Dangerous Minds 18+ ✅

Hoofdstuk 11

Ik keek naar kaartje dat Donnie me had gegeven. Er was geen logo of iets waardoor ik kon zien of hij voor een bedrijf werkte.
Ik dacht aan de avond in de club. Hij wist wat we moesten doen met Diamond. En de man. Die man die me schoot. Hij werd ook neergeschoten. Wie deed dat?
Ik staarde naar het plafond, terwijl ik op bed lag. Het genezen ging goed. De wond zag er al goed uit.
Mijn ouders hadden me een oude telefoon gegeven. Oud genoeg om te kunnen bellen en gelukkig ook om normaal te kunnen sms'en.

Ik baalde dat mijn andere telefoon weg was. Timothy was heel voorzichtig. Ergens kon ik dat wel begrijpen.

Ik vond het wel erg dat hij me in zo'n situatie had gebracht. Het gevoel dat ik bij hem kreeg was dat iemand me eindelijk zag. Hij zag mij.
Ja, hij was een crimineel. Ja, hij deed slechte dingen en ja, dit kwetste me. Ik had nooit gedacht dat ik geschoten zou worden. Wie wel? Misschien als hij zijn excuses zou aanbieden dat hij me had gekeeld, dat ik hem misschien wel zou kunnen vergeven.

Ik pakte mijn telefoon en belde het nummer op het kaartje van Donnie.

"Met Donald," hoorde ik.

"Hey, met Liv,"

"Liv, hoe gaat het?"

"Kan altijd beter, maar het gaat prima,"

"Fijn,"

"Met jou? Wat ben je aan het doen?"

"Goed. Ik heb net wat boodschappen gedaan,"

"Klinkt leuk,"

Donnie lachte. "Ik had je mijn nummer gegeven zodat ik iets voor je kan doen als je hulp nodig hebt. Vertel, wat kan ik doen?"

"Nou," begon ik. "Ik heb sociale interactie wel gemist,".

"Dan ben je bij het juiste adres," reageerde hij. "Zal ik je ophalen?"

"Ja, is goed," antwoordde ik. "Ik stuur je mijn adres,".

We hingen op en ik kon niet geloven dat ik dit gewoon had gedaan. Hoe was ik ineens zo vol zelfvertrouwen?
Ik maakte me klaar en toen ik beneden kwam zag ik mijn vader op de bank zitten.

"Wat ga je doen?" vroeg hij.
"Ik ga even naar buiten," zei ik en zijn gezichtsuitdrukking zag er bezorgd uit. Mijn vader was een lieve man en de ruzie tussen mijn moeder en ik maakte het hem moeilijk.
"Geen zorgen. Ik loop niet weg. Die man die me heeft gered, daar ga ik even mee praten. Om dit alles te verwerken," zei ik en mijn vader knikte. Ik omhelsde hem en verliet daarna het huis.

Donnie kwam me tegemoet rijden verderop in de straat. Ik stapte in de auto en hij glimlachte naar me.
"Je ziet er goed uit," zei hij. "Eh, ik bedoel natuurlijk dat je er niet gewond uit ziet,".
Ik lachte en bedankte hem.
We reden naar een park buiten de stad.
Onderweg vroeg Donnie hoe het thuis ging. Ik vertelde hem over mijn ouders die mijn leven niet begrepen. Ik vertelde hem niets over Timothy.
Daarna vroeg ik over zijn werk. Donnie werkte bij transportbedrijf, maar wilde graag iets voor zichzelf beginnen.

Even later liepen we samen door het bos van het park. Het was een zonnige dag.
"Die avond," begon ik toen. "Ik herinner me de man die op me schoot. Hij werd neergeschoten.. wie deed dat?".
Ik keek Donnie aan en we gingen op een bankje zitten.

"Ik," zei hij.

"Had je een pistool? Waarom?"

Donnie keek even voor zich uit.
"Ik draag hem voor bescherming," zei hij toen.
"Hoezo?" vroeg ik.
"Mijn werk," begon hij. "Is niet helemaal veilig,".
Was hij ook een crimineel? Zoals Timothy? Kenden ze elkaar? Waarom was hij in die bar? Wist hij van de aanval?

"Waarom was je in die bar?" vroeg ik.
Donnie bleef stil.

"Sorry, je hebt gelijk. Ik vraag teveel. Misschien kunnen we over leuke dingen praten," stelde ik voor en hij knikte.

We liepen nog een mooie route waarbij ik een prachtige vijver en zwanen langs de oever zag.
Ik genoot van de kleine dingen. De vogels die tjilpten en de eekhoorns die je hier en daar een boom in zag schieten.
Donnie en ik praatten over verschillende onderwerpen. Ik vertelde hem ook over Marnix en hij gaf me helemaal gelijk dat ik bij hem weg was. Marnix kwam nog één keer langs nadat hij de bloemen had gebracht. Toen heb ik gezegd dat ik hem niet meer wilde zien en hij moet onthouden dat het goed met me gaat, zodat hij niet meer hoeft langs te komen om dat te checken.
Ik wist niet of hij het begreep, want hij stuurde me soms nog wel een appje. Maar hij kwam gelukkig niet meer naar mijn huis.

Donnie en ik reden even later weer naar mijn huis. In mijn straat parkeerde hij de auto voor de voortuin.
"Ik vond het leuk," zei hij toen.

"Ik ook," zei ik met een lach. "Dank je wel voor de wandeling en de gesprekken,".

"Jij bedankt," lachte hij en toen ik net de auto wilde uitstappen pakte hij mijn arm.

Ik keek hem aan in zijn mysterieuze ogen.

"Zie ik je nog een keer?" vroeg hij en ik knikte.
De spanning tussen ons steeg en het voelde alsof mijn gezicht naar hem werd toegetrokken.
Mijn lippen raakten bijna de zijne aan.
Toen zoende hij me.
Ik vergat alles om me heen en we keken elkaar aan toen ik mijn hoofd terugtrok.
Ik beet op mijn lip en hij keek me nog even aan.
"App me," zei hij.
"Doe ik," zei ik en verliet de auto.

Met een huiverend gevoel kwam ik thuis en mijn moeder kwam de gang binnen.
"Wie was dat?" vroeg ze geïnteresseerd.
"Gewoon," zei ik met een grijns.
"Ja, ja," reageerde ze en ik moest daarna lachen.
"Mam, het was gewoon een kus," zei ik en kon mijn lach echt niet inhouden door de situatie.
"Een kus," lachte mijn moeder en mijn vader kwam bij ons kijken.
"Een franse lebber kus," grapte mijn vader en mijn moeder lachte heel hard.
"Oh my God," zei ik ongemakkelijk.
"Onze eerste kus was geen franse toch?" zei mijn vader.
"Nee, je vader en ik waren toen een jaar of 15. Het was echt een hele ongemakkelijke kus," vertelde mijn moeder blij.
"Zo ongemakkelijk als deze situatie," reageerde ik.
"Zoiets," zei mijn vader en ik wist echt niet wat ik deze twee aan moest. Mijn ouders waren gek en ik kon het wel waarderen.

Hey, we hebben al 100 lezersss
Wat vinden jullie ervan tot nu toe?
Er komt snel weer een nieuw hoofdstuk! Lees ook de Shapeshifter als je graag fantasy leest!
Ik wil dat boek ook uitgeven☺️
Volg mn insta olvera_stories voor zelfgemaakte storytrailers van mn verhalen en updates!!
Xx O