ආහ්හ්හ්....... ආයිශ් මගෙ ඔලුව 😣😣😣.. පුපුරන්න වගේ දෙයියනේ....
ටේට ටිකෙන් ටික සිහිය එන්න පටන් ගත්තම තමා එයාට කාපු පොලු පාරේ රහ දැනෙන්න පටන් ගත්තේ. ඔලුවත් බදාගෙන ම ටේ නැගිට්ටේ ඉන්න තැන ගැනවත් හරි සිහියක් නැතුව.....
"කොහෙද මන් මේ ඉන්නේ....... කවුද මෙහෙ ඉන්නේ..... මන් කොහෙද මේ ඉන්නේ... ඇත්තටම මට මේ මොකක්ද උනේ......😥😥😥. අම්මා තාත්තා.. ඔයලා කෝ...!
ටේ කලබල වෙලා කෑ ගැහුවට කිසිම කෙනෙක්ගෙන් උත්තරයක් ලැබුනේ නෑ. එයා ඇඳෙන් බිමට බැහැලා කාමරෙන් එලියට යන්න උත්සාහ කලා. දොර අරින්න හදම කොටම කාමරේට කෙනෙක් දොරත් ඇරගෙනම ආවා. ටේ බය වෙලා ටිකක් පස්සට පැන්නා.
"ආහ්හ්හ්....... මහත්තයා නැගිට්ටද...... එහෙනම් මහත්තයා ලෑස්ති වෙලා පල්ලෙහාට එන්න.. මන් කෑම ලෑස්ති කරන්නම්... "
එහෙම කියලා ඒ කෙනා කාමරෙන් යන්න ගියා.. ඇත්තටම මට මොකුත් හිතා ගන්න බැරි උනා... මට මේ තැන අලුත් උනාට මොකක්දෝ මන්දා අමුතු හුරු පුරුද්දක් තිබ්බා..
මම ලෑස්ති වෙලා ඇඳුමකුත් ඇඳගෙන පල්ලෙහාට ගියා... ඒ යද්දිත් කෑම ලෑස්ති කරලා තිබ්බ නිසා මම කාලා ගේ ඇතුලේ ටිකක් ඇවිදින්න ගත්තා. ඒ වෙලාවේ මට කෝල් එකක් ආවා.. මම කලබලෙන් වගේ ෆෝන් එක අතට ගත්තේ කවුරු හරි බලාපොරොත්තුවෙන්. හිතුවා වගේම ඒ අම්මා....
"හෙලෝ අම්මා...... "
"අනේ ටේහියුන්... ඔයා හොඳින්ද පුතා.. ඔහේ කොහොමද... කොහෙද ඉතින් ඊයේ යන්න කලින් කිව්වෙත් නෑ නේ. කාමරේ තිබ්බ ලියුම දැකලා තමා මන් දැන ගත්තේ ඔයා ගිහින් කියලා. යාලුවනම් හරිම අහින්සක පාටයි.. හොඳට විනෝද වෙලා එන්නකෝ පුතා.."
අම්මා එහෙම කියලා මන් වචනයක්වත් කියන්න කලින් ෆෝන් එක තිබ්බා.
ඇත්තටම මේ මොකක්ද වෙන්නේ...... මට ඊයේ වෙච්ච දේවල් මතක නැත්තේ ඇයි.. මට මතකයි ඔලීව...... හෝසාක් ව....... ආහ්..... ඊට එහා මොකුත් මතක නෑ 😣😣😣
මම ටික වෙලාවක් ගේ ඇතුලේ ඇවිද ඇවිද හිටියා.. ඇත්තටම ඒක ගෙයක් නෙවෙයි මාලිගාවක්... පුදුම ලස්සනක් වගේම හරිම පෞරානික වටිනාකමක් තිබ්බා...
