abim elini uzatıp elimi tuttu ve sesi çok çıkmasada zorlanarak

Bebeğim bana bakarmısın lütfen.

Dedi kafamı yavaşça kaldırıp ağlamaktan kan çanağına dönmüş ve hala ağlayan gözlerimle abime baktım ona sarılıp hıçkırarak ağlamamak için zor duruyordum

Şşt bebeğim ağlama geçti bak iyiyim ben.

Diyip elini yüzüme getirip baş parmağıyla gözümden ard arda akan damlaları silmeye başladı çok kısık bi sesle sadece

Özür dilerim abi.

Diyebildim abim yüzüme bakıp.

Özür dilencek bişey yok kendini suçlama güzelim birazda benim fazla panik yapmamdan dolayı oldu rahatla lütfen geçti bitti yanındayım hadi gel diyip hasta yatağında biraz yana kaydı ve eliyle yanındaki boşluğu göstererek yatmamı işaret etti geçip yanına yattım ve yüzümü göğsüne gömdüm biraz daha ağladım ben ağlarken abim hiç ses çıkarmadı sadece sırtımı sıvazlayıp saçımı okşadı yavaş yavaş onun kokusuyla mayışmaya başladım ve gözlerimi yavaş yavaş kapatırken sadece abimin

Geçti güzelim seni bırakmıycam. Diyip saçlarıma ufak bi buse kondurduğunu hatırlıyorum sonrasında ise kendimi abimin o huzurlu kokusuyla uykunun derinliklerine bıraktım.

KUZEYDEN;

Eve geldiğimde direk huzur bulmak için miramın odasına çıkmıştım ama oda bomboştu hızlıca katlara bakıp aşağıya emir ve arasın yanına inip

Mira nerde demiştim

Emir ise o en son kitap okumaya çıktı o zamandan beri yukarıda abi dedi bağırarak yukarıdan geliyorum emir ama mira yok nerde bu kız he nerde adamlar bu kadar dibimize yaklaşmışken nereye kayboldu diye bağırdım dışarıya falan yaklaşık bi saat bakıp bulamayınca deliye döndüm kendimi sakin tutamıyordum ses soluk yoktu ya bebeğime bişey olduysa diye düşünmeden yapamıyordum ayakta duramayacaģımı anlayıp koltuğa oturdum ve tam o sırada kapıda miramın sesini duydum hızlıca ona döndüm tam ayağa kalkıp yanıma gidecekken kendimi tutmaya çalıştım miranın karşısında dik durmaya çalıştım ama yere yığıldım o an sadece miranın abi diye bağırıp yanıma koşarak abi nolur uyan beni bırakma dediğini hatırlıyorum onu duyup hiçbir tepki verememek ona sarılıp sakinleştirememek çok zordu ama sonra kendimi tamamen teslim ettim uyandığımda onun mahvolduguna emindim ama sonunda gene kollarımdaydı ve masumca uyuyordu göz altları çökmüştü ve sanirim üşüyordu iyice dibime girmeye çalışıyordu onu daha sıkı sardım ve o sıradada yağız içeri girip.

Uyudumu abi

Dedi kafa salladım hepsi biyere geçip oturdu hepimiz mirayı izliyorduk o kadar masum uyuyoduki ben daha önce böyle güzel uyuyan birini görmedim bana çok sıkı sarılmıştı gitmemden korkuyordu sanki uyumaya devam ederken bi anda "abi" dedi meleğim diyerek alnına ufak bi öpücük kondurdum ve kulağına eğilip burdayım bebeğim merak etme dedim o an vücudu gevşedi ve uyumaya devam etti.

Birkaç saat geçti sabah olmak üzereydi doktora evde dinlenmek istediğimi söyledim ve çıkış işlemlerini hallettik mirayı kaldırmadan yavaşça doğruldum ama yağız benden ònce davranıp mirayı kucağına aldı arabaya binince benim dizime yatırdık eve varınca yağız mirayı benim odaya taşıdı ve alnından öperek odadan çıktı mirayla ikimiz kalmıştık yanına uzandım ve uyanmasını bekliyordum çok geçmeden uyandı terlemişti etrafına bakmadan bi anda doğruldu abi diye bağırdı hemen onu kendime çektim ve

Burdayım canım sakin ol sadece kabus görmüş olmalısın.

Dedim sakinleşti ama konuşmuyordu üstüne gitmek istemediğim için ayağa kalkıp ona elimi uzattım

Gel bebeğim yemeğe inelim.

Elimi tuttu ve beraber aşağıya indik yemek masasında sessizce arasın yanına geçip oturdu ve öylece durmaya başladı. Hepimiz sadece miraya bakıyorduk çünkü çok garip davranıyordu biz bunları düşünürken yemekler geldi hepimiz yemeye başladık az da olsa mira da yiyiyordu ama bu suskun hali çok tuhaftı yemekleri sessiz bi şekilde bitirdik yağız ve emir mecburen dosyalarla ilgilenmek için çalışma odasına geçti aras ve ben ise miraya bakarak kaldık sonra mirada sofradan kalktı ve sessizce merdivenlerden çıkmaya başladı peşinden gidip kontrol ettim odasına girip yattı bende arkasına geçip belinden sarıldım sanki bu anı bekliyordu vücudu gevşedi yavaşça bana doğru dönüp gözlerimin içine bakarak

Abi gitme.

Dedi ve sıkıca sarıldı o böyle diyince gözlerim doldu bende ona iyice sarıldım normalde sert bi insandım ama o böyle olunca gözüm doluyordu.

Asla gitmem abicim korkma.

Dedim korkuyordum birgün o adamlar yüzünden başımıza bişey gelirse mirayı koruyamamaktan onu bu dünyada tek başına bırakmak zorunda kalmaktan çok korkuyordum kendim için değil sadece mira içindi bu korkum kendimi asla korumazdım ama olanlardan sonra ufak bi baygınlığın bile mirayı nasıl etkilediğini düşündüm kendimi onun için korumalıydım onu iyice kendime çekip uyudum ondan başka bişey düşünmek istemiyordum.

Evett 2.bölümde geldi lütfen fikirlerinizi yorum olarak yazın parlayan yıldîzlarım ve oy vermeyi unutmayın baya olaylı zamanlar falan da olucak umarım beğenirsiniz iyi geceler parlayan yıldîzlarım 🥺💫💖