Dangerous Minds 18+ ✅

Hoofdstuk 10

Diamond werd op een bankje in de kleedkamer gelegd.
"Houd er druk op," zei de man tegen Marieke, die snikkend naar hem knikte. Hij pakte een telefoon uit zijn zak en belde 1-1-2.
"Politie, er is een schietpartij in Club X. Stuur ook een ambulance. Er is een meisje gewond geraakt en ligt in de kleedkamer achter de bar," hoorde ik hen zeggen.
Ik keek geschrokken en de man zag dat. Plots hoorde ik iemand langs de kleedkamer lopen en toen ik me omdraaide voelde ik plots een enorme pijn. Ik keek naar mijn schouder en zag er een straal bloed uit spuiten. Ik voelde me licht in mijn hoofd en besefte dat ik was neer geschoten.
Een man, eentje die ik herkende van de foto's, stond voor me.
Ik liet mezelf vallen en zag de man die Diamond hielp een pistool trekken. Een harde knal galmde door de kleedkamer heen en de man die me neer had geschoten viel op de grond. Een gat in zijn hoofd was het laatste wat ik zag.

"Hartslag 180,"

"Beademing nu!"

"Een infuus,"

Langzaam opende ik mijn ogen en het eerste wat ik voelde was dat ik high was. Mijn lichaam was compleet verdoofd en ik zag mijn ouders naast me staan.

"Lieverd," begon mijn moeder en ze had tranen in haar ogen. Mijn vader legde zijn hand op de mijne en ik voelde het verdriet en de zorgen.

"Liv... hoe heeft het zo ver kunnen komen?" snikte mijn moeder zacht, maar ik was te zwak om te reageren.

"Het is onze schuld Mark," ging ze verder en mijn vader was het duidelijk met haar eens.

"Nee... het is niet... jullie schuld," zei ik moeizaam.

"We zien je weinig.. we bellen wel, maar dat is duidelijk niet genoeg schat," merkte mijn vader op.

"We wisten niet dat je in een club werkte... met.. zulk tuig. Je kan gewoon weer bij ons wonen, totdat je een eigen huisje hebt gevonden. Daar helpen we je ook bij," ratelde mijn moeder verder en ik zuchtte.

"Wat is er? Ben je het niet eens met je moeder?" vroeg mijn vader die reageerde op mijn zucht.

"Ik ben oud genoeg nu," zei ik en voelde langzamerhand de morfine beetje bij beetje wegtrekken.

"Ik vind het leuk in die club en dat is gewoon wat ik wil nu," loog ik. Ik snapte ook niet waarom ik niet gewoon eerlijk kon zijn.

Mijn ouders waren even stil.

"Je bent gek geworden," zei mijn moeder met een diepe zucht.. "Je bent en blijft eigenwijs,".

"Sasha," ging mijn vader tegen haar in.

"Nee, Mark. Onze dochter is een volwassen vrouw en vindt het normaal om beschoten te worden in een seksclub!"

"Het is geen seksclub mam!" zei ik boos en mijn moeder keek me aan.

"Wij staan hier omdat wij van jou houden. Je had dood kunnen zijn!"

"Ik weet het! En dat spijt me. Ik ben moe. Pap, kan je alsjeblieft later terugkomen wanneer mama is afgekoeld?" zei ik en mijn moeder was verontwaardigd.
Mijn vader stond op. "Kom schat. Laten we nou geen ruzie maken,".

Mijn moeder keek me nog even aan voordat ze uit de verpleegkamer liep.

Even later kwamen mijn vrienden Kevin, Emily en Daisy binnen. Ze hadden ballonnen en kaartjes.
Ze waren alledrie emotioneel en ik moest huilen toen ik hen zag. Huilen omdat ik hen zo erg had gemist en dat ik ze niet kon vertellen wat er gebeurd was in de club van de Russells.
Ik dacht aan Timothy en besefte me dat hij me zou ophalen. Hij had vast geen idee waar ik was en die man? Die man die ons hielp? Wie was hij?

"Wie is dat?" vroeg Kevin toen en we keken allemaal op.
Een jonge man stond in de deuropening en liep naar binnen.
"Kan ik je spreken Liv?" vroeg hij en ik keek mijn vrienden aan dat ze moesten gaan.
Ze gaven me elk een omhelsing en zeiden dat ze snel weer zouden langskomen.

De man ging op een stoel zitten naast mijn bed en keek me aan.
Ik herkende zijn gezicht. Die groene ogen en dat litteken in zijn nek.
"Je hielp ons," zei ik. "Waar is Diamond?".
"Ze is in orde. De kogel heeft haar slagader net niet geraakt," zei hij.
Ik zuchtte van opluchting. "Je weet mijn naam. Wie ben jij?" vroeg ik.
"Donnie," zei hij. "Eigenlijk Donald, maar in Nederland maakt iedereen er altijd grapjes om,"
"Zoals Donald Duck?" zei ik en Donnie moest lachen.
"Waarom ben je hier?" vroeg ik door.

"Ik wilde kijken of het goed met je ging," zei hij.

"Ik wilde eigenlijk een move maken om je te versieren, maar dat is er niet van gekomen,".

Ik blooste en wist niet wat me overkwam.

"Ik ben in ieder geval blij dat je leeft en als ik iets kan doen. Zeg het me," zei hij en gaf me een kaartje.
"Donald Boston," las ik en hij stond op.
Hij verliet de kamer en ik keek hem na. Mysterieus, maar leuk?
Toen dacht ik aan Timothy. Hoe zou het met hem gaan? Zat hij ondergedoken?

1 week later...

"Thaise curry," zei mijn moeder en zette een pan op tafel.
Ik wilde opscheppen maar mijn arm deed nog zeer.
"Laat mij het maar doen," schoot mijn vader te hulp en een paar seconden later stond er een goed gevuld bord met curry voor mijn neus.
Plots werd er aangebeld en mijn moeder snelde naar de voordeur.
"Marnix," hoorde ik mijn moeder zeggen en ik keek mijn vader verbaasd aan.
Mijn moeder kwam de eetkamer in gevolgd door het gezicht die ik nooit meer wilde zien.
Hij had een grote bos bloemen in zijn hand. Het kon ook niet overdrevender.

"Hij zei dat je je telefoon niet opnam en wilde alleen weten hoe het met je gaat," zei mijn moeder en ik voelde de ongemakkelijkheid tussen Marnix, mijn ouders en mijzelf.

"Ik zet de bloemen op het water. Wil je mee eten Marnix?" vroeg ze en hij keek me heel even aan.
Ik vond het wel aardig dat hij me nog belangrijk genoeg vond om te weten of ik een kogel had overleefd.
Ik knikte naar hem en hij antwoordde op mijn moeder.
Dit was het ongemakkelijkste etentje ooit.
Mijn moeder was de enige die een gesprek met hem voerde. Marnix vroeg natuurlijk wat er was gebeurd, maar ik hield het kort en krachtig.

Nadat Marnix weg was keek ik mijn moeder aan. "Ik haat hem, weet je nog?" zei ik.

"Jij zei dat je een reis naar het buitenland ging maken, maar in plaats daarvan ging je in een seksclub werken weet je nog?" zei ze.

"Het is geen seksclub!"

"Als hij echt van je houdt zoals hij constant beweert, dan is dit het minste wat hij kon doen. Jij doet waar jij zin in hebt en jouw vader en ik doen waar wij zin in hebben," ging ze verder.

"Ik meng me niet graa-," wilde mijn vader zeggen, maar mijn moeder onderbrak hem.

"Je mengt je wel! Onze dochter beseft niet dat ze bijna dood was!"

Ik stond op en ging naar mijn kamer. Mijn moeder probeerde me nog tegen te houden, maar mijn vader zei dat ze me beter kon laten gaan.